'Eigengereidheid wordt naar de ondergeschiktheid geknuppeld door De Toon en Het Fatsoen'

Nog geen minuut gezien van nieuwe talkshow Beau, toch ga ik vertellen dat het de derde RTL-flop op rij wordt.

De eerste flop was Humberto Tan. Onder zijn brave charme en strakke pakken bleek de voormalige sportverslaggever te weinig interesse in daadwerkelijke gesprekken te dragen. Daarna mocht Twan Huys de vlek vergroten. De Limburgse vlaai zonder vulling werd met veel poeha het podium opgeduwd, maar zijn beste act bleek een grote verdwijntruc. Poging drie, nu. De kaasstengels zijn van tafel, vervangen door een pratende chipito met een blonde watergolf in het decor van alle Amerikaanse talkshows: bureau, bankstel, huisbandje.

In tegenstelling tot de aanstootgevende ijdelheid van Huys, is Beau wel sympathiek, en geen slechte programmamaker bovendien. Beau en de Veteranen is bijvoorbeeld een prachtserie over PTSS. Dat komt doordat Beau heel empathisch kan kijken, met een integer luisterhoofd, maar zelf weinig  soortelijk gewicht heeft. Het drama zit in het onderwerp, Beau hoeft dat slechts door het beeld te dragen. Dat gaat ‘m niet lukken met een talkshow.

Beau is namelijk de derde presentatorkeus op rij die nog nooit een minuut écht nagedacht heeft over het maatschappelijk debat, laat staan dat hij eraan deelnam, of er zelfs maar een authentieke positie in innam. Zéker niet over ‘gevaarlijke onderwerpen’. Niks over de invloed van migratie op de maatschappelijke verhoudingen, de manier waarop democratie in zorgelijk tempo wijkt voor (EU) schaalvergroting waar alleen elites van profiteren, over de gebrekkige integratie waardoor woonwijken zienderogen verpauperen, of over de regressieve invloed van de islam. Niets. De enige smaak is human interest, rond heilig verklaarde gevoelsvragen over persoonlijke emoties - het enige waarnaar ze nog weten te vragen.

Sinds de sepia-tijden worden eigengereidheid en onafhankelijk denken al naar ondergeschiktheid geknuppeld door De Toon en Het Fatsoen, en om daarbinnen te schitteren hoef je je alleen maar dienend op te stellen richting de politiek correcte moraal. Ook Beau lijdt aan die oervervelende vroomheid, die een intrinsieke betrokkenheid bij kritisch debat als Leitmotiv heeft verdrongen, en heeft vervangen door poepsaaie policor maniertjes om jezelf schadevrij door een carrière te knipmessen.

Ik geef het een paar maanden en dan gaat de stekker ook uit Beau, want een talkshow werkt niet als het een doel op zich wordt om televisiekijkers te vermaken die net zo lief naar Lingo zappen. Na de val mag Beau zelf ergens aanschuiven om dé gevoelsvraag te beantwoorden: 'Hoe voelde je je, toen dat gebeurde?'