Longread - seks, geld en klappen: hoer tegen wil en dank

De wereld van de betaalde seks is even mysterieus als fascinerend. Vrijwel iedere vrouw die haar lichaam verkoopt, draagt een tragisch verhaal bij zich. Andries de Jong sprak drie dames van plezier die het lachen is vergaan. Hun verhalen over de prostitutie zijn totaal verschillend, maar hebben een soortgelijke sombere achtergrond, in Oost-Europa. ‘Hoe meer ze betalen, hoe eerder ik weer thuis ben.’

Laila (Tsjechië, 22)

Het regent op de Weaze. De vervallen staat van de drie krappe steegjes, de uitstralingsloze besmeurde panden en de afgebladderde houten deuren en kozijnen komen er door de invallende duisternis extra troosteloos uit. En toch zoeken mannen hier troost. Zelfs op deze zondagavond, als we hebben afgesproken met Laila, 22 jaar, geboren in Tsjechië. Daar heet ze Varonika; het staat in het paspoort dat ze ons laat zien. Laila is haar hoerennaam.

Het is voor een zondagavond best druk, zegt Laila.

Zeker vijf mannen, waarvan twee met een petje diep over het voorhoofd getrokken en eentje met de kraag van zijn nette spijkerjasje schuldig omhoog gestoken, struinen rond in het pand met trappetjes, ramen, gangetjes en kamers. In deze omgeving in Leeuwarden bieden zes bordelen – met weinig fantasierijke namen als Love & Joy, Eroscentrum, Moulin Rouge en Walhalla – dames aan.

Geen reet aan

Lang niet alle 120 ramen worden opgesierd door wulps bewegende meiden in pikante lingerie, die gewillig naar je wenken als je voorbij loopt. ‘Nog niet eens de helft,’ gokt Laila. Hoe kan dat? Is de markt moeilijk in de hoofdstad van Friesland? ‘Vergeleken met Amsterdam is het hier veel beter,’ zegt Laila stellig. ‘De mensen zijn hier anders. Vriendelijker, netter. In Amsterdam is de concurrentie veel groter en zijn de mannen vaak beledigend en veeleisend. Ik heb op de Wallen een keer een klap op mijn oog gehad omdat ik niet zonder condoom wilde pijpen. Ik doe dat soms wel, maar niet voor vijftig euro, wat daar het standaardtarief is voor pijpen mét condoom en neuken. Ik doe het soms wel voor tachtig. Maar destijds sprak ik nog niet zo goed Engels dat ik dat kon uitleggen. Voor ik het wist, had ik een blauw oog. Natuurlijk zijn er bazen in de buurt die je kunnen helpen en je veiligheid bieden, maar dit soort dingen gebeurt heel snel. Die eikel gaf een stomp en rende de trap af, de deur uit, zonder te betalen. Ik heb drie weken niet gewerkt omdat een blauw, bruin en daarna geel oog niet representatief is. Niemand neukt een hoer met een blauw oog. Ik heb één jaar op de Wallen gewerkt en zit nu drie jaar in Leeuwarden. Hier heb ik zoiets gewelddadigs nog niet meegemaakt. Of dat komt doordat Friezen een andere mentaliteit hebben? Sorry, maar ik heb geen verstand van verschillen in steden, provincies en culturen in Nederland. Het interesseert me ook niet. Ik wil gewoon geld verdienen, sparen en op een gegeven moment teruggaan om een normale baan te zoeken in Tsjechië. Ik ga me echt niet verdiepen in dit land. Ik vind er ook geen reet aan hier.’

