Lijntje met Pablo

‘Pablo Emilio Escobar Gaviria’ staat met gouden sierletters in het donkergroene marmer geschreven, op een van de zeven stenen van het familiegraf van de Escobars op Cementerio Jardins Montesacro.

Uitkijkend op Medellín liggen acht bossen verse bloemen op de laatste rustplaats van El Patrón, die dagelijks wordt onderhouden door de 28-jarige Omaira. De cultstatus van de grootste drugshandelaar aller tijden is nieuw leven ingeblazen door Netflix, dat sinds begin september het tweede seizoen van Narcos uitzendt.

De serie speelt in op sympathiegevoelens van de kijker, door Don Pablo als aaibare schurk te portretteren. Je krijgt als kijker een bepaald zwak voor hem, op eenzelfde manier als bij Tony Soprano in The Sopranos en Walter White in Breaking Bad, om maar eens twee andere serieboeven te noemen. Wat hij ook uitvreet, je hoopt dat hij blijft leven, ook al zegt Wikipedia van niet.

Lees op BLENDLE: Op zoek naar Pablo Escobar

Julie Enthoven, onze vrouw in Medellín, ging op zoek naar Pablo en dook in het Escobartoerisme dat sinds het eerste seizoen van Narcos is opgebloeid. Paintballen in een van Escobars huizen. Door de stad scheuren met zijn oude chauffeur. Een selfie met zijn broer Roberto. Dat werk.

Dat niet alle Colombianen hun handen warm klappen voor de verering van de man die duizenden doden op zijn naam heeft staan – los van het ontelbaar aantal mensen dat verslaafd raakte aan zijn coke – is volkomen begrijpelijk. Post-Escobar Medellín is een verdeelde stad.

En Omaira? Ze herschikt de bloemen en veegt met een bezem de randen van Escobars graf schoon. Ze knikt tevreden en noemt haar held ‘de president die het land nooit heeft gehad’.

Jonathan Ursem Hoofdredacteur | [email protected] | Twitter: @RevuJonathan