‘Vreemdgaan. Een huwelijk op springen. Drugs. Drank’

Je bent al 41 jaar – 41 jaar! – roddeljournalist.

‘Ja jezus, lang hè? Ja, ik zat nog op de havo toen m’n eerste stuk verscheen. Maar het verveelt nooit hoor, het blijft leuk om achter dingen te komen waar je niet achter mag komen.’

Het is het moeilijkste journalistieke vak dat er is, zei je ooit.

‘We zijn natuurlijk uit op dingen die de sterren het liefst binnenskamers houden. De drama’s achter het gepolijste imago. Vreemdgaan. Buitenechtelijke kinderen. Een huwelijk op springen. Drugs. Drank. Kinderen die niet deugen. Al het mogelijke gedoe. Sterrenlevens zijn ook niet perfect. Ik heb huwelijken zien stranden waarvan ik ook jarenlang dacht: hè, zij uit elkaar? En ze léken zo gelukkig! Maar meestal zie je toch eerder de barstjes. Ja, ook bij de Borsato’s.’

Roddeljournalist...

Ik heb geen moeite met dat woord. Ik doe mijn werk met heel veel plezier. Op de redactie maak ik mensen er weleens op attent dat we de meest gelezen schrijvers van Nederland zijn. Mensen die mijn ironie niet herkennen, vermoeden dat ik me met Mulisch vergelijk. Dat zijn dezelfde mensen die denken dat ik het serieus meen als ik Shownieuws afsluit met: “Nederland is weer bij!” Laatst schreef iemand dat ze de tv uitzet zodra ze me in beeld ziet: “Alleen al om dat laatste pedante zinnetje van hem.” Toen dacht ik: hé, dan heb je toch tot het einde gekeken, zus!’

Vind je het vervelend als mensen boos op je zijn?

‘Dat zou wel gek zijn, toch? Als dat wel het geval was, dan zou je ander werk moeten zoeken. Meestal gaat het ook allemaal wel goed. Hoewel, ik moet nu ineens denken aan Hans Breukhoven. Lange tijd was hij samen met Connie en de kinderen de schaduwkoninklijke-familie van Nederland. We maakten daar fantastische reportages over...’

Toen Martin, de man van André van Duin, op maandag overleed, deed André op dinsdag bij mij zijn verhaal

Vertel.

‘Ik herinner me dat we een keer met de hele familie Breukhoven, dus ook met al die kinderen, in de Rote Wand zaten, dat is een geweldig restaurant in Lech. Het ontbrak werkelijk aan niks. Hans proostte speciaal op mij en zei: “Op al je prachtige verhalen!” Leuk, natuurlijk. Maar toen zei ik daarna wel: “Als het ooit minder goed met je gaat, schrijf ik dat ook op.” Nou, daar hoefde ik me nooit zorgen om te maken. Het zou met hem altijd goed gaan. En daar zag het ook naar uit. Maar als je dan nu weet hoe het met die man is afgelopen. Met zijn gezondheid, met zijn huwelijk en met zijn imperium, de Free Record Shop failliet. Dat kon je je niet voorstellen! Maar je kunt nooit van tevoren weten of het ooit een keer slecht met je zal gaan. Een wijze levensles.’

Je sliep naast Connie Breukhoven op de dag dat ze een Breukhoven werd.

‘De huwelijksnacht, ja, dat klopt. Ik had in hotel Des Indes in Den Haag de kamer naast de bruidssuite.’

En?

‘Niets. Connie had de hele dag een jurk van 13 kilo aangehad. Die zakte door haar hoeven om middernacht. Voor Privé was dat huwelijk goud waard. Vergis je niet, we hadden toen oplages van 700.000 exemplaren.’

Hoeveel is het nu?

‘Rond de 100.000. En dat is heel netjes. Ik werkte bij Privé tot 1994, daarna ging ik even naar Story. Toen ik in 2002 terugkwam en hoofdredacteur werd, vroegen ze me of Privé nog wel zou bestaan over vijf jaar. “Natuurlijk wel,” antwoordde ik. Ja, ik kon moeilijk als nieuwbakken hoofdredacteur tegen mijn redactie zeggen: nog effe, en dan stopt het vanzelf.’

