Trijntje Oosterhuis: ‘Anouk spreek ik niet zo vaak meer’

Na 25 jaar in het vak, schakelt Trijntje Oosterhuis (44) over naar haar moerstaal. Haar nieuwe theatershow wordt een ode aan het Nederlandse lied. ‘Nederlandstalige muziek stond al heel lang op mijn lijstje, maar de tijd was er simpelweg nog niet rijp voor.’

Fotografie Corné van der Stelt

‘Als je aankomt met een jurk tot aan je klit, met een soort uitsnede tot aan je schaambot, dan moet je niet verbaasd staan te kijken als daar wat opmerkingen over komen. En dan dat rouwlapje dat ze afgooide. Toen ik het zag dacht ik echt even: sjonge, shit zeg! What the hell?’

Klare taal van Anouk, schrijfster van Trijntje Oosterhuis’ Songfestivalnummer Walk Along. Het zal je maar gezegd worden. Tel daar half Nederland, dat zich vervolgens met de discussie bemoeide bij op, en een fikse rel was geboren. De beruchte ‘scheurjurk’ werd uiteindelijk geveild voor de LINDA.foundation voor 2.651 euro, maar dat bedrag is deels gebouwd op alle ophef die erover ontstond. De herrie is weer verstomd, de pijn uit het verleden dreunt tot op de dag van vandaag door: de vriendinnen Anouk en Trijntje spreken elkaar nauwelijks nog.

Wat lag hier precies aan ten grondslag en waarom kiest Trijntje ervoor kwaad niet met kwaad te bestrijden? Tijd voor een vraaggesprek met de vrouw die Nederland opnieuw omarmt, alleen nu wel binnen de eigen lands- en taalgrenzen. ‘Ik schenk voor het eerst echt serieus aandacht aan dit soort nummers die dieper binnenkomen. Eerder was ik daar nog niet klaar voor.’

Je was al een kwart eeuw artiest, maar dat had je nog niet eerder meegemaakt.

‘De ophef over die jurk was inderdaad buitenproportioneel en op sommige dagen zelfs coverwaardig, terwijl ik alleen maar dacht: waar gaat het nu eigenlijk allemaal over? Een jurk met een diep decolleté dat vervolgens op het laatste moment werd vervangen door een andere jurk, that’s it. Aan de andere kant, het Songfestival is net als een EK of WK voetbal iets groots waar heel Nederland op dat moment mee bezig is, dus dan worden bijzaken ineens hoofdzaken.’

Mensen waren echt boos.

‘Dat verbaasde me nog het meest, die vele heftige reacties van kwade en verveelde mensen dat het teweegbracht. Hoe kun je nou boos worden over een jurk? Gelukkig nam ik niets persoonlijk en gleed het gemakkelijk van me af. Veel erger had ik het gevonden als men had gezegd dat ik slecht zong, en dat het dan ook nog waar zou zijn geweest. Dan had ik echt een probleem gehad en was ik het liefst onder de tegels gekropen om er de komende jaren niet meer onder vandaan te komen. Raak je me namelijk met zingen, dan raak je me in het hart.’

Waar mensen ook over vielen is dat je tijdens het optreden vrij bedrukt in de camera keek.

‘Laat ik twee jaar na dato dan maar eens verklappen wat daar de reden voor was. Een week voor het Songfestival kwam ik er pas achter dat ik drie maanden zwanger was van onze dochter Maël, en dat maakte me daar in Wenen hartstikke duizelig en kotsmisselijk. Ik was gewoon niet in topvorm en dat zag je duidelijk terug op de bühne. Alleen kon ik dat tegen niemand vertellen. Zelfs de crew wist van niets, al viel het ze wel op dat ik ’s avonds geen wijntjes meer dronk. En wat betreft die last-minute jurkenwissel: de oorspronkelijke had ik heel graag aangetrokken, maar die was bedacht in combinatie met hoge hakken, waar ik in mijn situatie duizelig van werd. Dat ging ’m dus niet worden. Anouk deed haar zegje, maar het is ook goed dat mensen het echte verhaal nu met terugwerkende kracht eens van mij te horen krijgen.’

En de kritiek van Anouk?

‘Daar ben ik nooit echt boos om geweest, want ze mocht dat gewoon zeggen. Ze is een goede artiest die prima haar eigen mening mag hebben, maar ik kies ervoor om me niet negatief over anderen uit te laten. Daar schiet je namelijk niks mee op. We spreken elkaar alleen sinds die tijd niet zo vaak meer.’

Lees het hele interview met Trijntje Oosterhuis op Blendle.