Overschatte mensen: Bob Dylan

De onderschatte Belgische schrijver Herman Brusselmans maakt korte metten met overschatte personen uit de wereldgeschiedenis.

The times, they are a-changin’? M’n reet ja. Als je bedenkt dat Bob Dylan in België ongeveer vijfentwintig keer heeft opgetreden en toen ongeveer vijfentwintig keer dezelfde liedjes heeft geneuzeld, dan kun je wel besluiten dat er, als het aan hem ligt, weinig verandering in de tijden zit. Dat neuzelen, daar zou je toch dampende schijt van krijgen? Of hij daadwerkelijk de teksten van z’n songs zingt, daar heb je het raden naar. Voor hetzelfde geld ratelt hij een lijst af met de namen van vrouwen die hem hebben afgewezen, of de lijst met de namen van vroegere songwriters waarvan hij melodieën heeft gejat, of de lijst met namen van mensen die hem een enorme zeur vinden en op die manier kom ik misschien ook in z’n teksten voor.

Je moet weten: ik vind Bob Dylan een enorme zeur. Als ik eens zin heb om hoofdpijn te krijgen, wat af en toe gebeurt omdat het leven zonder hoofdpijn veel te rooskleurig is, dan leg ik een paar cd’s op van Bob Dylan, die ik natuurlijk niet zelf heb gekocht, maar gekregen van een zogenaamde ‘vriend’ voor m’n verjaardag. Dat is dus duidelijk het soort vriend dat mij totaal niet kent en ik heb dan ook finaal gebroken met die gozer. Na anderhalve cd Bob Dylan heb ik stekende koppijn en kan ik de positiviteit van het bestaan weer even vervloeken.

Dylan werd geboren als Robert Allen Zimmerman, in Duluth, Minnesota. Z’n joodse ouders schrokken zich een ongeluk toen ze de baby onder ogen kregen: groot, blond haar, blauwe ogen, gespierd, vriendelijk lachend. Binnen een paar jaar werd het kind echter klein, met donker haar, duistere ogen, slap, stuurs en toen zei pa Zimmerman tegen ma Zimmerman: ‘Hij is tóch joods, Jesaja zij geprezen.’ Dylan ging naar school in het lullige Duluth, leerde daar niks bij, vond een oude fiets en een gitaar op straat, en koos er helaas voor om de gitaar mee naar huis te nemen, zodat hij op den duur geen wielrenner werd, maar een verdomde singer-songwriter.

Met de gekende gevolgen: al die verschrikkelijke kutsongs, een onbegrijpelijk hoog aantal bewonderaars, een beïnvloeding van duizenden artiesten – van The Rolling Stones tot Jeff Buckley tot zelfs (oh rampspoed!) Douwe Bob – en dit alles resulteerde erin dat Bob Dylan als de absolute top werd beschouwd, werd onderscheiden met The Presidential Medal Of Freedom (die hij uit handen kreeg van Barack Obama, die aldus bewees van alle Amerikaanse presidenten degene te zijn met de slechtste muzieksmaak). Er wordt godverdomme al jaren voor geijverd om Bob Dylan de Nobelprijs voor Literatuur te geven, die ten eerste al jaren toekomt aan Cees Nooteboom en die ten tweede even geschikt is voor Bob Dylan als voor Saskia Noort, Griet Op de Beeck en (oh gruwel!) Maartje Wortel. En dan nu een prima besluit van een kenner: Fuck Dylan!

Lees ook waarom Herman Brusselmans zelf een overschat mens is