‘Er moet een beetje gevaar terugkomen op de festivals’

Vorige week zat ik met huisgenoten D. en T. in de gedeelde woonkamer. Pinkpop was op tv. Ik vond alle bands drie keer niks. Maar dat ligt aan mij. Ik ben een amodieus wezen, gedrenkt in de pap der tijden. Een nostalgist. En een snob. Alle muziek van de afgelopen 20 jaar vind ik per definitie troep. Het is allemaal zo bloedeloos en tam.

De setting van zo’n groot festival helpt natuurlijk ook niet mee. Een hoog podium, dranghekken, meters niets tussen band en publiek. Interactie die beperkt blijft tot hitjes meezingen en in of uit de maat meeklappen. Waar is dat beetje gevaar? Dat beetje gevaar dat van een rockshow geen tv-uitzending, maar een achtbaanrit maakt?

Ik moet denken aan GG Allin. GG zong liedjes met titels als Needle Up My Cock en I Wanna Piss On You. Hij zag het als zijn missie het gevaar terug te brengen in de rock-’n-roll. Het publiek was er niet om vermaakt te worden, het publiek was de vijand. Maar hij ontzag ook zichzelf niet. Hij sneed in z’n lijf en ramde zichzelf tot bloedens toe tegen z’n kale kop. Zingen over nihilisme is één ding, je eigen tanden er met een microfoon uit slaan, is een heel ander verhaal. En zo eindigde iedere tour voortijdig in het ziekenhuis of de gevangenis.

Kijk de te gekke documentaire Hated uit 1994. Zit een prachtscène in. GG Allin en The Murder Junkies spelen voor een goed gevuld zaaltje Bite it, You Scum. GG is op cowboylaarzen en een choker na naakt. Zingt de eerste regel, ‘You want me to kiss your ass’, reutelend, alsof ie gal opkotst, stapt het podium af en ramt z’n microfoon in iemands gezicht. Een doffe dreun over de speakers. Tweede regel, ‘Well bend over, buddy, here comes my foot’, en hop, daar heeft iemand een doodsschop van ’m te pakken.

‘Bite it, you scum!’ rochelt ie en hij grijpt een vrouw bij de haren, werkt ’r tegen de grond, wrijft z’n minuscule drugspiemeltje in d’r gezicht. Mensen uit het publiek trekken hem van haar af. Hij krijgt een paar klappen, slaat terug, draait zich van hen af, gaat op zijn hurken zitten en kakt een sliert zachte stront.

Mensen in de eerste rij deinzen achteruit. GG gaat door z’n knieën voor de natte drol, schreeuwt nog eens ‘Bite it, you scum!’, z’n gezicht dicht bij het stuk zieke ontlasting, alsof hij het een serenade brengt, en neemt dan een hap.

Als hij zijn lijf en gezicht ermee begint in te smeren, haast het publiek zich naar de uitgang. Als een aap in de dierentuin slingert GG ze zijn uitwerpselen achterna.

In 2,5 minuut heeft hij de zaal leeg gespeeld.

Als GG niet in 1993 de pijp uit was gegaan aan een overdosis heroïne, zou ik dan vooraan gaan staan bij een van z’n optredens? Ik kijk wel link uit. Maar in de derde rij met kleren aan die toch vies mogen worden? Uiteraard. Is toch een stuk spannender dan in de maat meeklappen met een band die je ergens in de verte ziet.