'De popmuziek is geobsedeerd door z’n eigen verleden'

Popmuziek is geobsedeerd door z’n eigen verleden. Dat heeft iemand eens gezegd. Ik weet niet meer precies wie. Maar het is de spijker op z’n kop. Een revolutionair Beatles-album als Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band bestaat voor ongeveer de helft uit pastiches op vooroorlogse vaudeville-liedjes. Een eind jaren 70, begin jaren 80 totaal vernieuwend genre als hiphop samplede naar hartelust grooves van soulplaten uit de jaren 60. De hippe gitaarbandjes die nu de grote podia van de zomerfestivals spelen, grijpen terug op 90’s grunge, 80’s new wave, 70’s punk en 60’s hippieshit.

Heutzutage is de helden van weleer coveren ook helemaal bon ton. Waren tributebands een jaar of wat geleden nog iets voor op een braderie of schuurfeest in Brabant of de Achterhoek, nu treden muzikanten van naam geregeld op in randstedelijke schouwburgen en popzalen met werk van oude bekendheden. The Kik met Boudewijn de Groot-liedjes bijvoorbeeld. Yorick van Norden en kornuiten met een Woodstock-show. Ik ben ook niet vies van een potje ouwe meuk zingen, dus deed ik anderhalf jaar geleden samen met wat underground-coryfeeën mee aan een serie Velvet Underground-optredens.

En zelfs de doden gaan nu op tournee. Whitney Houston, Roy Orbison, Amy Winehouse, Frank Zappa en Ronnie James Dio staan als hologram weer op de planken, voor uitverkochte zalen.

Niet alleen popmuziek, maar de hele populaire cultuur is geobsedeerd door z’n eigen verleden. Neem films. Remakes, reboots, reeksen sequels over superhelden die vijftig, zestig, soms wel zeventig jaar geleden voor het eerst het daglicht zagen op de pagina’s van Amerikaanse stripboekies.

Van de week zag ik een filmpje waarin het hoofd van Sylvester Stallone digitaal op het lijf van de Terminator (zoals uiteraard bekend gespeeld door Schwarzenegger) was geplakt. Voor de gein natuurlijk, maar het was griezelig goed gedaan: aan niks viel af te zien dat het nep was, of een deepfake, zoals deze trucage heet.

En als dode muzikanten weer kunnen optreden als hologram, waarom dan niet filmsterren die overleden zijn deepfake casten voor gloednieuwe blockbusters? Een reboot van Bridget Jones’ Diary met Marilyn Monroe in de hoofdrol? De zoveelste Spider Man met James Dean als Peter Parker? En waarom zouden we ons beperken tot gestorven acteurs en actrices? Daniel Craig doet het bijvoorbeeld hartstikke leuk, maar iedereen weet dan Sean Connery de beste James Bond was. In het echt is ie natuurlijk te oud, te rimpelig en te kaal voor die rol, maar deepfake-magic! en de nieuwe Bond die voor 2020 gepland staat, wordt een ouderwets goeie!

Ja, de nostalgici onder ons kunnen hun hart ophalen met al die moderne technologie.