‘Baudet werd écht megalomaan: je was met hem of tegen hem’

In de zomer van 2015, toen GeenStijl bezig was met het verzamelen van handtekeningen voor het Oekraïnereferendum, kwam Thierry Baudet binnenstormen. Energiek, goedlachs, vastberaden: hij wilde meedoen aan ons initiatief want met een pleidooi voor een EU-referendum had hij de Tweede Kamer al eens toegesproken en, zo riep hij uit: ‘Jullie hebben een soort Mussolini nodig!’ Op dat moment lachten we hard om de ironische exclamatie van die rare snijboon.

Het GeenPeil-referendum was een springplank voor Baudet om van zijn veredelde boekenclub een politieke partij te maken. Hij polste me daarvoor in de zomer van 2016, waarop ik zei dat het een slecht plan was, GeenPeil geen politieke kleur had maar enkel om meer directe inspraak in te snel voortdenderende politieke projecten ging, en dat hij op een kansloze missie ging.

De enige die op kansloze missie ging, was ikzelf: eind 2016 besloten we ons met het directe democratische en standpuntloze GeenPeil zelf ook verkiesbaar te stellen en we faalden jammerlijk. Thierry, daarentegen, behaalde met een wervelende en humoristische campagne twee zetels. Ik was een van de eersten om hem te feliciteren en om mijn eigen ongelijk te erkennen: het was wél een goed idee geweest van hem.

Forum bouwde snel op en uit. Twee Kamerzetels, maar vooral: een gedegen partijorganisatie. Met zomer- en winterscholen, een wetenschappelijk bureau en natuurlijk de inmiddels beruchte jongerenafdeling. Ik kwam nog weleens op het Kasteel Sterkenburg voor diners tijdens die scholen, waar jongeren boeken lazen, sport bedreven en puzzeltochten (!) deden. Ergens tussen studentikoos en scouting in, met kampvuurverhalen van interessante sprekers: Douglas Murray, Theodore Dalrymple, Andreas Kinneging of de altijd aanwezige Paul Cliteur.

Zelf heb ik Baudet nooit écht extreme dingen horen zeggen. Wel veel megalomane of narcistische opmerkingen, die ik eigenlijk nooit heel serieus nam. ‘We zijn verzetsstrijders. Als iedereen hier duizend mensen werft, kunnen we de instituties bestormen en overnemen!’ oreerde hij ooit bij een diner. ‘Ah, hij wil dezelfde fouten maken als oud-links,’ mompelde mijn tafelbuurman. We zagen er vermakelijke grootsheidswaan in, temeer omdat het ‘duizend mensen’ aan het einde van de van wijn doordrenkte avond leeggesputterd was tot een beschonken gemompeld: ‘Als iedereen nou drie mensen werft... drie...’

De Statenverkiezingen van 2019. Daar ging het mis en sloeg de sfeer om. Forum werd te snel te groot en Baudet dacht dat het zijn persoonlijke verdienste was. Hij radicaliseerde. Henk Otten trok nog aan de bel, maar ook aan het kortste eind. Baudet werd écht megalomaan. Je was met hem, of tegen hem, dus om hem heen groeide een groep geharnaste getrouwen. Waarvan enkelen met gevaarlijke, antisemitische overtuigingen.

Thierry strandt nu in eenzaamheid. Want die grap over Mussolini, dat was achteraf misschien toch geen grap.