‘Wat er ook gebeurt in november, het Trumpisme is nog lang niet verdwenen’

Democraten hebben één doel voor ogen: in november Trump verslaan. Het mantra is dat daarna alles weer normaal wordt. Een deel van hen is bereid om desnoods achter een aanslag op Trump te staan die het proces zou versnellen, zo vertrouwen ze je meestal na een biertje of twee wel toe. Daarbij gaan ze ervan uit dat Donald Trump vanuit een vacuüm is ontstaan. Alsof je een gezapige samenleving hebt, iedereen een beetje ingedut, waar dan zomaar een wild om zich heen twitterende miljonair en realitytelevisie-host de macht grijpt.

Onzin natuurlijk. Sarah Palin, de Tea Party, Alex Jones, iedere willekeurige zwaarbewapende anti-regeringsdemonstrant op het platteland van Idaho tot West Virginia; het waren splintergroepen die nooit echt een geheel vormden. Wie aan Republikeinse zijde probeerde de meest krankzinnige en paranoïde Amerikanen achter zich te krijgen, verloor die even makkelijk weer. En riskeerde daarbij een mogelijke scheuring in de partij.

Donald Trump lijkt er wonderlijk goed in te zijn geslaagd hiervan één geheel te maken, zonder daarbij de gematigde Republikeinen te verliezen. Onlangs bezocht ik een Trump-rally aan de rand van Las Vegas. Er waren genoeg mafketels met QAnon-shirts en vurige voorvechters van wapenrechten. Maar om me heen zag ik ook opmerkelijk veel ‘normale’ mensen: twee vriendelijke Filipijnse dames namen enthousiast selfies, achter me praatten jonge ouders teleurgesteld over ‘de media’ die altijd onhandige momenten van Trump in beeld brengt.

Trumps speech bevatte naast pertinente leugens – de VS heeft volgens hem de minste coronaproblemen van de westerse wereld – ook genoeg grappen: over sleepy Joe en de Democraten die het maar niet met elkaar eens worden. Met iedere grap golfte een lach door het publiek.

De Filipijnse dames vertelden me: Trump houdt van dit land. Hij heeft het symbool van patriottisme achter zich, zoals zijn bekende foto’s waarop hij de vlag knuffelt. En dat terwijl aan de Democratische partij beelden van knielen voor het volkslied en het verbranden van de vlag tijdens Black Lives Matter-protesten kleven. Dat lijkt vanuit Nederland misschien niet zo relevant, maar hier is het groot. Op genoeg Amerikaanse scholen wordt ’s ochtends nog met de hand op het hart de Pledge of Allegiance opgezegd: de trouw aan de vlag en de republiek.

Wat Democratische vrienden van me maar niet lijken te begrijpen: veel Republikeinen zijn werkelijk enthousiast over Trump, als onderdeel van een beweging van patriottisme en trots. Van de fringe tot de gematigde kern. Foute opmerkingen en pesterige tweets vinden ze geweldig of nemen ze op de koop toe. En dat is waarom bij focusgroepen Republikeinen aangeven dat zij voor 2024 geloven in opvolging vanuit het Trumpisme: Mike Pence, Trump junior, Nikki Haley.

Wat er ook gebeurt in november, deze beweging is nog lang niet verdwenen.