Een nationalistische mafketel

Wat vorige week opviel, was een merkwaardig bericht over Edwin Wagensveld, voorman van Pegida Nederland, een protestbeweging die zich inzet tegen de islamisering van Europa. Hij was met een aantal geestverwanten, onder wie een Russische nationalist, naar de grens van Turkije en Bulgarije afgereisd, waar bezorgde burgers eigenhandig op vluchtelingen wilden jagen.

Voor wie het niet weet: Pegida staat voor ‘Patriottische Europeanen tegen de islamisering van het Avondland’. De oorsprong van deze kliek ligt in Duitsland, daar protesteerden mensen massaal tegen het Wir schaffen das van Angela Merkel, destijds in de vorm van vreedzame manifestaties op grote pleinen, opgesierd met bevlogen betogingen.

Maar toen de eerste opwelling van deze beweging verdwenen was, bleven alleen de hardnekkigste activisten over, van die gasten die pas rusten als er ook écht iets verandert – een krachtig signaal richting politiek en samenleving biedt onvoldoende soelaas. De leuzen werden grimmiger naarmate de belangstelling van het publiek en de aandacht van de media afnam. Daarbij moest de Duitse leider Lutz Bachmann aftreden omdat hij buitenlanders ook wel ‘vee’ en ‘tuig’ noemde, en er een foto van hem opdook waarop hij zich had verkleed als Adolf Hitler. En dan waren er nog incidenten waarvan kon worden afgeleid dat Pegida-adepten helemaal niet zo vreedzaam zijn als zij ons doen geloven, zoals toen vijftig gemaskerde mannen in een winkelcentrum in Dresden achteloze migranten aanvielen.

In eigen land moest de politie dubieuze spandoeken met hakenkruizen verwijderen tijdens een protest in Enschede. Want er verscheen dus ook een Nederlandse tak, die weliswaar lang niet zo groot is als bij onze oosterburen, maar daarom niet minder fanatiek.

Lees ook: Europa is een ziek continent

Als je bij ons iets over het extremistische karakter van de beweging schrijft, duiken uit alle hoeken rechtse fatsoenrakkers op, met het schuim aan hun mond, omdat ze vinden dat je ‘bezorgde burgers niet mag framen’ als vreemdelingenhaters. En dat wordt dan vrijwel altijd gestaafd met het argument dat de antiracisten veel erger zijn, de linkse krakerstypes die zich in vereniging verzetten tegen rechtse dwazen.

Maar de ene waarheid sluit de andere niet uit. Pegida begon wellicht in Duitsland als een nobel initiatief van mensen die bang waren voor een enorme aanwas van vluchtelingen, maar de beweging is inmiddels gekaapt door activistische gekken die uit zijn op een romantisch idee van verzet. De linkse radicalen, die overal opduiken met een tegendemonstratie, waarbij ze maar al te graag hun morele superioriteit uitdragen, zijn evengoed een volkje om voor te vrezen, al was het maar omdat ze de goede zaak meer kwaad berokkenen dan daadwerkelijk iets constructiefs aan een debat bij te dragen.

En toch moet de maatschappij meer beducht zijn voor griezels als Edwin Wagensveld, die heel doortrapt misbruik maakt van het onderbuikgevoel van zijn achterban en ook de grenzen van sympathisanten verlegt. Een persoonlijke jacht op vluchtelingen klinkt in zijn kringen als een heroïsche daad van verzet. In werkelijkheid hebben we hier natuurlijk te maken met een nationalistische mafketel, in de meest extreme vorm die bestaat, van wie duidelijk is geworden dat xenofobie en waanzin zijn enige drijfveren zijn.

Dus kom niet zeggen dat we Pegida, de club die hij aanstuurt, geen toevluchtsoord voor obsessieve vreemdelingenhaters mogen noemen. Er zijn ongetwijfeld veel Europeanen die zich terecht zorgen maken om de vluchtelingenstroom zonder racist te zijn, maar daar horen de krankzinnige Nederlandse aanvoerders van Pegida allang niet meer bij.

Özcan Akyol