/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Frevu%2F2%2F2016%2F12%2Fvideotheek2.jpg)
Je ziet ze al bijna niet meer, maar ze bestaan nog wel: videotheken. Het is hard gegaan in de branche, waarin het illegaal downloaden zware klappen uitdeelde en Netflix vervolgens de doodssteek gaf. Een handjevol uitbaters in veelal kleine gemeenschappen probeert er het beste van te maken.
Fotografie Gerard Wessel
Bij Jacco d’Haene in Raamsdonksveer kun je geld overmaken naar het buitenland. Je kunt er je Totowinst verzilveren en krasloten verkopen. Hij heeft printerinkt, games en weet alles van e-sigaretten. En D’Haene verhuurt en verkoopt films en series, want feitelijk runt hij nog steeds een videotheek: Videorveer. Aan de buitenkant van zijn zaak aan de Keizerdijk zie je het er niet direct aan af. Reclame voor Western Union doet toch vooral een postagentschap vermoeden.
D’Haene komt direct vanachter zijn beveiligde loket tevoorschijn als we binnenstappen. Paardenstaart, Big Lebowski T-shirt: een echte filmfanaat. Samen lopen we langs de kasten vol dvd-doosjes, en dat voelt al bijna als een nostalgische bezigheid. De dagfilms, veel romantische komedies en actie, een verrassend groot aanbod arthouse. Hij vertelt hoe hij nog vijftig à zestig nieuwe titels per maand inkoopt. Hij toont het hoesje van Men & Chicken om te bewijzen dat hij helemaal bij is. ‘Maar als er vijf arthousefilms bijkomen, moeten er ook vijf uit. De ruimte is beperkt, hè?’
Horror is nog steeds een van de smeermiddelen van een steeds stroever lopende machine. D’Haene pakt een nieuwe aanwinst met een demon op de cover: Jeruzalem. ‘Verhuurt als een malle. Is waarschijnlijk heel slecht, maar een spannend hoesje eromheen en het is weg. Ik heb klanten die alles gezien willen hebben.’
Gunfactor
De volgende uren passeert zijn doelgroep de revue. Blue collar zouden ze in Amerika zeggen, en veel gezinnen. ‘Ik ben de enige die nog games verkoopt, dan heb je een functie in een dorp waar geen Mediamarkt is. Mensen kunnen het online bestellen, maar ik denk dat ze het wel prettig vinden om het hier op te kunnen halen. En misschien speelt de gunfactor ook wel een rol, maar het liefst wordt me niks gegund. Ik wil het gewoon op eigen kracht verdienen.’
Vaste klanten die al tien jaar elke week een film huurden, kwamen plots niet meer. ‘Komt zo’n gozer op een gegeven moment binnen en vraagt: “Heb je nog wat nieuws?” Laat ik hem wat dingen zien, zegt ie: “Die heb ik al gedownload, die heb ik al gedownload.” Ik zei: “Als je het niet erg vindt, help ik jou niet. Als je me in mijn eigen winkel voor schut gaat zetten...” ’
Met een all-you-can-watch-abonnement betalen klanten nu een vast bedrag per maand en mogen dan meenemen wat ze willen, zolang ze willen. ‘Ik ben dat begonnen toen Netflix eraan zat te komen. De kunst is de klanten die hier al jaren komen binnen te houden, en dat lukt nog steeds aardig.’ De abonnementen leveren hem een basisbedrag per maand op waarmee hij zijn nieuwe titels inkoopt.