Meditatief vingeren is over haar hoogtepunt heen

Ik ben benieuwd hoe de zaken rondom orgastisch mediteren ervoor staan in Nederland. Orgastisch wat? Ja, dat moet ik uitleggen: zogenaamde strokers gaan met handschoenen aan vijftien minuten een – vaak wildvreemde – vrouw volgens strikte regels vingeren. Fans claimen dat ze zich na een sessie energieker en lekkerder voelen.

In 2004 bedacht de Amerikaanse Nicole Daedone de OM-behandeling. Liefhebbers zelf spreken van ‘OM-en’ (spreek uit als oomen). Centraal staat een lichte aanraking (stroke) op een bepaald punt van de clitoris. Let op: de beurt is absoluut niet bedoeld om klaar te komen!

Een tijdlang timmerde de OM-beweging hard aan de weg, in meerdere landen. Kennis Patrick wees me op het fenomeen, nu drie jaar geleden. Hij was zelf beoefenaar, en lyrisch. Wat ik nogal vreemd vond. Want tijdens het OM’en komt een man nooit aan zijn trekken. Het draait om de vrouw. Patrick moest op komen draven wanneer dames zin hadden om ‘even lekker te ontspannen’.

Als de OM-sessie van een kwartier was afgelopen, kon hij zijn spullen pakken en vertrekken. ‘Raak je hiervan niet seksueel gefrustreerd?’ vroeg ik. Wel werk verrichten, maar niet ontvangen; mij leek dit niks. Patrick had hiermee geen moeite. Hij is een echte pleaser en vindt vrouwen aanraken genieten. Of nou ja, meestal dan.

Via verschillende websites en Facebookgroepen kunnen gevers en nemers met elkaar in contact komen. Patrick kreeg meerdere keren per week een bericht van een onbekende dame, met het verzoek haar een potje te komen vingeren. En ehm, hoe kon hij dat een beetje aardig zeggen? ‘Die vrouwen zijn niet allemaal even appetijtelijk. Soms ben ik de kut van een niet al te aantrekkelijke vreemde aan het beroeren en denk ik: waar ben ik nou eigenlijk mee bezig?’

Ik stelde de voor de hand liggende vraag: ‘Waarom ga je dan in op hun voorstel?’ Patrick haalde zijn schouders op. Hij is zo’n man die alles geprobeerd wil hebben in zijn leven. Juist de vreemde kanten van seks intrigeren hem. ‘OM’en draait niet om uiterlijk. Het is geen échte seks, maar meer een meditatievorm.’ Daarom vond Patrick het onsportief iemand af te wijzen. Ik knikte, maar begreep er geen snars van.

In de hoop hierin verandering te brengen, vroeg ik Patrick me mee te nemen naar een groepsbijeenkomst, gehost door partners Dirk en Sandra van OM-NL. Het werd nog wel even spannend of ik mee mocht kijken, zonder mee te doen (daar had ik géén zin in). Uiteindelijk ging het tweetal overstag, want ze wilden ‘OM’en nog populairder maken’. Dirk en Sandra gaven een demonstratie, die startte met de vraag: ‘Hoe wil je dat ik je poes noem?’ Sandra wilde dat Dirk over ‘haar yoni’ sprak.

Een van de OM-regels is dat de stroker (degene die de handelingen uitvoert) voor hij begint, beschrijft wat hij ziet. Teksten als: ‘Je hebt een mooie of lelijke kut’ zijn verboden. Alleen de feiten mogen genoemd worden. ‘De buitenste schaamlippen laten de binnenste zien,’ deelde Dirk op een neutrale toon mee, zoals de tandarts vertelt dat je een gaatje hebt.

Als de aanblik van Sandra’s yoni hem al opwond, was dat niet te merken. Sandra bleef ontspannen liggen, ook toen Dirk haar clitoris streelde. Heen en weer, heen en weer. Een kwartier later ging de wekker – een belangrijk onderdeel van OM’en. Sandra glimlachte tevreden. Ze voelde zich herboren! Nu was het de beurt aan de groep. Enthousiast gingen de aanwezigen aan het werk. Een uur later stond ik weer buiten, nog steeds zonder de lol of het nut in te zien van deze behandeling.

Drie jaar later ben ik dus nieuwsgierig of OM’en in Nederland écht bekender is geworden, zoals lief hebbers voorstelden. Het lijkt er niet op. Wat ik ook doe (bellen, appen, mailen) ik krijg Dirk noch Sandra te pakken. Blijkbaar staat het vingermediteren op een laag pitje.

Ik bel Patrick en vertel dat ik Dirk en Sandra niet te pakken krijg. Ook hun website is offline. Dat verbaast hem niet. Hij hoort tegenwoordig nooit meer iets van de OM-beweging. ‘Dus jij bent ook gestopt?’ vraag ik. Hij lacht. ‘Ja. Dat was een fase die nu over is.’

Als ik google op orgastisch mediteren, vind ik nog wel een paar bijeenkomsten. Maar er is geen sprake van een stormloop op OM’en. Volgens mij sterft deze vingermeditatievorm in Nederland een langzame dood. En dat snap ik dan weer wel.