Nee.

‘Nee. Maar ik ben er nu veel meer van overtuigd dat we nog heel lang zullen bestaan. Abonnees zeggen niet op. Ja, als ze dood zijn, dan bellen de nabestaanden. Als je onze bereikcijfers ziet is Privé een van de grootste mediums van Nederland. Iemand met verstand van zaken zei laatst tegen mij: “De laatste twee tijdschriften van Nederland die overblijven zijn Donald Duck en Privé.” Dat zou zomaar eens kunnen, we zitten zelfs weer in de lift en digitaal gaan we ook als een speer. Het is het absolute A-merk onder de bladen. En ik kan dat weten: ik heb ook voor de anderen gewerkt.’

Verkoop je nog weleens uit?

‘Heel vaak. Een klapper was bijvoorbeeld de ruzie van Frank en Rogier die we exclusief hadden. Dan weet je: je bepaalt het gesprek van de dag, je zit ’s avonds in alle programma’s en volgende week hebben de andere bladen het nieuws ook. Dat overschrijven vind ik wel armoe. Kom zelf eens met wat nieuws. Als lezer zou ik er ook niet intrappen. “Goh, vorige week wisten jullie van niks en nu gaan jullie mij even helemaal bijpraten?”’

Hoe haal je zo’n ruzie als die tussen Frank en Rogier boven water?

‘Door goed op te letten. Ik was in Frankrijk deze zomer en daar zag ik die Frank toen alleen. Later was Rogier in Frankrijk en zat Frank alleen thuis. En er was altijd al gekibbel, dat zeiden ze altijd. En op een gegeven moment merk je: hé, ze ontlopen elkaar weer. Dan ga je bellen en dan zegt zo’n Frank: “Ja, we hebben even afstand genomen.” En die laat zich het woord “golddigger” ontvallen. Nou, dan bel je Rogier en die slaat daarop aan. Want er is helemaal geen geld, dus hoe kon hij nou een golddigger zijn? En dat zou hij wel even laten zien ook, dat er geen geld is. En toen heeft hij voor het gemak de hele boekhouding maar even gemaild. ’s Nachts, dus dan weet je het wel.’

Maar waarom doen ze dat?

‘Emotie. Daaraan zie je ook: het is geen publiciteitsstunt, wat eerst nog werd gedacht door media die de boot misten.’

Er zijn mensen, kennissen, vrienden van BN’ers die tegen jou uit de school klappen?

‘Ja, die zijn er. Maar ik krijg het nieuws ook vaak gewoon rechtstreeks. Toen Martin, de man van André van Duin, op maandag overleed, deed André op dinsdag bij mij zijn verhaal. Maar goed, ik ken André redelijk goed. Een hele fijne, mooie man is dat. En ik denk dat André denkt: oké, het moet toch, dan maar bij Evert. Daar ben ik blij mee. Het is André hè, een van de grootste artiesten van na de Tweede Wereldoorlog. Een icoon die, geboren in een ander land, met zijn timing een wereldster had kunnen worden. Daar heb ik als kind met oma Santegoeds nog naar gekeken! Net als naar Rob de Nijs. Ik vind het mooi dat je met zulke grote sterren, ondanks het gekke werk wat je doet, zo’n goede band hebt. Het zijn trouwens ook nooit de grootsten die moeilijk doen.’

Schrijf je sommige roddels ook weleens niet op?

‘Ja.’

Welke?

‘Ja, haha! Nou, bij ziekte komt er toch al wel snel een grens om de hoek kijken. In het aids-tijdperk schreef ik vaak niet op: die en die hebben het. Ik wist in een vrij vroeg stadium dat Seth Gaaikema het had. Had ik dat toen opgeschreven, dan was denk ik de tram leeggelopen als hij in was gestapt. Geen publiek meer in de zalen... Zo ging het in die tijd.’

Als je van een bekende voetballer weet dat hij homo is, schrijf je dat dan op?

