Bart Nijman

‘Een groeiende groep burgers ervaart dit vrije land als een stille dictatuur’

Columnist Bart Nijman vindt dat de democratische soevereiniteit van de kiezer onder ons vandaan is getrokken.

Bart Nijman

Mark Rutte beloofde tien jaar terug 1000 euro aan iedere Nederlander en maakte dat nooit waar. Tien jaar later pakt hij bijna 1000 euro af en boekt ze over naar de Italianen: 15 miljard weggeefgeld als onderdeel van een noodfonds dat verpakt is als coronasteun, maar in werkelijkheid een nieuwe stap is richting een eeuwigdurende transferunie om de euro overeind te houden, door de schuldengaten van Zuid-Europa te vullen met de spaargeldbergen van noordelijke lidstaten.

Klinkt populistisch hè? Zal best. Het is een feit. Rutte probeert iedereen wijs te maken dat hij een ‘noodrem’ in het giftenpakket heeft bedongen, maar de voorwaarden daarvan zijn niet ingevuld. Oftewel: er is geen noodrem. Er is alleen een geldkraan, die onder het mom van ‘coronasteun’ wordt open gezet richting Zuid-Europa, maar waar ook landen van profiteren die nauwelijks corona kennen: Slowakije heeft 28 coronadoden en ontvangt 353.571.429,67 euro. Per dode.

De Europese Unie is een nieuwe fase in gegaan en Rutte heeft daar voor getekend. Maar wat het vooral tekent, is hoezeer de burger en de kiezer helemaal niets meer te zeggen hebben in hun eigen Nederland. Linksom bepaalt Brussel onze meeste wet- en regelgeving, rechtsom is de marmeren lobby van multinationals de baas in onze belastinghuishouding. Top dat af met steeds strenger klimaatbeleid dat landbouw, woningbouw en mobiliteitsontwikkeling in de weg staat en gooi er nog een scheut ongecontroleerde migratie overheen, en je kan niet anders concluderen dan dat de democratische soevereiniteit van de kiezer onder ons vandaan is getrokken.

Verkiezingen leiden altijd tot kartelcoalities van de zogenaamde ‘middenpartijen’, waarbij kiezers met euroscepsis en migratiekritiek veroordeeld zijn tot flankpartijen die enerzijds worden uitgesloten, en anderzijds steeds de bilspieren doen spannen door hun eigen handelen, nalatigheid of retorische grootspraak. De PVV is vooral een islambestrijder in naam, de SP een socialistisch ideaal voor wie er nog gelooft, en FvD is een tegenbeweging die verbaal hoog van de toren blaast maar ondertussen de neus optrekt voor ambachtelijk politiek handwerk waarmee daadwerkelijke verandering bewerkstelligd moet worden.

Het referendum is gedood voordat het kon gaan leven, burgers verwijderen zich steeds verder van het bestuur en andersom niet minder, het vertrouwen in de media en de rechtstaat holt uit en een groeiende groep ‘bezorgde burgers’ ervaart dit vrije land als een stille dictatuur waarin de overheid hen laat stikken. Waar is de noodrem van de burger? Want zodra het geld opraakt, barst de bom.