Thomas Azier

Wat is je beste beslissing van de laatste twaalf maanden? ‘Om volledig independent te gaan. Ik ben weg bij de grote platenmaatschappijen uit Frankrijk, Duitsland en Amerika en ben mijn eigen label begonnen. Dat was mijn beste beslissing omdat het voor rust in mijn hoofd heeft gezorgd. Ik kan nu muziek uitbrengen wanneer ik wil en hoe ik wil. Dat was voor mij de ultieme stap naar vrijheid.’

Waarom was dat voor jou zo belangrijk? 

‘Ik heb de afgelopen vier jaar in Parijs gewoond, daarvoor bijna tien jaar in Berlijn. Veel hectiek, plus dat je snel onderschat wat het met je doet om in het buitenland te wonen. Je bent je constant aan het aanpassen. Eigenlijk wilde ik weer terug naar mezelf. Ik was dertig geworden en stond op het punt om mijn derde album te maken. Ik voelde de behoefte om schoon schip te maken: wat wil ik nou in mijn leven? Wat ik wilde, was de weg openbreken voor de komende tien jaar. Ik zit nu aan niks vast. Ik kan doen wat ik wil en ik kan gaan waar ik wil. En werken waar ik wil. Ik kan mijn laptop openklappen en muziek maken op een hotelkamer, bij vrienden op de bank of wherever. Meteen nadat ik mijn beslissing had genomen, ben ik op reis gegaan. Ik wilde altijd al een keer naar Japan en naar West-Afrika. Nu dacht ik: fuck it, ik ga gewoon. Mijn nieuwe plaat Stray is geen reisalbum geworden, je moet het meer zien dat het reizen mij in een staat van constante vloeibaarheid bracht. Dat is de manier waarop ik nu moderne muziek kan maken, door steeds onderweg te zijn. Ik hoorde in Ivoorkust iemand gitaar spelen en vroeg hem wat in te spelen op mijn hotelkamer. Vervolgens hoorde ik in Japan muziek en klanken die mij aanspraken en dat knalde ik er dan weer op. Ook het maakproces was een constante reis. Er is een Franse filosoof, Nicolas Bourriaud, die zegt dat wij een generatie van aardbeienplantjes zijn. Wij schieten overal korte wortels, maar echt ergens settelen doen we niet. Dat vind ik interessant, dat we niet meer op een bepaalde plek vaststaan zoals onze ouders, die hun wortels diep in de grond hebben als een boom.’

Wat moet ik me bij de muziekscene in Ivoorkust voorstellen?

‘Als Parijs een oude, zieke man is die moppert dat vroeger alles beter was, dan is Abidjan een jong kind dat de wereld aan het ontdekken is. Er gebeurt ontzettend veel, er hangt in die stad dezelfde sfeer als in Berlijn nadat de Muur was gevallen. Overal is muziek. En de sound van moderne Afrikaanse muziek is nu wereldwijd helemaal hot. Afrikaanse muzikanten en producers werken samen met heel grote artiesten uit Engeland en Amerika. Je moet dus niet denken dat daar een paar gasten op een djembé staan te trommelen. Het is gewoon money making business. No time to waste. Niks chill achterover leunen, gewoon hosselen. Alles en iedereen staat daar op standje tien. Mensen zijn hongerig, zijn constant aan het connecten, overal heb je kleine studiootjes. Die honger naar muziek, de rauwe opwinding die in die stad hangt, had op mij een enorme impact.’

Ben jij een rusteloze loner of een tevreden nomade? 

‘Nou, een tevreden nomade zeker niet. Misschien dat andere, dat weet ik niet. Maar ik ben nooit superrelaxed, nee. Ik zoek altijd spanning, een beetje gevaar. Toen ik opgroeide in Friesland wilde ik meer opwinding, meer intensiteit. De middelmaat die je voelt als je een beetje vlak bent, daar kan ik niet tegen. Ik wil constant wat voelen. Dat zoek ik ook heel erg in muziek, de intense rush die je krijgt van dingen voelen.’

Wat betekent intensiteit voor jou? 

‘Iets dat ik constant opzoek omdat het me op veel nieuwe plekken brengt, niet alleen fysiek, maar ook emotioneel. Als ik mijn muziek niet zou hebben, zou ik helemaal gek worden. Dan komt alles veel te hard binnen en weet ik niet hoe ik ermee om moet gaan. Soms kan ik iets niet verwerken, of gaan de dingen te snel. Als ik muziek maak, dan komt het eruit. Maar er zijn ook periodes dat ik niet kan werken of dat er iets aan de hand is, dan gaat het niet zo goed met me. Dan word ik een beetje paranoia. Ik krijg dan geen kans om alles wat ik zie en voel te verwerken. Dan kan het snel bergafwaarts gaan met mij.’

De meeste mensen hebben een filter waarmee ze de buitenwereld ook buiten kunnen houden. Mis jij zo’n filter, of ben je juist blij dat je ’m niet hebt? 

‘Veel stammen geloven dat je pas tussen je 28ste en dertigste volwassen wordt, als Saturnus één keer rond de zon is geweest. Zo voelt dat voor mij ook. Ik merk dat ik zin heb om verantwoordelijkheid te nemen. En ook rustiger ben geworden over de zogenaamde fouten die ik in me heb. Dat ik geen filter heb, bijvoorbeeld. Nu denk ik: dat is eigenlijk juist heel cool, want anders kan ik die muziek niet schrijven. Vroeger had ik het gevoel dat ik constant de zee in liep. En dan werden de golven te hoog en kon ik de bodem niet meer voelen en raakte ik ontzettend in paniek. Ik loop nog steeds constant de zee in, maar ik ken de golven nu een beetje. Ik weet wat ik wel en niet kan. Dat voelt ontzettend fijn.’

Thomas Azier - Stray: ****Vroeger poepten artiesten aan de lopende band platen uit, maar anno nu is het toch verrassend dat zo’n Thomas Azier binnen een jaar al een nieuwe plaat heeft. We waren al fan van Rouge en ook op Stray weet onze landgenoot te charmeren met electropop in hartjesvorm. (recensent: Norbert Pek)