Een kwartiertje pijpen

Laila werkt sinds haar 18de in de prostitutie. Naar school gaat ze sinds haar 14de al niet meer. Haar moeder is er rond haar 7de vandoor gegaan met een jongere vent met tattoos en een slecht gebit. Laila heeft haar moeder nooit meer gezien. Ze zou ook niet weten waar ze moet zoeken, als ze ooit nog contact wil. Misschien maar beter ook; Laila heeft nou niet bepaald een afslag genomen waar een gemiddelde moeder dolgraag heel veel meer over zou willen weten. Ze bleef destijds achter bij haar vader, die overdag werkte en ’s avonds dronk met vrienden. Hij blafte haar van tijd tot tijd toe dat ze haar best moest doen op school. Als ze ’s ochtends geen geld uit zijn portemonnee stal om boodschappen te doen, was er niets te eten of drinken in huis. Broertjes en zusjes heeft ze niet, de motivatie om naar school te gaan verdween. Na wat jaren kassawerk in een supermarkt in Brno, sprak een zakenman haar aan in de kroeg. Met deze veel oudere vent ging ze naar bed, waarna hij totaal onverwacht direct 2160 Tsjechische kronen – zo’n 80 euro – voor haar neerlegde.

De verleiding van het snelle geld deed z’n werk.

De man bleek jonge meiden te ronselen om per trein naar Nederland te vertrekken, waar een klein netwerk van Tsjechische hoerenmeneren ervoor zorgt dat deze vrouwen – niet onder dwang maar op vrijwillige basis – een raam of privékamer kunnen huren. De huurprijzen voor peeskamers zijn doorgaans hoog; daar ligt het verdienmodel voor bordeelhouders. Laila betaalt honderd euro per dag en ze werkt – naar eigen keus – meestal vijf dagen. De kamer moet echter voor zeven dagen per week worden betaald, omdat haar persoonlijke spullen, beschermingsmiddelen, speeltjes en hulpstukken gewoon blijven staan als ze niet werkt.

Haar lichaam verkopen kost haar dus een investering van 700 euro per week, 2800 euro per maand. Van het verdiende geld hoeft ze niets af te dragen aan een huisbaas of pooier. Maar, hier komt ie: de prijzen voor een kwartiertje pijpen en neuken met condoom in twee verschillende standjes liggen in Leeuwarden aanzienlijk lager dan het landelijke gemiddelde van 50 euro. Hier is 30 euro de standaard. Uitgaand van de kamerhuur per week en de vijf dagen dat ze haar gordijnen open heeft, draait Laila quitte bij 140 omzet per dag. Oftewel: dagelijks heeft ze pas na vijf klanten het eerste tientje winst binnen. Op extreem rustige dagen komt ze niet aan vijf toe, op drukke dagen heeft ze er weleens veertien gehad. Gemiddeld liggen er per dag zeven mannen tussen haar Tsjechische benen, waar ze dus dagelijks 70 euro aan overhoudt. Dat maal vijf werkdagen is 350 per week en 1400 per maand. Dat is ongeveer het vierdubbele van het bruto minimumloon dat ze in haar thuisland zou verdienen in een doorsnee fabriek of productiehal.

Nooit meer bij mannen thuis

Waar en hoe ze haar geld bewaart, wil ze niet kwijt. ‘Ik wil rond de 50.000 euro hebben gespaard, dan ga ik terug naar Tsjechië. Ik heb dan genoeg geld om een normale kamer te huren en dan ga ik gewoon werk zoeken. Misschien iets met kleding, in van die hallen waar grote groepen vrouwen kinderkleding naaien, dat lijkt me wel gezellig.’

