'Aan het zwembad in Italië vergeet ik dat Trump de nuclear codes heeft'

Als ik op tour of vakantie ben, gaat het wereldnieuws altijd zo lekker aan me voorbij. Ik koop geen dagen oude Telegraaf bij de campingwinkel. Luister niet naar de Wereldomroep. En al betaal je nu niet meer belachelijk veel extra voor roaming in Europa (you go, EU!), ik stream ’s avonds niet het Achtuurjournaal.

Zo zie ik iets op Twitter voorbijkomen over ene Scaramucci. En ik heb dus geen idee wie dat is. Eerst denk ik dat hij iets met de Bohemian Rhapsody van doen heeft. ‘Scaramucci, Scaramucci, will you do the fandango?’ Vervolgens dat het een 18de-eeuwse Italiaanse componist is. Maar dat is Scarlatti.

Ik had in Nederland nog net meegekregen dat Sean Spicer ermee genokt was. Maar dat er een nieuwe clown in Circus Trump was, een clown die naar eigen zeggen niet probeerde z’n eigen lul te zuigen (dat is tenslotte ook meer iets voor acrobaten), was volledig aan me voorbij gegaan.

Het is een kinderlijke onwetendheid. Ik groeide op in de jaren 80. Koude Oorlog. Rekensommen maken voordat de bom valt. Maar ik was mij in het geheel niet bewust van het feit dat zowel oostelijk als westelijk van mijn knikkerputje raketten stonden opgesteld, die de aarde in een enkele vleesverdampende flits 100 miljoen jaar terug in de tijd konden slingeren. En wat dan nog? Dinosaurussen zijn gaaf.

Het eerste wereldnieuws dat ik me herinner, was de val van de muur. Ik zag het op het Schooltv-weekjournaal. Begreep er bar weinig van. In ieder geval niet dat het grootste gevaar geweken was.

De Golfoorlog deed me veel meer. Ik weet nog dat het ’s ochtends op de wekkerradio van m’n ouders was. Amerika in oorlog met Irak. Spanning! Sensatie! Op het schoolplein zingen: ‘Wie gaat Saddam bombarderen? Bush, Bush! Bush, Bush! Met kanonnen en geweren? Bush, Bush! Bush, Bush!’

En dan had je nog Hoesseins scudraketten. Mooi woord vonden we dat, scudraket. sKUT-raket, haha.

Maar goed. Als 34-jarige lach je daar natuurlijk niet meer om. Dan is het nieuws ernst. Er moeten meningen over worden gevormd, conclusies voor de eigen toekomst uit worden getrokken, en misschien nog een columnpie over worden getikt.

Als ik weer thuis ben, zal ik me wel weer verdiepen in de strapatsen van circusdirecteur Trump. Proberen te vergeten dat ie de nuclear codes heeft. Artikelen lezen over die 20.000 levend verbrande varkens, de gruwelverhalen mogelijk m’n dieet laten beïnvloeden. Opiniestukken over genderneutraal taalgebruik tot me nemen. En er is vast een diepte-interview met Thierry Baudet over z’n nieuwe baard dat ik onder de spastische krampen van mijn perineum kan terugkijken.

Maar vooralsnog blijf ik nog even aan dit zwembad in Italië liggen. Onwetend en dus zorgeloos als een kind. Een beetje zoals de man hier voor me in het water. Hij is dik, heeft meer haar op z’n schouders dan op z’n schedel. Hij watertrappelt al 10 minuten rondjes om z’n as. Een gelukzalige grijns op z’n gezicht. Die koopt vast ook de dagen oude Telegraaf bij de campingwinkel niet.