‘Ik weiger te erkennen dat mijn vader er niet meer is’

In de krant staat een grote foto van het gezicht van Trump. Zijn glimmende hoofd doet me denken aan de giftige appel die Sneeuwwitje bijna fataal werd. Boven de foto staat: TRUMP WEIGERT VERKIEZINGSNEDERLAAG TE ERKENNEN.

Ik heb werkelijk niets met die man. Hij is alles wat ik niet ben en nooit wil worden. Trump is een megalomane, micropenis hebbende, onbarmhartige, alles hatende prullenbakbrand van een man. Ik lees de kop nogmaals.

Mijn zoon is 7 jaar oud en ik heb het vaak met hem over winnen of verliezen. Over het verschil ertussen en dat er bijwijlen geen verschil tussen de twee zit. Gedurende de eerste lockdown heb ik hem leren schaken. Ik genoot van al zijn zetten. Hoe hij met zijn eeltloze wondervingertjes zijn paarden optilde en hoe hij naar zijn torens keek alsof ze bewoond waren.

We speelden op het schaakbord van mijn vader. Hij kocht het ooit in een antiekwinkeltje in Gdansk. Een paar weken voor zijn dood zei hij dat ik het uit de kast moest pakken. Dat is overigens iets wat ik weiger te erkennen. De dood van mijn vader. Ik schrijf er constant over en zodoende benadruk ik telkens weer dat hij er niet meer is, maar ik weiger te erkennen dat hij er niet meer is. Zoals hij in het begin weigerde te erkennen dat zijn ziekte echt ongeneeslijk was. Mijn vader trok de lakens van zijn ziekenhuisbed af, maakte er een zeil van en zo wist hij voor even de realiteit te omzeilen.

Maar hoe hard je ook zeilt, de realiteit haalt je in, en toch is het belangrijk dat je af en toe weg probeert te zeilen. Dat je de realiteit van je af probeert te schudden. Zo is mijn buurmeisje na een relatie van drie jaar aan de kant gezet door haar vriend. Ze hoort hem en ze begrijpt hem, maar ze weigert te erkennen dat het over is. Hij heeft sinds deze week zelfs een nieuwe vriendin, maar ze accepteert de waarheid niet. Het is niet haar waarheid. In de schaduw van haar hart groeien de allermooiste leugens.

‘Maar ik heb een nieuwe vriendin,’ zei hij gisteren tegen haar.

‘Dat zegt nog niets,’ was haar antwoord.

Mijn buurmeisje weigert de handdoek in de ring te gooien. Voor nu dan. Ooit zal ze de handdoek moeten werpen, maar dan niet voordat ze deze in benzine heeft gedoopt. De ring zal in rook opgaan en de handdoek ook. En als de rook is opgetrokken, zal ze de realiteit herkennen en erkennen.

Afgelopen nacht had mijn zoon een nachtmerrie. Hij schrok zwetend wakker en kroop in me toen ik naast hem ging liggen.

‘Er zitten monsters onder mijn bed,’ fluisterde hij.

‘Zeg mij eens na, kleine stinkerd. Ik weiger te erkennen dat er monsters onder mijn bed leven.’

‘Ik weiger te erkennen dat er monsters onder mijn bed leven.’

Toen hoorden we gemopper en gebrom.

Mijn zoon had de monsters onder zijn bed schaakmat gezet.