/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Frevu%2F2%2F2017%2F09%2FTriggerfinger-2.jpg)
Ze braken na jaren buffelen door met een cover en zijn sindsdien de grootste rockband van de Benelux. De drie leden van het Belgische Triggerfinger over de lange weg naar succes, over hun nieuwe album Colossus en over de Vlaamse mentaliteit. ‘De laatste keer dat ik gewerkt heb, is wat mij betreft 30 jaar geleden.’
Fotografie Diego Franssens
Zijn jullie goede muzikanten?
Ruben: ‘Wij kunnen absoluut niet alles spelen. Weten wat je niet kunt is in veel gevallen een goed uitgangspunt.’
Paul: ‘Sa?men zijn wij drie goede muzikanten. Ik vind van mezelf niet dat ik een stempel op mezelf druk, maar op onze band doe ik dat we?l, samen met de jongens.’
Ruben: ‘Heel veel muzikanten waar wij tegenop kijken, zijn redelijk gelimiteerd. Als ik naar mezelf kijk: ik heb heel veel geleerd door te probe?ren andere muzikanten na te doen. Daar slaagde ik dan niet in, maar door het te proberen, kwam ik dan op iets anders uit dat eigen aan mij bleek. Je moet jezelf daarom toestaan om te kunnen sucken. Onze producer kwam op een gegeven moment met een idee op zijn mini-keyboardje, waarmee hij een idee voor Gladiator-achtige blazers wilde laten horen. Hij zet het in, het klinkt nergens naar en hij zegt dan zelf: “That was absolutely the worst idea ever.” Ik vond het zo? geruststellend dat een man met zo’n staat van dienst zichzelf nog steeds toestaat om zo’n kutidee te hebben. Dan weet je dus: cool maat, we kunnen onszelf toelaten om op zoek naar het geniale idee ook bij het kutidee uit te komen, omdat jij net als wij hebt ervaren dat die twee vaak enorm dicht bij elkaar liggen. In de studio speelden we op veel kleinere versterkers dan live. Toch bleken die ruimschoots voldoende. Op het einde van de laatste opnamedag zei Mitchell: “Guys, I had an amazing amount of fun but right now I think I wanna listen to the sound of owers for a while.” Ik hou ook van bands die live risico’s nemen, ook het risico dat alles mislukt. Om dezelfde reden dat kijken naar een koorddanser spannend is: omdat hij er met zijn kloten vanaf kan vallen. Het is spannend omdat het mis kan gaan. En als het inderdaad misgaat en daarna weer goed komt, dan is dat het schoonste dat er is.’