Turkije had nooit in Nederland campagne mogen voeren voor het referendum over de grondwetswijziging. Letterlijk: het mocht niet. In de Turkse grondwet staat namelijk dat politici geen campagne mogen voeren in het buitenland.
Je kunt je wel afvragen waarom de Turkse ministers niet gewoon welkom waren. De openbare orde was in het geding, luidt de officiële lezing. Als dat een probleem is, dan moet je dat regelen. Dat gebeurt wekelijks bij negen wedstrijden in de eredivisie, dus waarom had dat nu niet gekund?
Democratie betekent ook dat je mensen met wie je het oneens bent de kans geeft om hun verhaal te doen. Obama was met alle egards ontvangen als hij campagne had willen voeren voor Hillary Clinton. Aan de andere kant: diplomatie betekent ook thuisblijven als een land vraagt om niet te komen. De Turken hadden dus om meerdere redenen niet moeten komen; het is in eigen land ongrondwettelijk, en de Nederlandse regering wilde het niet hebben. Nu de boel eenmaal is geëscaleerd, zou ik zeggen: laten we voor eens en altijd een streep zetten door het onzalige voornemen om Turkije lid te maken van de Europese Unie. Waarom kan een land dat voor 97 procent in Azië ligt überhaupt toetreden tot de EU?
In ander nieuws: nu de Tweede Kamerverkiezingen zijn geweest, stopt ook de rubriek waarin Marcel van Roosmalen wekelijks de campagne volgde. U krijgt er niet één, maar twee nieuwe rubrieken voor terug: een column van onze nieuwe columnist Jerry Hormone (p. 25), en een rechtbankverslag van journalist Martijn Neggers en illustrator Jeroen de Leijer (p. 22). Veel leesplezier!