Naar eigen schatting zit ze over twee jaar op haar streefbedrag, al heeft ze zo haar maniertjes om die stip aan de horizon eerder te bereiken. ‘Ik laat veel toe en ga best ver met mannen,’ zegt Laila op aanzienlijk zachtere toon. ‘Eigenlijk doe ik alles, als ze maar betalen. Elke man wil me likken; dat is 20 euro extra. Voor anaal tel ik er 40 euro bij. Sommige mannen willen dat ik een plastic penis voorbind en hen in hun reet neuk, bepaalde fetisjisten willen dat ik een panty aantrek en dan gaan ze aan mijn voeten likken terwijl ik hen pijp. Voor dat soort extremiteiten tikken ze graag 50 euro extra af. Het enige wat ik zonder meerprijs doe, is knijpers op hun tepels zetten. Ik vind het prima om mijn lichaam ter beschikking te stellen als er een goede vergoeding tegenover staat. De gedachte: hoe meer ze betalen, hoe eerder ik weer thuis ben, verzacht alles. Ook de ongewassen lichamen, vieze plukken schaamhaar, kalknagels, zweetvoeten, stinksokken, sporen van smegma onder de voorhuid, rouwrandjes onder de vingernagels, vieze stank uit die hijgende mannenmonden… Online ben ik via een soort prostitutiemarktplaats ook te benaderen voor een autodate of buitenseks. Daarvoor hoef ik me niet te houden aan de lage tariefafspraken op de Weaze, dus vraag ik 80 euro voor een half uur. Sommige mannen durven niet door een hoerenbuurt te lopen; een wip in de auto is dan een oplossing. Anderen kicken op het seksen in een park, in het bos of op een bankje bij het water. Natuurlijk ben ik weleens bang als ik in het donker op zo’n man wacht, maar het gaat altijd goed. Escort doe ik niet meer. Dat ging in Purmerend een keer mis. Tweeënhalve dag heb ik opgesloten gezeten op een kamertje waar niemand me hoorde. Ik kreeg eenmaal een bord eten door de deur geschoven, kreeg niks te drinken en werd om de zoveel uur misbruikt. Ook ’s nachts; volgens mij sliep hij niet. Drugs, denk ik. Totdat hij me aan mijn haren de deur uit sleurde en me op straat smeet. Met een doodsbedreiging voor als ik aangifte wilde doen. Nee, mijn geld heb ik niet eens gekregen. Maar dat vond ik op dat moment ook niet meer belangrijk. Ik wilde vooral blijven leven. Ik wil er trouwens ook niet meer over kwijt. Maar bij mannen thuis, dat doe ik nooit meer. Dan maar wat later terug naar Tsjechië.’

Sylwia (Polen, 22)

Complex karakter, tegendraadse houding, recalcitrante opstelling. Sylwia maakt zich overal volstrekt onmogelijk. Omdat ze ook kampt met een stuk of wat persoonlijkheidsstoornissen, is ze uitgegroeid tot wat ze zelf noemt ‘een onhandelbaar monster’. De prostitutiewereld vindt ze zelf dan ook het maximaal haalbare. ‘Ik geloof er niet meer in dat ik ooit een gezellig meisje word dat op verjaardagen een mop vertelt of iemand een cadeautje komt brengen als er een baby is geboren,’ zegt Sylwia, die in de Groningse hoerenbuurt bekendstaat als Sexy Sylvana.

Nederlands paspoort

Het duurt even voordat we door het dikke pantser heen weten te breken bij deze doorgewinterde Poolse. Tijdens het eerste uur van onze ontmoeting stelt ze zich vijandig, autoritair en onbereikbaar op. Tot drie keer toe overwegen we om op te stappen, maar haar ongewone houding blijft boeien. Juist aan afwijkend gedrag ligt vaak een meeslepende historie ten grondslag. Zo ook bij Sylwia. Het ijs ontdooit pas na een dik uur, misschien licht geholpen door de eerste Zubrowka die ze drinkt. ‘You know?’ zegt ze lurkend aan haar wodka met bizongras. In uitstekend Engels volgt toch nog haar verhaal. ‘Ik heb te veel problemen die ik met me mee blijf dragen. Sommige dingen zijn lang geleden gebeurd. Hoewel ik uit een redelijk normaal gezin kom, vond ik het nooit echt gezellig thuis. Mijn vader heeft een goede baan als rayonhoofd van een onderneming in bedrijfskoffieautomaten, mijn moeder werkt twee dagen in een bloemenstal. Ze had veel tijd voor de kinderen; mijn broer en zusje genoten ook van die aandacht. Ik niet. Ik ging liever in m’n eentje buiten spelen. Nee, ik heb geen contact meer met mijn broer en zusje. Mijn broer is 35 en heeft een gezin met twee jonge kinderen. Die heb ik nog nooit gezien, ik heb er ook geen behoefte aan. Ik geef geen fuck om dat joch. Om mijn zusje ook niet. Geen idee waar ze is, wat ze doet, met wie ze leeft. De enige die ik nog weleens zou willen zien, is mijn vader. Ik heb hem voor het laatst gezien in 2009, toen ik terug moest naar Poznan om iets te regelen met papieren. Bij ons huis heb ik van een afstandje gewacht tot hij in zijn auto stapte. Toen liep ik de straat op, hield zijn auto tegen en stapte in. Een uurtje hebben we koffiegedronken en gepraat. Hij had veel vragen, maar dwong of smeekte me niet om terug te komen. Mijn moeder zou dat zeker wel hebben gedaan. Ik heb mijn vader laten geloven dat ik in een Amsterdams fastfoodrestaurant werk. Hij accepteerde dat hij me misschien nooit meer zou zien. Hij vroeg me nog hoe hij me kan bereiken als er wat is. Ik heb hem een Nederlands 06-nummer gegeven dat ik ter plekke verzon. Dat was het. Ik denk dat ik nooit meer terugga. Ik heb inmiddels een Nederlands paspoort, een vast woonadres in Groningen en heb alles netjes geregeld qua inkomsten. Ik sta ingeschreven als prostituee en betaal belasting. Of ik alles opgeef? Are you nuts? Hoeveel klanten ik per dag bedien, dat kunnen ze alleen controleren als ze onder mijn bed liggen.’

