Triggerfinger: 'Onze muziek heeft een vrouwelijke kant'

Ze braken na jaren buffelen door met een cover en zijn sindsdien de grootste rockband van de Benelux. De drie leden van het Belgische Triggerfinger over de lange weg naar succes, over hun nieuwe album Colossus en over de Vlaamse mentaliteit. ‘De laatste keer dat ik gewerkt heb, is wat mij betreft 30 jaar geleden.’

Fotografie Diego Franssens

Jullie nieuwe album, opgenomen in Los Angeles met de Amerikaanse producer Mitchell Froom, is behoorlijk experimenteel. Gaan de credits daarvoor naar Froom?

Zanger Ruben Block: ‘Ja en nee. Ik kan je demo’s laten horen voor we met hem de studio ingingen, waarvan grote delen e?e?n op e?e?n op het album terecht zijn gekomen. Maar er zit een zekere gecontroleerde waanzin in hem, die aansloot op die van ons. Hij was ons perfecte verlengde. Hij heeft ook een geweldige kast vol oude zooi, van pedaaltjes tot ouwe keyboards. Een kast vol waanzin.’

Hier zitten toch wel drie ogenschijnlijke kalme en evenwichtige mannen naast elkaar op een bank.

Drummer Mario Goossens: ‘Dat is inderdaad een woord dat wij tamelijk veel gebruiken, en dan vooral voor mensen die wij tof vinden. Een soort karakter dat niet opdringerig is of zelfs uitbundig, dat zelf niet eens doorheeft hoe bijzonder het is, in zijn openheid en experimentele kantjes. Het wordt vaak geassocieerd met uitbundigheid, maar ik denk dat de waanzin die wij apprecie?ren juist heel vaak breekbaar is, die kan ieder moment stuk gaan.’

Ruben: ‘Precies. Juist dat maakt het zo hartverscheurend.’

Bassist Paul Van Bruystegem, hevig bevestigend knikkend: ‘Nooit weird vanwege het weird.’

Een instelling die jullie in die 19 jaar rock-’n-roll juist heel vaak zullen zijn tegengekomen.

Paul: ‘En die ik verschrikkelijk vind. Onze producer wilde van tevoren van ons horen waarom we met hem wilden werken, want een mentaliteit waar hij niets mee had, was die van dude rock. Dat treft: wij ook niet.’

Ruben: ‘Dat is iets dat wij altijd hebben proberen te vermijden. We wilden iets in onze muziek dat ik nu dan toch maar even een vrouwelijke kant zal noemen, en dat Led Zeppelin ook had en Queens of the Stone Age ook hebben, en Iggy en Bowie ook. Dat is een heel belangrijk element in onze muziek. Drie mannen die samen alleen maar heel luid spelen: dat is niet zo moeilijk. Maar dat ook laten swingen, of er interessante dingen in te laten gebeuren, of lelijke dingen die wel mooi lelijk zijn; dat wel.’

Lees het hele interview met Triggerfinger op Blendle.