'Ik heb de aandachtsspanne van een goudvis, voorgoed verpest door het internet'

Mijn telefoon kon niet thuisblijven, want we moesten na aankomst bij het huisje nog kunnen bellen met de eigenaar, om binnen te kunnen. Naar de bestemming navigeren lukte nog wel zonder telefoon, maar onderweg ben je dan toch ook weer blij met Spotify. Als je dan toch je telefoon bij je hebt. Waar de winkels, slagers en slijters in de omgeving zaten, hadden we wel op voorhand uitgezocht.

Het moet een week zonder mobiel bereik zijn. Vakantie in eigen land, zonder tussenkomst van het internet. Je kan geen telefoon meenemen om alleen Google Maps te gebruiken, de verleiding is te groot om toch even snel door je mail te gaan, de trending topics op Twitter te checken of de notificaties van het laatste nieuws aan te tikken. 

Zeven dagen duurt het schijnbaar om vanuit een gespannen, licht overwerkte situatie in de lang vergeten vreugde van onvervalste ontspanning te verdwijnen. In het afgelopen jaar is er zo ontzettend veel gebeurd, dat ik me afvraag of een week ooit genoeg kan zijn. Maar meer tijd is er niet – nu ff niet. Daarom moest die telefoon dus eigenlijk thuis blijven, mocht er niets mee waar opladers voor nodig zijn en is de weekendtas voor meer dan de helft gevuld met boeken. (De andere helft van die tas zit vol met de ijdele hoop dat die boeken ook echt gelezen gaan worden. Aandachtsspanne van een goudvis, voorgoed verpest door het internet.)

Bij aankomst bij het huisje blijkt de deur open te zijn, liggen de sleutels, folders, huisregels en wat snacks klaar en is de twijfel gerezen of de eigenaar nou nog wel of niet langs zou komen. Toch maar even in die mailbox kijken. 47 ongelezen mails, sinds de vorige avond. Negeren, negeren, negeren en scrollen, scrollen, scrollen naar de bevestiging van de boeking, die nog ergens in de inbox zit.

Toch valt het oog op één mail. Hoofdredacteur Nieuwe Revu. Of ik verzuimd had op ‘zenden’ te drukken voor ik op vakantie vertrok. Kut, zie je wel dat ik wat vergat. Deze vierhonderd woorden komen van een iPhone. En jij, de lezer, zit met een dubbel gevoel. Enerzijds is er de herkenbaarheid van nooit meer offline lijken te zijn, of te kunnen, want dat is een ziekte van de tijd waar we allemaal aan lijden. Anderzijds het gevoel dat deze column je dus niks nieuws vertelt. En ik heb nog zes dagen over...