Vet op de heupen

Koel en afstandelijk is Sylwia niet alleen richting haar familie. Ook wat betreft liefde is ze onverschillig. ‘Aan mijn laatste vriend heb ik flinke persoonlijke problemen overgehouden,’ foetert de blonde dertiger. Alles wat ze zegt klinkt fel en negatief. Tijdens het gesprek is het voortdurend wachten op haar volgende stemverheffing of ontevreden blik vol walging. Sylwia is niet uitgesproken knap, ook niet afstotelijk lelijk. Ze wil in haar afwerkkamertje vol IKEA-spullen niet herkenbaar op de foto, maar haar strakke billen mogen we wel tonen. Ze heeft zo’n typisch Oostblokgezicht met uitstekende jukbeenderen, hoekige kaaklijnen, venijnige bruine ogen en hoogblond haar. ‘Die motherfucker zei bijna elke dag dat hij me te dik vond,’ gaat Sylwia verder met het verhaal over haar ex. ‘Ik was 26 en ging er door zijn idiote commentaar dagelijks op letten. Naakt voor de spiegel zag ik het ineens ook. Dacht ik. Vet op de heupen, trillende billen, stevige bovenbenen, de huid rond mijn navel die ik als een rol worst kon vastpakken. Nu ik er op terugkijk, was ik hooguit drie kilo te zwaar. Ik ben 1,71 meter lang en woog toen iets van 72 kilo. Een paar weken wat minder eten en een beetje extra bewegen en ik had er heel anders uit gezien. Maar ik sloeg erin door, mede doordat die fucking dickhead er steeds wat over te melden had. Ik begon mezelf te vermageren, at alleen nog komkommer en stokbrood zonder beleg. In no time woog ik 62 kilo en later zelf 55 kilo. Soms at ik bij de Mcdonald’s zoveel dat ik me daarna vies en misselijk voelde. Dan sloeg ik een wodka achterover, ging ik naar de wc, legde mijn middelvinger achterop mijn tong en kotste ik alle rommel er weer uit. Dat werd een gewoonte. Op een gegeven moment zelfs ook bij de komkommer en het onbelegde stokbrood. Zonder wodka durfde ik het niet. Toen ik 51 kilo woog en me te ellendig voelde om ’s ochtends nog uit bed te komen, heb ik eraan gedacht om van een gebouw af te springen. Ik dacht aan die oude toren aan het grote plein middenin de stad, daar kun je via het stenen trappenhuis een heel eind de hoogte in komen. Ik heb het niet gedaan. Ik heb geen hekel aan het leven, maar vooral aan mensen. Via mijn enige vriendin Vladka, mijn Poolse collega hier, kwam ik in contact met een vrouw van zo’n hulpinstantie. Ik mocht haar niet, zij mij ook niet denk ik. Maar ze heeft me geholpen. Volgens haar heb ik verschijnselen van een bipolaire stoornis, borderline, anorexia en boulimia. Van die fucking jerk was ik toen allang af, maar door mijn eetstoornissen dacht ik nog dagelijks aan hem. Ik weeg nu 69 kilo en heb weer een normaal uiterlijk. Heel soms val ik terug. Dan zie ik bloot in de spiegel iemand anders staan. Iemand met vetrollen, huidplooien en cellulitis. Twee weken lang eet ik dan vreselijk weinig, voel ik me zwakker worden en denk ik weer aan de woorden van dat wijf op therapie. Scoor ik een patatje mayo en een grillburger bij de Febo op de Vismarkt, zonder de boel uit te kotsen. Is het weer klaar voor een paar weken.’

