Nieuwe Revu portretteert de leiders van een nieuwe generatie. Zij helpen Nederland vooruit door de juiste vragen te stellen of door zelf de antwoorden te geven. Deze week: pianiste Iris Hond (30).
Wat is jouw beste beslissing van de laatste 12 maanden?
Binnenkort begin ik met mijn Dear World-tour. Tot december speel ik dertig concerten, mijn eerste grote theatertour. Parallel daaraan ga ik onder de noemer The Heart Escapes ook spelen in gevangenissen, azcs, ziekenhuizen en de daklozenopvang. Mensen om mij heen zeiden dat het me veel te veel tijd en geld zou kosten om dit ernaast te doen. Maar ik wil dit per se doen. Het podium van een grote zaal is te gek. Maar voor elk concert dat ik speel, wil ik ook iets doen voor mensen die door hun persoonlijke situatie zon concert nooit zouden kunnen bijwonen. Een connectie maken met die mensen, zien dat mijn muziek hen raakt en op dat moment even verlichting brengt, daar ligt al sinds mijn jeugd mijn hart.
Je speelt al sinds je jeugd voor daklozen en gevangenen?
Op mijn 14de verliet ik het ouderlijk huis in Harderwijk om in Den Haag aan het Conservatorium te gaan studeren. Ik zat een tijdje bij een gastgezin, maar dat werkte niet. Toen kwam ik op straat terecht. 4 maanden, eigenlijk de hele winter, heb ik door de stad gezworven. Ik sliep overal en nergens en ik speelde in restaurantjes in ruil voor eten. Vaak sloot ik me s avonds op in de toiletten van het Conservatorium en wachtte ik tot de school werd afgesloten. Dan kon ik de hele nacht piano spelen en had ik een warme plek om te slapen. Douchen deed ik bij de balletafdeling. De piano heeft me toen echt gered.