‘Uit de kast komen is nog wel een dingetje. Dat moeten mensen in het algemeen toch zelf doen, als ze niet zoals George Michael door een onhandige actie op een openbaar toilet in de problemen komen. Dus voetballers ook. Maar ze komen nog niet heel erg uit de kast. Ik denk dat het deels ook wel een kwestie van selectie is. Ik vermoed dat het aantal homoseksuelen in een appgroep van het Songfestival wat hoger is dan op een voetbalveld. Maar ik vind het toch bijzonder dat er nooit eens bekende voetballers met, hoe zal ik het zeggen, de billen blootgaan.’

Wie is de leukste BN’er van Nederland?

‘Ik vind die kleine Hazes wel een fenomeen.’

Waarom?

‘Hoe hij is, en in talkshows uit de verf komt. Eerlijk. Sympathiek. En zo vanzelfsprekend. En ook: Niels van der Laan en Jeroen Woe. Zij maken het televisieprogramma Even tot hier. Ik ben fan. Verbijsterend goed. Zo knap. De teksten, de grappen, hoe ze samenwerken. Jaloersmakend, vind ik.’

Gerard Joling?

‘Joling is natuurlijk heel plezierig om mee te werken, een fenomeen ook, wat een artiest. Maar: hij heeft nooit wat te vertellen! Ja, “Ik heb een nieuwe single, ik heb een nieuwe single!” Als Gerard Joling geen nieuwe single heeft, dan heeft hij pas nieuws, zou Henk van der Meijden zeggen. Wie heeft Joling weleens met zijn vriend op de rode loper zien staan? Wat dat betreft is Gordon voor ons natuurlijk een stuk spraakmakender.’

Verklaar eens de populariteit van de familie Meiland.

‘Martien is toch hilarisch? Misschien heeft het ook te maken met de coronatijd. Verstand op nul, naar Martien kijken, even geen corona. Corona kost tijdelijke BN’ers als Martien wel veel geld. Normaal gesproken openen ze drie winkels per week.’

Drie winkels? Wat levert dat op?

‘Ik gok: tien mille. Per keer.’

Lekker.

‘Je moet niet vergeten, zo’n Martien, dat is hartstikke knap. Anderhalf miljoen kijkers. De ene week verft hij een muur blauw, de andere week een muur roze. Maar ik moet er ook om lachen. Het is giga-ontspannend. Maar het heeft een houdbaarheidsdatum. Hij moet het nu verdienen.’

Wil jij geen reallifesoap?

‘Het is weleens ter sprake gekomen. Maar mensen, bronnen, bellen mij niet meer als ze weten dat er een camera op mij gericht staat. Ik heb met Robert een zeer kleurrijke partner en hij heeft ook nog eens heel veel spraakmakende vriendinnen. Het zou zeker een leuk programma opleveren. Maar het is heel lastig om mijn werk te laten zien. Met wie je praat. Met wie je uit eten gaat. Met wie je belt.’

Kun jij overal uit eten gaan? Of zoek je een beetje achteraf-restaurantjes?

‘Nee hoor, dat kan allemaal best. Als jij de manager van een BN’er bent, dan is het helemaal niet zo gek dat je met mij gaat eten. Wat er op dat moment allemaal ter sprake komt, dat komt niemand te weten.’

Welke Nederlandse artiest heeft een goede manager?

‘Een briljant artiestenmanager was Jaap Buijs. Hij is overleden in 2015, aan maag- en slokdarmkanker. Waanzinnig leuke man, ook. Hij deed onder andere de George Baker Selection. Daaraan heeft hij nog een mooi jacht overgehouden, die hij ongegeneerd de Paloma Blanca noemde. Later deed Jaap het management van Jan Smit, Nick & Simon en de 3JS. Hij controleerde álles. Ik heb destijds dat geruchtmakende interview met Gerda Smit gedaan. Jaap beweerde later dat hij daar niks van wist. Maar als de camera iets naar links had gezwenkt, was hij in beeld geweest.’

Zo’n geweldige manager is er nu niet?

