‘Rond Bas Nijhuis is een heuse cultus ontstaan’

Z’n ogen spuugden vuur toen hij de woorden uitsprak. Alsof hem het grootste onrecht ooit werd aangedaan. ‘Met deze man hoef ik nooit van m’n leven meer een woord te wisselen.’ Vanonder m’n mondkapje kon ik een lach niet bedwingen. Was dit een serieus bedoelde opmerking, of toch een poging tot humor? Aan de andere kant: Duitsers en humor... Nee, het werd me al snel duidelijk dat PSV-trainer Roger Schmidt een nieuwe vijand had gevonden. Het valt ook niet mee, elke nieuweling in de eredivisie moet even aan hem wennen. Wennen aan Bas Nijhuis.

Toen ik de trappen van Spangen afdaalde, hoorde ik al van verre zijn stem. In de ontvangsthal van het stadion stond de man in kwestie pontificaal opgesteld voor een camera, de microfoon geroutineerd losjes in de handen. Nog even z’n vrienden van Veronica Inside te woord staan, in de hoop dat ze zich nooit tegen hem zullen keren. De steun van Derksen en Van der Gijp is voor deze scheidsrechter een welkome zucht wind (hoe onwelriekend ook) in de rug. En dat de coach van PSV nooit meer met hem wil praten, ach, hij haalde er zijn schouders over op. ‘Dat is zijn probleem, niet het mijne. Lekker rustig.’

Roger Schmidt begreep er helemaal niets van. In zijn vaderland lopen scheidsrechters niet te pronken met hun status, ook zijn ze zelden of nooit te bewonderen in een tv-studio of voor een camera. Daar heerst in de benadering van autoriteiten zoals arts, notaris, professor en pastoor nog een soort jaren 50-mentaliteit die langs hiërarchische lijnen loopt die in ons land allang vervaagd zijn. Hier geen ‘Herr Professor Doktor, wie geht es Ihnen?’ maar: ‘hé ouwe pik, alles wel?’ In Duitsland horen arbiters geen mening te hebben, ze moeten zich zo onpartijdig mogelijk door een krachtenveld begeven, waarin zoveel op het spel staat.

Dus klapperden de oren van Herr Schmidt toen hij al voor de wedstrijd tegen Sparta opving dat de onpartijdige ‘bewust tegen PSV zou fluiten’. Dat had de Duitser niet rechtstreeks uit Nijhuis’ eigen mond opgetekend, maar de arbiter zou dat gezegd hebben tegen een ander staflid van PSV. Later ontkende Nijhuis dat ten stelligste. Al het rumoer vormde voldoende aanleiding voor de KNVB om een vooronderzoek in te stellen.

En zo blijft deze arbiter volop in de aandacht, zeer naar de zin van Nijhuis zelf, die zich niet alleen door zijn initialen een echte BN’er vindt. Rond hem is een heuse cultus ontstaan. Niet alleen krijgt hij veelvuldig spreektijd op tv, Bas Nijhuis is ook in te huren als dagvoorzitter of gastspreker. Een kledinglijn of sieradenlijn lijkt slechts een kwestie van tijd. Ook is er een boek over hem geschreven, getiteld Niet zeiken, voetballen!

Vooral dat laatste zat Schmidt dwars. Dat Nijhuis liever niet fluit dan wel. En dat hoe harder je ageert, des te minder je uitzicht krijgt op een vrije trap. Daar is veel voor te zeggen, zeker als je een PSV-ploeg met veelschreeuwers als Boscagli en Dumfries moet fluiten, maar het ellendige is dat door dit uitgangspunt Nijhuis veel overtredingen onbestraft laat. Tel daarbij op dat enige pedanterie hem niet vreemd is, en je zou je – zeker als Duitser – best weleens aan hem kunnen gaan ergeren.