Recensie: 4 sterren voor Culture van Migos

‘You talkin’ ’bout modern day rap, but don’t know the culture,’ rapt Quavo in Brown Paper Bag. Voel ik me even betrapt. Ik snap er inderdaad weinig van.

Ik hoor dat Migos’ stijl uniek is. Die korte zinnetjes, staccato gerapt, gehakt in blokjes van drie met de nadruk op elke tweede lettergreep; iedere stilte opgevuld met een adlib-versiersel in de vorm van een herhaling, een ‘skrt’ of een ‘yeah’. Tachtig procent van de jonge rappers imiteert deze stijl.

Culture zet al die na-apers te kijk, doordat het zoveel rijker is georkestreerd dan wat we tot nu toe van Migos hoorden. Ja, ik kan het allemaal Maxim beredeneren, maar ik voel het niet. Wat nu? Was ik profvoetballer geweest of K3-zangeres, dan kon ik met opgeheven hoofd stoppen.

Onder muziekjournalisten is dat minder gebruikelijk. Die gaan door tot ze 65 zijn. Ze schrijven zoveel mogelijk over hun oude helden en boeken aansluitend op hun jaarlijkse Drake-dienst een lange vakantie naar een plek zonder wifi. Zodra ik op dat punt ben aanbeland, hoop ik dat jullie het eerlijk zeggen.

MIGOS – Culture: 4 sterren