‘Nou, Martin Garrix, die heeft een heel goed management. Hij wordt helemaal afgeschermd, klaar. Ze doen niet zoveel en wat ze wel doen, doen ze goed. Ze pakken voor Garrix de beste klussen. Hij was een tijdje mijn buurman. Dus ik heb dat van dichtbij kunnen meemaken. Leuke jongen ook, maar nee, een Colonel Parker hebben we niet in Nederland. Maar die is voor Elvis uiteindelijk ook niet zo goed geweest... Even denken, dat team rond Ilse DeLange is ook goed. Die zie je alleen als er wat is. En toen het met Waylon even knetterde, was die rel ook zo weer voorbij.’

We hebben nu alle leuke BN’ers gehad, dus...

‘Gordon. Met Gordon is het altijd wat. Het is zelden goed. Ik moet er ook om lachen. Maar uiteindelijk praat je vaak tegen de pillen, denk ik. Maar nu niet meer, hè? Zegt hij zelf! De redelijkheid is vaak ver te zoeken, de emoties lopen hoog op, maar als het dan weer goed is, dan is het ook weer goed. En die ups en downs van Gordon met zijn grote liefdes, dat was ook altijd verbazingwekkend om te volgen. Als er verloofd werd, wist je: oh, oh, dat duurt niet lang meer, bestel maar een nieuw servies. Dit is wel een uniek land, want die homoliefdes worden hier net zo gewoon behandeld als de heteroliefdes. Het publiek gaat er helemaal in mee. De dag dat André van Duin zijn man verliest, voelen de mensen net zo met hem mee. Dat is mooi, vind ik.’

Wat is er nou precies zo leuk voor een BN’er om een BN’er te zijn?

‘De revenuen zijn in het algemeen heel aardig. Die kun je met een gewone baan niet verdienen. Veel mensen vinden het plezierig om in de aandacht te staan, dat zie je ook aan Twitter, Instagram en noem maar op. En ja, daar is ie weer: je hebt bijna altijd een tafeltje in een restaurant. Als ze straks weer open zijn, tenminste. Alleen hebben ze zelf niet in de gaten hoe verwend ze zijn.’

Zullen we het nog even over Willem-Alexander en Máxima hebben?

‘Die enorme afstand tot zijn volk. Op vakantie gaan, terwijl wij in lockdown moeten. Het past wel in het plaatje, ze vliegen wat af, normaal gesproken. We hebben dat heel nauwkeurig kunnen volgen in de dagen na de ramp met MH17. Dat gebeurde op een donderdag. Op vrijdag was het foto-uurtje gepland, op Huis ten Bosch. Dat was natuurlijk het eerste wat werd geschrapt, logisch. In plaats daarvan zetten ze als eersten hun handtekening in het officiële condoleanceregister, maar een uur later zaten ze in het vliegtuig naar Griekenland. Want hun vakantie ging natuurlijk wel gewoon door.’

Ze waren er hard aan toe...

‘Dat moet het zijn. Vervolgens was er op maandag, in Houten meen ik, een bijeenkomst voor nabestaanden. Daar waren Willem-Alexander en Máxima ook. Maar... aan het eind van die middag vlogen ze weer naar Griekenland. Op dinsdag maken wij een foto dat Willem-Alexander daar staat te suppen. Op woensdag kwamen de eerste doodskisten aan op Eindhoven met die indrukwekkende stoet. En toen was hij weer in Nederland. Is ie dus voor dat gesup met het regeringstoestel heen en weer gevlogen naar Athene. Want ja, die vakantie, die moest doorgaan, die stond in de agenda. Je kan zeggen: op de momenten dat hij er moest zijn, wás hij er. Je kan ook zeggen: kan het wat minder?’

Is het wel goed voor de verkoop, Máxima op de cover?

‘Ik zet ze niet zo vaak voorop. Weet je wat interessant zou zijn? Een interview met of goed portret van de moeder van Máxima, onze queen mum. Daar weten we te weinig van. Een mysterieuze, maar ongeloof lijk ambitieuze vrouw. Ze maakte van haar man een onderminister en een koningin van haar dochter. Daar zit een fascinerend verhaal in.’

Ga graven, Evert!

