‘Samenwonen met een Russische dwerghamster kan heel zwaar zijn’

Tussen ex E. en vriendin L. scharrelde ik een tijdje met I., en woonde op een gegeven moment zo’n beetje bij haar in. I. had aan haar laatste relatie een Russische dwerghamster overgehouden, een rossig beestje dat Joejoe heette. Hoewel Joejoe een vrouwtje was, zei I. steevast ‘hij’ en ‘hem’, dus deed ik dat ook maar.

I. vond het zielig dat Joejoe in een kooi zat. Dieren horen niet in een kooi, vond ze, dus haalde ze hem er af en toe uit. Ze zette hem in een hamsterbal zodat ie door de slaapkamer kon rollen.

‘Kan ik hem niet gewoon los door het huis laten lopen?’ vroeg ze.

‘En Anna dan?’ zei ik. Anna is haar 21-jarige kat.

‘Die is veel te dement om achter Joejoe aan te gaan.’

‘Dan kan het wel, denk ik. Alleen wel een beetje uitkijken waar we lopen.’

De eerste keer dat ze Joejoe kwijt is, zit hij in een mand met lingerie en heeft hij een wit kanten bh’tje ondergepist. De tweede keer kom ik ’s nachts een tikkie dronken thuis van repeteren met The Jerry Hormone Ego Trip. I. zit op haar knieën voor een keukenkastje. Haar rug naar mij toe. Alleen een zwart stringetje aan. Haar kontje in de lucht. Een wang op het laminaat. Ik ga achter haar zitten. Druk mijn kruis tegen haar billen.

‘Effe niet doen,’ zegt ze. ‘Joejoe zit onder de vloer.’

Nu zie ik dat ze de plint onder het IKEA-keukenblok heeft weggebroken.

‘Er zit een gat,’ zegt ze. ‘Daar is ie in gevallen.’

‘Kan je hem zien?’

‘Nee, maar ik hoorde hem net wel. Film eens met je telefoon.’

‘Film zelf met je telefoon. Straks pleurt ie in dat gat.’

‘Mijn telefoon staat vol met dingen die ik niet wil wissen.’

Dus ik film in dat gat. We kijken het terug, maar geen Joejoe te bekennen.

We gooien een schijf komkommer naar beneden, zodat ie niet zal verhongeren en verdorsten.

De volgende ochtend moet ik weer filmen. Nog steeds geen Joejoe. En het stukje komkommer is ook niet aangevroten.

I. belt haar huisbaas. Of die niet een aannemer kan sturen om de vloer open te breken. De huisbaas vraagt of ze gek geworden is en wijst haar er fijntjes op dat ze helemaal geen huisdieren mag hebben.

We moeten iets anders verzinnen. Bij ijzerhandel Schaap op de 1e Middellandstraat, waar de verkoper exact praat zoals acteur John Buijsman in de oude ‘Freek-Willem’-reclame van de Gamma, koop ik een diervriendelijke muizenval. Zo’n kooitje dat dichtklapt als er aan het aas op een palletje wordt geknaagd. I. steekt een stuk banaan in de val. Hamsters zijn daar gek op, blijkbaar. Ik laat het ding aan een schoenveter in het gat zakken. Het moet minstens twintig keer over, want bij het minste of geringste schokje klapt de val dicht.

De eerste dagen lig ik om het uur op mijn buik in het gat onder het keukenkastje te filmen. Daarna twee keer per dag. Op het laatst alleen nog ’s ochtends. Maar bij het terugkijken telkens geen Joejoe. En ook het stuk komkommer blijft onaangeroerd. Het begint alleen een beetje in te drogen.

Na een week halen we de lege val op en zetten de plint terug. De hamsterkooi gaat voor een paar tientjes op Marktplaats. Er zijn geen gegadigden. En over Joejoe hebben we het maar niet meer.