Met Tarantino aan het roer is iedere film de kapotgeregisseerde hel op aarde

Als je aan tien hedendaagse regisseurs vraagt door wie ze beïnvloed zijn, zullen er zeven zeggen: ‘Door Quentin Tarantino.’ Welnu, ga dan nóóit naar een film van een van die zeven klerelijers kijken, want je kunt beter beïnvloed zijn door de regisseur van de korte film Toen Jort Kelder Achter Een Struik Zat Te Schijten dan door die verdomde Tarantino.

Illustratie Steve Nestorovski

Hij werd geboren in Knoxville, Tennessee op 27 maart 1963, als zoon van Giovanni Tarantino, die pizza’s bakte op basis van het eelt dat hij dagelijks van z’n eigen hielen schraapte en van die van Tarantino’s moeder, Rosaria Permizzione, die zo lelijk was dat ze krokodillen een angstaanval kon bezorgen door alleen al naar die dieren te knipogen.

Tarantino wilde niet deugen op school, en werd verschillende keren weggestuurd, onder andere omdat hij meisjes niet met rust kon laten en van dichtbij aan hun onderbroek wilde snuffelen met een brandende sigaret in z’n kanis. Hij had nergens talent voor, niet voor honkbal, niet voor schelpen verzamelen, niet voor prei planten, en zeker niet voor het versieren van z’n moeder, die hij in z’n bed wilde krijgen door tegen haar te zeggen: ‘Mama, ik zal voorzichtig proberen te zijn als ik de kachelpook in je stronthal hengst.’ Zoals de meeste non-talenten probeerde hij het in de culturele sector, en omdat hij wat schamel geld bij elkaar schraapte als jongste bediende in videotheken meende hij dat filmmaken wel iets voor hem zou zijn. Hij begon met het schrijven van scenario’s, onder andere van Natural Born Killers, de belachelijkste Bonnie and Clyde-parodie die ooit een bioscoopscherm intoxiceerde.

Op den duur gaat zo’n halfgare scenarioschrijver natuurlijk in de regisseursstoel zitten en nu komen we tot de catchline van de kwestie: ongelooflijk veel stupide dommeriken bazuinen rond dat Tarantino een van de grootste filmmakers van onze tijd is, en nog veel meer stupide dommeriken beamen dit, en op den duur zou je denken dat de stupide dommeriken de enigen zijn die ooit naar een film kijken.

Ik noem alleen maar Jackie Brown en m’n gelijkgestemden zullen welwillend en begrijpend knikken. Dit is zo’n van de pot gerukte kutfilm dat ermee vergeleken de korte film Toen Matthijs van Nieuwkerk Van Arrogantie Explodeerde een meesterwerk lijkt.

Je zou zeggen: slechter kan het niet, tot je de twee afleveringen van Kill Bill probeert uit te zitten zonder van verveling en regelrechte afschuw je broek te bevuilen. En dan moest The Hateful Eight nog volgen, de film bij uitstek die je ervan overtuigt dat het gedoe met een aantal verschrikkelijke figuren in een sneeuwhut net zo interessant is als het eelt van je hielen schrapen en daar een pizza mee fabrieken. Met Tarantino aan het roer is iedere film de kapotgeregisseerde hel op aarde.