‘Moet de Nieuwe Revu dat niet doen? Jullie hebben een rijke traditie op dat gebied, in plaats van het publiceren van idiote columns van Herman Brusselmans? Dat had toch geen enkel niveau? Dat moeten jullie toch niet doen, die onzin, die flauwekul? Zonde van het papier. Wat een kutrubriek was dat. Wat een nare man. Jullie nieuwe hoofdredacteur is gelukkig met die ellende gestopt. Dat heeft hij goed gedaan, die Brusselmans eruit flikkeren. Ga leuke dingen doen! Een blad maken is hartstikke leuk. Nog steeds.’

Nieuwe Revu moet de concurrentie aan met Privé?

‘Weet je wat voor Privé een mooie tijd was, qua berichtgeving over het koninklijk huis? Toen we een tipgever hadden in de buurt van het beveiligingsteam. We wisten altijd waar ze naartoe gingen. Waren Máxima en Willem-Alexander net samen iets begonnen, zaten ze in een hotel in Praag. Belde zo’n beveiligingsmedewerker nietsvermoedend met zijn vrouw in Nederland, zegt hij: “Dat geloof je toch niet? Komen we aan in Praag in dat hotel, zit Privé er alweer!” Zegt die vrouw: “Goh, dat is ook wat!”’

Die idiote columns van Brusselmans in Revu hadden toch geen enkel niveau?

Waarom doet zo’n vrouw dat?

‘Zeg jij het maar.’

Geld?

‘Dat mocht geen naam hebben.’

Wat dan?

‘Ik weet het niet. Ik heb dat wel vaker dat ik denk: goh, waarom vertel je dit aan mij? Maar met elke tipgever ben ik hartstikke blij, begrijp me niet verkeerd.’

Wat wil Evert Santegoeds nog heel graag?

‘Een film schrijven. Het onderwerp weet ik al. Nee, helaas, dat kan ik niet delen.’

Nog een paar roddels, opdat we er geen genoeg van krijgen! Marco Borsato?

‘Ja, dat is natuurlijk ook een voorbeeld van barstjes die al zichtbaar waren. Die presenteerde zich als de meest fantastische huisvader van Nederland. Dus tja, als Marco dan vreemdgaat... Het ging mis toen hij een liedje uitbracht, Lippenstift, wat op zijn minst een beetje hypocriet was. “Je moet eens vragen of hij dat ook zingt als hij bij Iris Hond is,” zei iemand. Toen ging dat balletje rollen. En er was meer, die keer dat Leontien op vakantie was in Barcelona met een paar vriendinnen. Het was in hotel Arts. Dat hele hoge, moderne ding. Daar kon je foto’s laten zien van je telefoon op de tv, dat was toen nog heel nieuw.’

Vertel verder, vertel verder!

‘Dus Tien laat haar foto’s zien van haar vakantie met Marco op de Malediven. En haar vriendinnen zeggen van: “Goh, hij heeft je wel verwend, hè?” Nou, dat was allemaal leuk. De foto’s zijn allemaal bekeken en al die meiden gaan met elkaar in gesprek. Maar wat gebeurt? Dat fotoprogramma begint van voren af aan. Schieten er ineens allemaal foto’s voorbij, op die gigantische televisie, van Marco met zijn secretaresse. In de sneeuw. Ja! Die meiden allemaal in shock. Leontien huilen. Daarna ging het ook allemaal wel snel bergafwaarts, geloof ik. Met het huwelijk.’

Is nu alles boven water?

‘Vast niet. Dat verhaal over Maan cirkelt ook nog steeds rond, maar Marco ontkent in alle toonaarden. Zij ook. Maar ik moet zeggen: de naam Maan heb ik alleen nog niet in verband met Geer & Goor horen vallen. Zo, heb je meteen je kop!’

NIEUWE REVU ONTMOET EVERT SANTEGOEDS

Hoe? Op anderhalve meter afstand.

Aanvang? Om 10.30 uur stipt. Santegoeds: ‘Ik heb gezegd dat ik tot 12.00 uur telefonisch niet bereikbaar ben. Dus dan weet je dat.’

Nog iets genuttigd? Vijf cappuccino’s.

Verder nog iets? De mobiele telefoon van Santegoeds piept en flitst onophoudelijk aan één stuk door, gedurende het hele gesprek.