‘Naast me op de bank ligt m’n hartenklop kogeltjerond op haar telefoon te scrollen’

Het is 4 november, de dag na de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten en toevallig ook de dag waarop m’n vriendin is uitgerekend. Op de achtergrond staat CNN aan. News-anchor John King kleurt de staten en county’s op z’n magic wall rood en blauw, maar het wil maar niet opschieten met het tellen van de early mail-in ballots. Naast me op de bank ligt m’n hartenklop kogeltjerond op haar telefoon te scrollen. Voor heel veel meer heeft ze de puf niet. Af en toe trekt ze een pijnlijk gezicht en mompelt ‘au, tyfushoerenzooi’ als onze ongeboren vrucht haar in de ribben schopt, maar de eerste weeën zijn in geen velden of wegen te bekennen. Nee, ik reken vandaag niet meer op een nieuwe Amerikaanse president en/of baby.

Wachten maar. Wachten, wachten, wachten en proberen niet te gefrustreerd te raken. Lastig, want ik maak me sowieso elke vier jaar weer onnodig druk om die Amerikaanse verkiezingen. Een beetje zoals met het E- of WK. Ik geef geen ene fuck om voetbal, maar zodra er in oranje shirts een balletje wordt getrapt, breekt het nationalisme waarvan ik me amper bewust ben dat het zich in mij schuilhoudt naar buiten. Als Dr Jekyll overgenomen door Mr Hyde sta ik tegen de tv te schreeuwen. Terwijl het me geen ene reet zou moeten interesseren of elf mensen met een Nederlands paspoort een potje winnen van elf mensen met een ID-kaart van een ander land, want wat heb ik ermee te maken?

Hetzelfde geldt voor de verkiezingen in de VS. Hoeveel impact hebben die nou helemaal op mijn kleine Nederlandse leventje? Of het nou Biden of toch weer Trump wordt, heeft dat meer invloed op een alledaagse dag dan dat ik er – ik noem maar iets – na het schijten weer eens achterkom dat het wc-papier op is? Natuurlijk, m’n hersens smelten als ik denk aan al die Amerikanen die voor een tweede keer stemmen op die oranje sociopaat, maar in Rusland, Afrika en het Midden-Oosten doen ze wel gekkere dingen en dan denk ik: och, die mensen weten niet beter, blij dat ik hier en niet daar geboren ben. Knettercynisch en navelstaarderig wellicht, maar hoeveel zin heeft het om stress te hebben van dingen waar je toch niets aan kunt doen en die bovendien voor je doen en laten geen fluit uitmaken?

Die baby daarentegen, die gaat de hele boel op z’n kop zetten. Niets zal ooit nog hetzelfde zijn. Ja, voor mij en m’n vriendin dan. Voor de rest van de niet-Amerikaanse wereld zal het ongeveer een vergelijkbare impact hebben als de (her)verkiezing van Trump of Biden, maar ik kan niet wachten.