Geile praat

Een andere bron van persoonlijke onrust was de grote gedwongen verhuizing eind december 2015. In het Groningse A-kwartier, een slechte hoek van de stad waar in verpauperde panden ongeveer vijftig prostitutieramen werden geëxploiteerd, mocht per 1 januari 2016 geen seks meer worden verkocht. Sylwia werkte vele jaren in de straat die over zijn lengte van 850 meter drie verschillende namen kent: Vishoek, Hoekstraat en Muurstraat. Het sluiten van deze rode zone had te maken met middernachtelijke verkeersdrukte voor de omwonenden, parkeeroverlast, schreeuwende hoeren, dronkenschap en drugshandel.

De gemeente heeft grote plannen om hier een hippe woonwijk te realiseren. Het besluit dat deze hele hoerenbuurt dicht moest, werd al eind 2009 gemaakt. Maar voor iemand met een gecompliceerd karakter als dat van Sylwia, was de sluiting van het A-kwartier killing. ‘Omdat we hier weg moesten, wilde ik kappen met alles,’ zegt Sylwia. ‘Ik had helemaal geen zin om te verhuizen naar de buurt waar we nu zitten. Nieuw raam, nieuwe klanten, andere werkplek. Maar ja, hoe kap je? Ik heb in een restaurant en in een café gesolliciteerd. Ik moest een brief sturen met een foto. Ik werd niet eens gevraagd voor een gesprek, terwijl ik fucking veel beter Engels spreek dan die eigenaren. Fuck it, dacht ik. In de horeca moet ik acht uur werken voor 50 euro, op de Nieuwstad is dat één klant, dus een kwartier. Ik ga mezelf toch niet lopen fucken? Bovendien, elke man die in mijn kamertje komt, zegt dat hij me mooi vindt. Natuurlijk weet ik dat dat geile praat is, bullshit dus. Maar vanuit de liefde heb ik nooit waardering voor mijn lichaam gekregen, ik ben alleen maar de grond in getrapt. Ook al is het in dit rotvak, voor een afgedankte vrouw als ik voelt het van tijd tot tijd fijn als een verzorgde man een compliment geeft over mijn uiterlijk. Ook al is dat compliment maar een kwartier houdbaar.’

Kitty (Hongarije, 27)

Hoewel we via de kamerverhuurder hebben afgesproken dat we Kitty mogen bellen om een afspraak te maken voor een vraaggesprek, reageert de 27-jarige dame van plezier zonder een greintje herkenning. In het Engels zegt ze op saaie toon dat we langs mogen komen en dat we dan wel bespreken wat we gaan doen. ‘How long you wanna stay? Half an hour or an hour?’ Het klinkt allemaal heel zakelijk en dat is het voor Kitty natuurlijk ook. Ze doet privéontvangst aan huis, in welke stad wil ze liever niet vermelden. In dat eerste telefoontje wordt doorgaans alles beslist dat voor haar belangrijk is: wat zijn je wensen, hoelang blijf je en welke prijs spreken we daarvoor af ? Als de klant eenmaal binnen is in haar appartement, hoeft ze niet meer te onderhandelen. En de betreffende man heeft zich volgens Kitty dan al meerdere malen over zijn zenuwen heen gezet: een dame uitkiezen op Kinky.nl, de telefoon pakken, zeggen wat hij wil, in de auto stappen, parkeren, aanbellen. Die nerveuze man gaat face to face meestal geen prijsonderhandelingen meer aan, weet Kitty uit ervaring. En dus doet ze op een strenge, maar duidelijke manier handjeklap aan de telefoon.

