Bob Fosko nieuwe columnist van Nieuwe Revu

Bizar om mee te maken. Het moment dat je wereld zou moeten instorten. Dat ‘de wacht’ je word aangezegd. Dat ‘meneer’ voortijdig uit de race wordt gehaald. Het grote ho-moment. Stoppen. Niet meer meedoen. De voorbereiding op een ziekbed kondigt zich onverwacht aan. Vastgezwommen in de fuik van het leven.

Na het zien van de CT-scan blijkt de realiteit nog onverbiddelijker. De kanker bevindt zich in stadium vier. Je bent niet meer te genezen, alleen nog maar palliatief te behandelen. En als je die ongelofelijke waarheid onder ogen ziet, realiseer je je ook dat er niemand is die je echt kan helpen. Je zult het, ondanks al die lieve mensen om je heen, in je eentje moeten klaren. Schouders eronder en opgemonterd naar je afscheidspartij.

Toen de arts in het OLVG Oost mijn slokdarm en maag met een flexibele slang met daaraan vast een camera onderzocht, was er bij mij genoeg realiteitszin om de meest negatieve uitkomst niet uit te sluiten. De man van middelbare leeftijd, vergezeld van een geaffecteerd accent, sloot na het inwendige onderzoek nogal nadrukkelijk de deur van de spreekkamer. Direct drong de rauwe waarheid al zo’n beetje tot me door. Dit werd geen leuk gesprek.

‘We hebben de oorzaak van uw klachten gevonden,’ sprak hij formeel. ‘Er zit een tumor van bijna tien centimeter in uw slokdarm. En zo te zien, zit ie daar al even.’ Diepe zucht. ‘Fuck, daar gaat de tour met De Raggende Manne,’ schoot door me heen, voordat de ware ernst van deze tijding tot me doordrong. De tour met De Raggende Manne... Iets waar ik maanden reikhalzend naar had uitgekeken. Vol gas de podia van het Nederlandse popcircuit in de fik zetten.

We waren niet van plan geweest om deze gelegenheid routineus aan ons voorbij te laten gaan. We zouden het publiek opvreten. Nog één keer met alle recalcitrante energie het publiek trakteren op een hoogmis van tegendraadsheid.

Helemaal verrast was ik op die maandag in het ziekenhuis natuurlijk niet. Een voorzichtig leven heb ik niet geleid. Sterker nog: ik heb het ervan genomen. Onder het motto: je kan het ook allemaal niet doen, heb ik de meeste uitdagingen met beide handen aangegrepen. Uit nieuwsgierigheid. Zucht naar het nieuwe. Nu staat de laatste en misschien wel grootste uitdaging voor de deur. Omgaan met het naderende levenseinde.

Ik zal op deze plek verslag doen van het komende avontuur met een voorspelbare uitkomst. Zolang het kan!