'Ik stoor me aan verwijten van racisme jegens onschuldige mensen'

Ik ben tegen Black Lives Matter en tegen Kick Out Zwarte Piet. Ik wil Zwarte Piet nergens ‘out kicken’, ik heb warme herinneringen aan het Sinterklaasfeest.

Dat anderen het wel willen, en dat zo’n beetje het hele jaar door proclameren, moeten zij weten. Dat wil niet zeggen dat ik me door hun standpunten heb laten overtuigen. Eerder andersom: ik stoor me aan verwijten van racisme jegens onschuldige mensen en die ergernis lijkt me volledig legitiem.

BLM ligt gevoeliger, want door ‘Ik ben tegen Black Lives Matter’ te zeggen, suggereer je dat je vindt dat ‘zwarte levens’ er niet toe zouden doen. Dat is natuurlijk niet zo. Alle levens doen er evenveel (of even weinig) toe in het tamelijk zinloze aardse bestaan. Ik ben tegen de beweging die zich Black Lives Matter noemt.

Ik vind dat hun beschuldigingen van ‘institutioneel racisme’ te weinig op feiten gestoeld zijn, ik geloof niet in ‘koloniale erfzonde’ bij blanke mensen, ik wantrouw hun steeds agressiever wordende tactieken (geweldsoproepen, standbeelden van sokkels trekken, geweld tegen burgers en politie) en ik vrees hun marxistisch-revolutionaire agenda, want ik ben een liberale liefhebber van democratie, rechtsstaat en individuele vrijheid in een samenleving met een vrije markt van kapitaal en ideeën.

Boven alles hekel ik hun gemakzuchtige indeling van mensen in groepen op basis van huidskleur, een dogma dat ze zowel op blanken als zwarten projecteren en waarmee groepen in de samenleving tegen elkaar opgezet worden.

Door jezelf een ‘antiracismebeweging’ te noemen, maak je het anderen echter heel moeilijk om kritisch te zijn. ‘Ben jij dan vóór racisme?’ zullen ze zeggen. Ja, lul je daar maar eens uit. In een schreeuwstorm van zware verwijten, waar zo veel blanke mensen voor buigen, is de kans klein dat je gehoord wordt voordat je als racist bent gebrandmerkt.

Het helpt als je de absurditeit van de omkering laat zien, zoals de Britse schrijver Douglas Murray deed: zijn regel is dat je nooit iets moet proclameren waarvan het tegenovergestelde alleen door gekken zou worden gezegd. Niemand zou ‘Ik ben tegen kinderkanker’ hoeven zeggen: dat is een vanzelfsprekende waarheid. Voor mij is het ook een vanzelfsprekende waarheid dat niemand die geen idioot is, tegen zwarte levens is. En als je BLM als gelijken wilt behandelen, moet je hun woorden en daden kritisch wegen, waarbij zij moeten accepteren dat je hun claims óók kunt verwerpen, zonder je moreel gechanteerd te voelen om te knielen.