Mijn houten kistje

We hebben met Kitty, haar Hongaarse naam is Marica, afgesproken dat we een uur blijven. Wat we willen doen? Eh, alleen praten. Ook dat is 120 euro. Graag eerst betalen. ‘Ik vraag altijd vooraf te betalen, nooit achteraf,’ legt Kitty met monotone stem uit terwijl ze een oranje handdoek op haar antracietkleurige dekbedovertrek legt. Zelfs tijdens een intiem potje praten zorgt ze voor hygiëne. ‘Als mannen hun kwakje kwijt zijn, is de spanning uit hun lichaam en keert het verstand langzaam terug. Dan doen ze veel moeilijker over geld dan wanneer de geilheid nog door hun lijf giert. Als je drie keer shit hebt gehad met kerels die zeggen naderhand te betalen, laat je voortaan alle mannen hun geld vooraf geven. En dat geld verdwijnt meteen uit deze kamer, ik leg het ergens buiten het zicht in een ander vertrek. Zodoende weten ze niet of daar misschien een pooier of beschermvriend van mij zit. En ze weten sowieso niet waar het geld ligt. Voorheen stopte ik het in een doosje op mijn kamer, totdat het misging. Een man was niet tevreden over het aantal standjes. Normaal is het even pijpen en dan neuken in twee posities – bijna altijd missionaris en doggy – maar die man wilde wel vier of vijf andere standjes. Dat kost meer tijd en dus meer geld. Ja sorry, dit is mijn winkel en ik bepaal de prijs. En voor al het extra’s dat we doen, geldt ook weer: meteen betalen. In het heetst van het spel wilde die man niet in zijn nakie teruglopen om zijn portemonnee te pakken. Maar ik wilde niet doorgaan voordat hij had afgerekend wat hij bestelde. Dat werd dus ruzie. Meneer z’n stijve heer werd slap en dat deed blijkbaar zeer. Hij begon te schreeuwen en terwijl hij zijn broek aantrok, greep hij mijn houten kistje. Bang was ik. Die asshole hield het kistje ondersteboven, zag al mijn papiergeld eruit vallen en propte het in zijn rafelige spijkerbroek. Die avond ben ik meer dan 650 euro kwijtgeraakt, het waren de verdiensten van vier avonden. De gedachte dat ik al dat goors met die mannen achteraf gratis heb moeten doorstaan, maakt me nog steeds verdrietig. Kwaad? Ik ben niet zo snel boos op mensen. Maar dit beroep heeft me op één manier harder gemaakt, namelijk dat ik mijn geld vooraf moet vragen en opbergen.’

Doodgeschoten

Thuis in Hongarije heeft Kitty een dochtertje van 7. Nee, haar naam zegt ze liever niet. Dat heeft alles te maken met het tamelijk anonieme werk dat ze hier in Nederland doet. Ze staat niet in open etalages met tl-buizen vol rood licht en op de prostitutiewebsites is ze onherkenbaar. Haar dochtertje gaat gewoon naar school in Hongarije en woont bij Kitty’s moeder. Bij oma dus. Zo ongeveer eenmaal in de twee maanden gaat Kitty terug naar haar thuisland en ziet ze hoeveel haar kleine meid weer is veranderd. ‘De vormen in haar gezicht, de zinnen die ze zegt, de wijze blik waarmee ze de wereld in kijkt… Het is elke keer weer anders, ik moet elke keer weer aan haar wennen terwijl zij in tien minuten alweer helemaal aan mij gewend lijkt te zijn,’ zegt Kitty terwijl haar ogen waterig worden. ‘Ze beseft het totaal niet waar haar mama zich mee bezighoudt en stelt geen vragen waarom ik zo lang wegblijf. Dat laatste doet me misschien nog wel het meest pijn. Zo’n kleine meid hoort toch bij haar moeder te zijn? En dan is het toch gek dat ik zo vaak weg ben? Of denkt ze nu al dat mijn moeder haar moeder is en ben ik alleen maar een vriendin die af en toe een paar nachtjes blijft slapen?’

