Geld, hoeren en omkoping: hoe een Fries in Colombia rijk werd en naar Thailand vluchtte

Hylke Krikke groeit op als boerenzoon, maar ziet zichzelf niet een leven lang koeien melken op een boerderij in Tjalleberd. Hij ontdekt dat er in Colombia veel te verdienen is met het wisselen van geld en zet het grootste geldwisselnetwerk van het land op. Het gaat de Fries voor de wind, tot hij na een mislukt sm-spelletje met een dronken callgirl wordt gearresteerd en in een van de beruchtste gevangenissen ter wereld belandt: La Modelo. Zijn situatie lijkt hopeloos tot zijn advocaat op het idee komt om alle rechters om te kopen, waarna zijn gevangenisstraf wordt omgezet in huisarrest. Krikke vlucht naar Thailand, waar hij bij toeval recht in de armen loopt van een van onze journalisten: Eduard Ponder.

Ons Thaise vakantiehuis in Koh Samui ligt pal aan de zee, precies tegenover Cafe Talay, het beste restaurant in de omtrek. Veel mooiere plekken zijn er niet op de wereld. Vanaf de veranda van het huis houd ik mijn 3-jarige dochter in de gaten, die luid joelend op haar stepje snelheidsrecords aan het breken is op het pleintje voor de Chineesboeddhistische Mae Nam-tempel. Vanuit mijn ooghoek zie ik een reus van een vent op me afkomen, die direct in het Engels begint te ratelen.

‘Can I look?’ vraagt hij terwijl hij aanstalten maakt om mijn terras op te stappen. ‘Noa! Pas op!’ roep ik in het Nederlands naar mijn dochtertje, die schaterlachend er steeds harder met haar stepje vandoor gaat. Ik neem de man op. Het is echt moeders mooiste niet en hij is groot, heel groot. Wat wil deze reus in hemelsnaam? Hij slaakt een zucht van verlichting en schakelt van Engels naar Nederlands: ‘Aaaah, ook een Nederlander?’

Hij vindt mijn strandhuis geweldig en wil het graag huren. Ik leg kort uit dat ik slechts op het huis pas en dat deze casa niet te huur is. Teleurgesteld sloft de reus over het pleintje naar het restaurant aan de overkant, waar een mooie vrouw hem opwacht en enthousiast met hem begint te babbelen. Terwijl zij met elkaar in gesprek zijn, wordt er licht opgewonden naar mij gebaard en gewezen. Moet een hoertje zijn, komt direct in me op. Zoveel charme kan het Hollandse gevaarte toch niet hebben.

Ik groet het stel beleefd en er wordt enthousiast terug gezwaaid. Ze blijven zwaaien, pakken hun spullen op en stappen opgewekt in mijn richting. Ik schud het hoertje de hand. Dat blijkt dus helemaal geen hoertje te zijn, maar zijn vrouw Sandra, een Colombiaanse. Hij komt uit Friesland en heet Hylke. Hylke Krikke. Ze hebben wat haast omdat hun zoon Dirkje van de nabijgelegen International School moet worden gehaald, maar ze staan erop om bij hen thuis een borrel te komen drinken. Ik ben nieuwsgierig en stem toe. Hij zal ons komen halen en brengen. Dit is het begin van een reeks avonden waarbij Hylke openhartig alles vertelt over het wisselen van bergen geld en over zijn tijd in de beruchtste gevangenis van Colombia: La Modelo.

Het eerste fragment uit Hylkes herinnering voert terug naar ergens in januari 2003. ‘Ik liep door de straten van Cali en zag dat peso’s voor dollars op straat werden gewisseld voor een andere prijs dan bij de banken. Ik kon met peso’s euro’s kopen op straat, deze in Nederland op mijn bankrekening zetten en er dan in Cali weer peso’s mee pinnen. Daarmee maakte ik eenvoudig een legale winst vanwege het koersverschil. In die tijd kwam dat neer op 23 cent winst per gewisselde euro.’

Hylke ziet dat dit weleens snel kan oplopen. Arbitraje cambiario heet het trucje in het Spaans en het rekensommetje is snel gemaakt. Omringd door tientallen concurrenten opent Hylke in een hokje van drie bij vier vierkante meter zijn eigen bedrijf en noemt het Euroamericana de Cambios. ‘Ik zat ineens pal tegenover Mr. Magoo, het grootste wisselkantoor van Bogota van dat moment. Het was niet meer dan logisch dat ik heel snel veel klanten kreeg. Ik bood simpelweg de beste koers aan. Ik vloog in het begin zelf twee keer per maand met zoveel mogelijk geld naar Nederland, maar moest al snel mensen in dienst nemen om voor mij heen en weer te vliegen.’

Hoewel Hylke zich aan alle regels houdt die gelden voor de import van geld in Europa, gaat het toch een keer mis. ‘Hans, een van onze vliegers, werd een keer door de douane in België aangehouden, waarbij er drie ton in beslag werd genomen. De douane vond het verdacht en parkeerde het geld op een geblokkeerde bankrekening in afwachting van een gerechtelijke uitspraak. Het duurde drie jaar voordat de Belgische rechter de douane op de vingers tikte en het geld met rente terug liet storten. In de tussentijd hadden we niet stilgezeten. We hadden een alternatief bedacht waarmee we verder konden. We hadden er niet eerder aan gedacht om als toerist vanuit Peru geld over te maken naar Nederlandse rekeningen. We vlogen ineens een stuk korter, goedkoper en konden grotere geldstromen aan.’

In Nederland stelt de Postbank geen vragen over de grote hoeveelheden contant geld die Hylke stort. De stortingen worden gespreid over verschillende banken en er wordt nooit meer dan 10.000 euro per dag gestort, omdat de belastingdienst bedragen daaronder nooit onderzoekt. Een maand nadat Hylke zijn kantoortje heeft geopend, komt er een klant langs met 200.000 dollar. ‘Ik heb nog meer en laat dit even nu hier bij je achter,’ zegt de man nadat ze het eens zijn geworden over de koers. “Ergens volgende week kom ik wel terug voor de peso’s.” Dat Hylke het geld niet meteen voor hem kan wisselen, maakt hem niets uit.

Lees het hele artikel op Blendle.