Na vier jaar eindelijk een woning, en dan breekt de stress uit

‘Maak je geen zorgen, ik heb geen stress als ik straks een eigen woning krijg. Ik weet echt wel hoe het werkt,’ zei Willem terwijl hij tegenover me zat. ‘Weet je waar ik stress van krijg? Hier wonen, daar krijg ik stress van! En dat ik bijna vier jaar op een woning heb moeten wachten!’ 

‘Willem, ik heb het over het moment dat je de woning krijgt. Zelfs ik krijg er stress van. We moeten gas, licht, water en huurtoeslag aanvragen en...’ 

‘Ja ja, hou maar op,’ kapte Willem het gesprek af terwijl hij over zijn zongebruinde gezicht wreef en een haarlok achter zijn oor schoof. ‘Het komt allemaal goed!’

Maar toch had het aanbod van een huis hem overdonderd. Er werd getekend en uiteraard werd het in de kroeg gevierd. De volgende dag zat Willem fris gedoucht naast me. Hoe meer gegevens ik van hem nodig had, hoe zenuwachtiger hij werd. ‘Je had toch wel gelijk. Dat van die stress en zo,’ zei hij schuchter. Het zweet stond op zijn voorhoofd. Buiten scheen de zon en lonkte een blikje bier. ‘Ga dan maar als het je te veel wordt. Laat het maar even op je inwerken en kom daarna terug,’ zei ik hem. Ik bleef achter met al zijn inlogcodes.

Willem kwam niet meer terug die dag. En ook de volgende afspraak liet hij lopen. Zijn moeder belde dat ze bang was dat hij het geld voor de inrichting van zijn huis aan andere dingen uitgaf. Of ik hem wilde bellen. 

‘Willem, waar ben je? Ik had vanmorgen toch een afspraak met je?’ vraag ik als hij lodderig opneemt. ‘Ja, ik ben geen klein kind of zo! En trouwens, ik was er de hele week en jij was er niet. Je bent er nooit!’ 

Ik word boos. ‘Willem, we hebben elke vrijdag een afspraak. JIJ bent er niet!’ Willem schraapt zijn keel. ‘Weet je, ik heb jullie helemaal niet nodig, ik regel alles zelf wel!’ roept hij. 

‘Ja hoor Willem, en gas, water en licht en alles, dat regelt zichzelf wel!’ zeg ik geïrriteerd.

‘Stephanie, waarom schreeuw je zo tegen me?’ vraagt Willem opeens. ‘Sorry Willem, je hebt gelijk. Ik schreeuw tegen je omdat ik begaan met je ben!’ 

‘Je bedoelt dat je van me houdt?’ 

‘Nee Willem, ik hou niet van je, ik geef om je! We hebben samen zo’n goed traject neergezet, nou wil ik het ook netjes afronden en je goed overdragen aan je nieuwe begeleider, dat snap je toch wel? 

‘Ja, dat snap ik wel,’ hoor ik hem zeggen. ‘Goed, ik ben er morgen om 10.00 uur. Ik zie je dan.’