Kitty wil niet huilen en haar strijd om haar gezicht voor ons in de plooi te houden, is nog aandoenlijker dan de woorden die ze zojuist sprak. Een vrouw die in zo’n korte tijd – we zijn twintig minuten binnen – zo diep in haar emoties duikt, is kwetsbaar. Volledig begrijpelijk van een meid van 27 die haar 7-jarige dochtertje maar zes keer per jaar ziet.

Kitty vertelt ons het verhaal achter haar huidige beroepskeuze. Tot vijf jaar geleden had ze haar leven aardig op de rit. Samen met haar man woonde ze in Kistarcsa, een stadje van zo’n tienduizend inwoners aan de rand van Boedapest. Kitty werkte in loondienst in een beautysalon in de hoofdstad van Hongarije. Haar salaris was geen vetpot, maar omdat haar man in ploegendienst in een technische fabriek werkte, konden ze een goedkope woning in de periferie van Boedapest betalen. Totdat het noodlot toesloeg in 2011. Kitty’s man kwam met de mouw van zijn werkkleding in een grote machine terecht waarna hij op topsnelheid door draaiende raderen werd gegrepen. Gearriveerde hulpdiensten concludeerden al snel dat ze niets meer voor hem konden betekenen. Door een ongeluk dat amper anderhalve minuut had geduurd, werd Kitty op wrede wijze weduwe met een dochtertje dat dan twee jaar is.

Ze ging met haar dochtertje bij haar ouders wonen, waar zich acht maanden later het volgende heftige drama voltrok. Voor de deur van het ouderlijk huis, terwijl hij alleen de post wilde ophalen, werd Kitty’s vader in koelen bloede doodgeschoten door iemand op een motor. Over de aanleiding, achtergrond en mogelijke dader zegt Kitty niets. Er zijn mensen gearresteerd, ook weer vrijgelaten, het onderzoek loopt nog steeds, niemand is veroordeeld.

Geen vragen

Kitty’s vlucht naar de Nederlandse seksindustrie was een idee van een vriendin, die er via een andere vriendin weleens van had gehoord. Zonder er al te diep over na te denken, stapte ze op de bonnefooi op de trein richting Amsterdam. De Wallen waren niet moeilijk te vinden. Hoewel ze al snel vijandigheid en afstandelijkheid voelde bij de dames achter de ramen die ze voorzichtig polste, kwam Kitty er op de eerste avond al achter waar drie Hongaarse dames naast elkaar werkten. Twee ervan toonden begrip en waren behulpzaam, vooral na het zien van de pasfoto van haar kleine meid. De Hongaarse collega-hoeren legden het contact met een Nederlandse ramenhouder, die prima begreep dat Kitty niet in de rode etalages wilde. In een andere stad kon ze een appartementje huren waar ze zou kunnen wonen, leven, slapen én ontvangen. Daar woont, leeft, slaapt en ontvangt Kitty nu nog steeds.

Wanneer het stopt? Terwijl ze haar roze bh uittrekt voor een detailfoto, zucht ze met een gemaakte glimlach: ‘I don’t know. Ik kan geen andere dingen die genoeg geld opleveren. Misschien blijf ik wel totdat m’n dochter volwassen genoeg is om zelf wat te verdienen. Nee, mijn moeder vraagt nooit wat ik voor werk doe. Ze ziet het geld binnenkomen waar zij en mijn dochter van kunnen leven. Ze stelt geen vragen. Doordat ze zwijgt, weet ze denk ik wel wat ik doe. Ja, natuurlijk maakt me dat soms verdrietig. Maar ik zou het nog veel erger vinden om aan mijn moeder toe te geven dat ik mijn lichaam en mijn trots aan mannen verkoop voor geld. Erover zwijgen is voor ons allemaal makkelijker. Dus laat ik het maar zo.’