Leon Verdonschot: ''Waar zit toch al die woede, die ontevredenheid?''

Beste Laura Ponticorvo,

Je heb een beroep dat volgens mij nog niet in de Van Dale staat: je bent modevlogger. Dat betekent dat je een paar keer per week jezelf filmt terwijl je over mode en make-up lult, dat het aantal mensen dat daarnaar kijkt een veelvoud is van het aantal mensen dat bijvoorbeeld deze column leest, en dat je daarom geld verdient met advertenties, en natuurlijk nog meer spullen krijgt om op je gezicht te smeren, waar je dan weer over vertelt.

Een paar weken geleden werd je ook buiten je eigen kring beroemd, omdat je een nieuw shirt had gekocht. Het filmpje met je Metallica-shirt werd tienduizenden keren gedeeld via social media, omdat je de band niet bleek te kennen. Je bood je excuses aan, maar nu heb je een filmpje opgenomen waarin je je alsnog beklaagt over alle kritiek die je hebt gekregen. Ik zie 22 minuten en dertien seconden lang iemand die volgens mij geen enkele reden tot klagen heeft, zich beklagen over haar leven, dat echt niet meevalt, want ze moet elke dag zo’n filmpje opnemen, ook als ze moe is of even geen zin heeft, en dat doet ze allemaal voor ons, om ons blij te maken, en dan reageren wij allemaal zo negatief, met al onze kritiek. Er staat nog net geen halve eierschaal op je hoofd.

We worden dezer dagen allemaal geacht ons te verdiepen in de boze burgers, die stemmen met hun middelvinger. We zien de PVV op 34 zetels staan. En we denken: waar zit toch al die woede, die ontevredenheid? Talkshows en kranten buitelen over elkaar heen om de boze burger te vinden en te begrijpen. Terwijl alle antwoorden in jouw filmpje zitten. Het is 22 minuten en dertien seconden doorbijten, maar dan snap je het: volgens sommige mensen is nou eenmaal álles de schuld van anderen.

Lees de volledige column op Blendle.