Marlon Brando

Marlon Brando werd op 3 april 1924 in Omaha geboren als zoon van Franco Brando, een Italiaanse nakomeling van een familie bij wie inteelt tot de dagelijkse omgang behoorde en die ooievaars probeerde te kruisen met fretten, en Angelina Brando-Potfavorio, die met de fretvaarzen van haar man ging leuren op jaarmarkten. Hun zoon Marlon leek eerst een tijdje achterlijk, daarna een hele periode niet goed bij het hoofd en vervolgens de rest van z’n leven een complete malloot. Dus was hij uiterst geschikt voor een acteercarrière.

Hij was de frontman van de method acting, waarbij de acteur zich zodanig inleeft in z’n rol dat z’n eigen persoonlijkheid alleen nog maar bestaat als hij slaapt. Brando versierde rollen in twee kutfilms van Elia Kazan, A Streetcar Named Desire, waarin hij een tramchauffeur speelt die verliefd wordt op 24 meisjes, van wie er 23 imaginair zijn en de 24ste niet op komt dagen, en On the Waterfront, waarin Brando zich op zo’n manier vereenzelvigde met z’n personage, een strandjutter, dat hij gedurende het halve jaar dat de opname duurde uitsluitend strand heeft gejut.

Andere mindere rollen van Brando zijn die van Vito Corleone in The Godfather, waarbij hij de hele tijd rondloopt met een halve kilo watten in z’n mond om onverstaanbaar te kunnen praten, en die in Apocalypse Now, de oneindig lang durende onzinfilm over een zekere kolonel Kurtz, een gek die ergens in een ver land in een grot zit te wachten tot de Azteken, vermomd als Vietnamveteranen, hem komen vangen om hem met z’n lege kloten aan een nageltje te hangen. Misplaatste faam had Brando eerder al verworven met The Wild One, een motorrijdersfilm, terwijl hij niet eens een brommer kon starten. Die film heeft met serieus motorrijden net zo veel te maken als Jort Kelder met serieus een vrouw vingeren zonder vooraf haar kut te vinden. Naar aanleiding van The Wild One wilden figuren als Elvis Presley en James Dean op Marlon Brando gaan lijken, wat lukte, omdat ze later allebei bijzonder beroerde acteurs werden en niet eens een brommer konden starten.

Brando had bij drie vrouwen dertien kinderen en adopteerde er nog drie, en tussen al dit gebroed zat er één (Christian) die de eer van z’n halfzuster (Cheyenne) wilde verdedigen door haar minnaar dood te schieten. Brando moest in de rechtszaal getuigen, maar hij was ondertussen zo moddervet geworden dat hij niet door het deurgat kon.

Door z’n obesitas kreeg hij ook suikerziekte, longemfyseem, een zwak hart en kapotte knieën die het gewicht niet meer konden dragen. Toen hij op 1 juli 2004 het loodje legde in Los Angeles deed hij dat op zo’n method acting-achtige manier dat de dokter hem daadwerkelijk dood verklaarde. Een standbeeld voor deze dokter!