'Wie in his right mind boekt er nou een weekendje Noord-Korea?'

Begin vorig jaar werd in Noord-Korea een Amerikaanse student opgepakt. Otto Warmbier heette hij. Een naam die zo door Wim T. Schippers verzonnen had kunnen zijn. Fred Haché. Barend Servet. Jacques Plafond. Wilhelmina Kuttje jr. Otto Warmbier.

Otto Warmbier zou op oudejaarsdag 2015 een poster van de Koreaanse Arbeiderspartij uit zijn hotelkamer hebben gejat.

In een persconferentie smeekte hij om vergiffenis. Z’n haar zat lullig. Hij droeg een te ruim, lichtgrijs colbert op een donkerblauwe spijkerbroek. Een wit-roze-rood-geel-groen-blauw-gestreept overhemd en een groene stropdas met witte stippen. Het fleurig vloekende ensemble leek zo afkomstig uit de kledingkast van Rik Rollinga.

Rik Rollinga, weet je wel, die op zoek was naar Yolanda, in die televisieserie uit 1984 van Wim T. Schippers, Opzoek Naar Yolanda, met dat leuke introliedje: ‘Op zoek naar Yolanda / Yolanda is zijn leven / Op zoek naar Yolanda / Om haar zijn liefde te…’ enzovoorts, enzovoorts.

Maar goed, Otto Warmbier smeekte dus ten overstaan van de Koreaanse pers om vergiffenis: ‘I entirely beg you and the government of Korea for your forgiveness. Please, I’ve made the worst mistake of my life!’

Otto Warmbier dreunde zijn smeekbede nog net niet op van een in de hand gehouden, ietwat gekreukeld A4’tje, maar het was zonneklaar, dat potsierlijke, over-geacteerde pathos: de geest van wijlen Dolf Brouwers, oftewel Sjef van Oekel, was in Otto Warmbier gevaren!

‘Please, act to save me!’ snikte hij luid, maar met droge ogen.

‘Please, think of my family… Reeds!’

En ook al donderde er geen archiefkast om en ontplofte er geen wc, moest ik lachen om die hele in scène gezette lulligheid. Sneu voor dat joch, natuurlijk. Maar wie in his right mind boekt er nou een weekje Noord-Korea? En gaat daar dan staatspropaganda stelen? Wat denk je nou? Dat je daar als Dik Trom een kwajongensstreek kunt uithalen? En dat de Pyongyangse veldwachter Flipsen (spreek op z’n Team America-Koreaans uit als ‘Fripsen’) met zijn uniformjas en broekspijpen vol glimmende medailles je dan met een tik op de vingers laat gaan?

De soep zal ook wel niet zo heet gegeten worden, dacht ik. Kim Jong-un kon effe laten zien dat ie haartjes op z’n balletjes heeft. Daarna zouden Amerikaanse diplomaten hun werk achter de schermen doen. Dennis Rodman zou weer eens langs komen om de supreme leader een kroel te geven. En dan kon Otto Warmbier gewoon weer verder met z’n studie commerce and economics in Virginia. Een sterk verhaal rijker.

Dat ie kort erna 15 jaar dwangarbeid kreeg, is toen aan me voorbijgegaan.

En nu is Otto Warmbier blijkbaar dood. In coma naar de VS terug gevlogen. Waarschijnlijk al maandenlang een kasplantje. Of dat van klappen op z’n hoofd of het verschrikkelijk slechte vreten in een Noord-Koreaanse gevangenis komt, maakt niet zo heel veel uit, en zullen we waarschijnlijk ook nooit weten. En ik kan er – nu ik zijn geënsceneerde bekentenis nog eens terugkijk – ook niet meer om lachen. De lulligheid is er wel vanaf. Aanstaande zondag wordt Wim T. Schippers 75. Dat is dan wel weer leuk. Welkom gefeliciteerd, reeds.