'Het turnen mag voor mij bij het grofvuil’
Sportcolumnist Edwin Struis heeft het niet zo op turncoaches die lijfstraffen uitdelen.
Van huis uit ben ik liefhebber van alle sporten, maar er zijn natuurlijk uitzonderingen. Als er af en toe een bal door het beeld stuitert, ben ik al dik tevreden, gemotoriseerde sporten mogen ze vandaag nog afschaffen. Ik zal het bestaan van Max Verstappen zeker niet ontkennen, maar of hij nu als eerste of als 22ste eindigt zal me werkelijk chorizo zijn. En als we het afschaffen, bespaart ons dat ook al dat hemeltergende popiejopie-commentaar van Olav Mol en zijn tandarts-assistent.
Om een heel andere reden mag voor mij ook het turnen bij het grofvuil. De voornaamste reden ligt voor de hand: zowel kinderarbeid (kinderwetje van Van Houten, 1879) als kindermishandeling is bij wet verboden in dit land. Huiveringwekkend waren de verhalen die al zo lang de ronde deden, maar waar helemaal niets mee werd gedaan door de KNGU of door NOC*NSF. Turnsters van naam en faam wezen al geruime tijd op de jarenlange fysieke en mentale mishandeling waar ze in hun kinderjaren mee werden geconfronteerd.
Ik kom vanuit het voetbal en gruwelde op mijn manier ook van coaches die pupillen tegen elkaar uitspeelden. Die een hele groep lieten boeten voor het falen van de eenling. Dat als je een penalty miste, de hele groep tien rondjes om het veld moest rennen. Co Adriaanse verdacht ik hier altijd van, hoewel hij de straffen altijd een ludiek karakter gaf.
Bij turnen was alles honderdmaal erger. Onder invloed van Oost-Europese praktijken werden hier ook meisjes wijsgemaakt dat ze eigenlijk te dik waren, dat ze geen knip voor de neus waard waren, kortom hele zelfbeelden van meisjes in kwetsbare leeftijden werden aan diggelen geslagen door trainers die ook lijfstraffen niet uit de weg gingen. Of meisjes gewoon door lieten turnen ondanks zware blessures. Naast het gedrag van de trainers kun je ook vraagtekens zetten achter de rol van de ouders. Waren die zo verblind door succes dat ze wegkeken van al het wangedrag? Het is moeilijk voor te stellen, maar zulke ouders bestaan, ook binnen andere sporten.
De turnbond gaat er eindelijk mee aan de slag, als we de emoties (krokodillentranen?) van KNGU-voorzitter Monique Kempff goed interpreteerden. Een veel te late U-turn, want het kwaad is allang geschied.
- ANP