Recensie Peter Doherty: geen klassieker, maar give Pete a chance

Peter Doherty: Hamburg Demonstrations

Peter Doherty moet op zijn 28ste verjaardag ook verbaasd zijn geweest: I fucking made it! In plaats van veilig opgaan in de legendarische club van 27 moest de knuffeljunk door.

Ondertussen alweer zo’n tien jaar, waarin zijn legacy wat klappen kreeg, maar ook nieuwe lichtpuntjes opleverde: één geslaagde plaat met Babyshambles, een alleraardigste The Libertines-reünie en enkele nummers solo die wél aan te horen zijn. Op zijn nieuwe werk gebruikt hij de keurige naam van zijn paspoort: Peter. Het suggereert volwassenheid, stabiliteit, degelijkheid. En jawel, voor zijn doen is Doherty erg in control. Op Hamburg Demonstrations is hij de beheerste troubadour. Het belangrijkste: deze liedjes zijn af. Zijn iets oudere Amy Winehouse-tribute Flags Of Our Old Regime staat erop, evenals het loom-frivole Hell To Pay at the Gates Of Heaven, dat hij na de Bataclan-ellende schreef. Maar Doherty is op z’n best als gevoelige romanticus: I Don’t Love Anyone (But You’re Not Anyone). Een klassieker? Welnee. Maar vergeet de drugsverhalen even en give Pete a chance.