Nog even over de digibase en digibokaal van de NOS...

De redactie van de NOS houdt een database bij waarin mensen worden geregistreerd op basis van hun geslacht en etnische afkomst. De lijst wordt gebruikt om items en reportages van de staatsomroep ‘diverser’ te maken. Aan de zogenaamde ‘divibase’ was een prijs verbonden: redacteuren die de meeste diversiteit aan mensen in hun producties wisten te verwerken, konden een wisselbeker winnen: de ‘divibokaal’.

Nadat het bestaan van deze database en de wisselbokaal bekend werd gemaakt, haastte NOS-hoofdredacteur Marcel Gelauff zich in een (eveneens uitgelekte) interne mail om de boodschapper (GeenStijl) te beschuldigen van contextloze berichtgeving, en uitte hij dreigende taal tegen zijn eigen medewerker die de pijnlijke vorm van etnische profilering publiek aanhangig had gemaakt. 

Een journalistiek bedrijf dat klokkenluiders met hun baan dreigt: de ironie is overweldigend, en werpt de vraag op of de nationale staatspersberichtenverfilmer en Oranjeverslaggevers überhaupt een journalistiek bedrijf zijn: de ‘Koninklijke’, zoals de NOS op het Mediapark spottend genoemd wordt, lijkt soms meer in de heiligheid van haar eigen publieke taak te geloven dan in de daadwerkelijke uitvoering van die taak.

Want wie denkt dat de NOS lerend vermogen haalt uit de publieke ophef over hun beleid van etnisch profileren, kwam bedrogen uit. De racistische divibokaal werd binnen een etmaal afgeschaft, maar de divibase blijft bestaan, ondanks breed en zeer luidkeels protest van talloze Nederlanders met een dubbel paspoort. Van Marokkaanse-Nederlandse VVD-Kamerleden en Turks-Nederlandse oud-PvdA-Kamerleden, tot journalisten van FD, NRC en de Volkskrant, opiniemakers in radio- en televisieland en diverse (no pun intended) deskundigen op verschillende terreinen: echt helemaal niemand stelt prijs op etnische registratie in een ‘journalistieke’ database.

Op een of andere manier dringt dat laatste maar niet door tot Marcel Gelauff (en in bredere zin in de media- en cultuursector). De afgelopen jaren zijn ze in hoog tempo gaan geloven in het belang van ‘inclusiviteit’ en ‘diversiteit’ in berichtgeving en (culturele) representatie, en hebben dat van theaterzaal tot nieuwsvloer tot actief beleid gemaakt. Het probleem is echter dat op een handjevol activisten na (met name extreem- en GroenLinks en de Bij1-oïden) helemaal niemand ooit om zulk beleid gevraagd heeft – inclusief (wederom: no pun intended) mensen van kleur. Je wilt geselecteerd worden op je kennis, kunde of capaciteiten, niet omdat je borsten met een niet-blanke huidskleur hebt.

En toch denken Gelauff en zijn slag deugmanagers dat ze die mensen een dienst bewijzen. Want het is toch allemaal goedbedoeld?