Beste RIVM,
Ik benijd jullie niet: jullie gaan over het rijksvaccinatieprogramma. Als je een kind hebt, dient dat op bepaalde leeftijden ingeënt te worden. Daar is een overheidsprogramma voor, al sinds de jaren 50, dat niet verplicht is, maar wel gratis, en sterk wordt aangeraden.
Door dit soort vaccinaties is de kans op bepaalde (kinder)ziekten veel kleiner, en de kans op fatale bijwerkingen van die ziekten op latere leeftijd eveneens. Op deze manier zijn ooit polio en kinkhoest uitgebannen. Allemaal wetenschappelijk aangetoond, vandaar ook dat altijd ruim 95 procent van de mensen hun kinderen het rijksvaccinatieprogramma liet volgen. De uitzonderingen waren niet zelden streng-religieuzen, een groep mensen die zoals bekend niets op heeft met wetenschappelijk bewijs, maar van mening is dat slechts God beschikt over leven en dood. En met de zoon van God liep het niet best af, dus waarom met hun eigen kind dan wel?
Maar de laatste jaren en met name de laatste tijd kom ik overal, in kranten, in talkshows, op blogs en in glossy’s veel meer, en ook een heel ander type mensen tegen die tegen vaccinaties zijn. Of nee, het is vaak listiger: die ‘vraagtekens stellen’ bij vaccinaties. Dat klinkt altijd redelijk, want niemand is immers tegen het stellen van kritische vragen, alleen dictators en mensen zonder antwoorden. En dus daalt opeens het aantal vaccinaties in Nederland, tot grote zorg van kinderartsen.
Het probleem van mensen die zogenaamd kritische vragen stellen, maar eigenlijk hun standpunt allang hebben bepaald (doorgaans: tégen), is dat de antwoorden op die vragen er nooit toe doen. Ze zijn slechts munitie voor weer nieuwe vragen. Dat zie je bij mensen die nog steeds geloven dat de aanslagen van 9/11 een inside job waren: zogenaamd stellen ze alleen maar kritische vragen, maar in werkelijkheid willen ze helemaal geen informatie, want als die botst met hun overtuigingen, deugt hij niet.
Precies zo zijn de anti-vaccinatiegekkies. Want dat zijn het, gekkies. Gevaarlijke gekkies. Samenzweringsidioten, vermomd als kritische consumenten. En met succes: in al die media worden ze opgevoerd als gelijkwaardige gesprekspartner van artsen en andere mensen die daadwerkelijk studie hebben gedaan naar gezondheidszorg, in plaats van gegoogeld. Waardoor ze gehoor krijgen bij mensen, vaak vrouwen, met een wél gewoon gezonde achterdocht tegen instituten, dus ook medische, en met een voorkeur voor een zo natuurlijk mogelijke levenswijze, die nu gaan denken dat vaccinaties ook vallen onder hun dierbare ‘geen rommel in mijn lijf’-vlag.
Er is een gevaarlijke combinatie gegroeid van weerzin tegen de macht van ‘Big Pharma’ en een verlangen om over je eigen lichaam te beschikken in de overtuiging dat instituten, ook wetenschappelijke, niet te vertrouwen zijn. Het resultaat: in veel artikelen over vaccinaties komt tegenwoordig iemand aan het woord die aan de hand van vaak niet te checken voorbeelden alleen maar verwarring zaait, maar wel volstrekt serieus wordt genomen. Ondertussen speelt die persoon niet met het leven van zichzelf, of van eigen kinderen en hun klasgenoten die vaak gelukkig (en niet goddank) wél zijn ingeënt. Het is walgelijk egoïsme, verpakt als edel holisme.