‘Mijn manager is een lul. Dat staat ook op zijn visitekaartje’

Mijn manager is een lul. Dat staat ook op zijn visitekaartje. Lul. Op de dag dat hij voor de eerste keer zijn visitekaartje aan mij gaf, wist ik dat we met elkaar in zee zouden gaan. Ik ben namelijk geen lul en als je geen lul bent, heb je een lul nodig die de lul uithangt, zodat jij geld kan verdienen.

‘James, in 2021 gaan wij samen de wereld veroveren. Geloof je dat? Geloof je mij?’ vraagt hij, voordat hij een stofje van de lens van zijn webcam blaast.

‘Ik geef je het voordeel van de twijfel, denk ik. Je zegt al sinds 2018 dat jij en ik de wereld gaan veroveren, maar Vespucci, je laat flink op je wachten.’

‘Omdat jij constant de wind uit onze zeilen neemt. Dat weet je zelf ook wel, toch? De weg naar de top is eenrichtingsverkeer, tijger. En steeds als we halverwege zijn, draai jij de auto om en ga je spookrijden in de richting van vergetelheid. De vergetelheid is veilig.’

‘Het is inderdaad niet meer mijn grootste angst om vergeten te worden. Ik wil gewoon mooie dingen maken. Dat is alles.’

‘En ik wil miljonair met jou worden. Dat is alles. Jij hebt daar recht op. En je vrouw en kind ook.’

‘Lul, ik verdien meer dan genoeg.’

‘Nee! Nee! Nee! En daarom ben ik in je leven. Ik ben de lul die je nodig hebt. De lul die je mist. En nu even over je werk. Hoe vind je zelf dat het gaat? Ik ga eerlijk tegen je zijn. Daar betaal je me immers voor. Je betaalt voor de lul die je nodig hebt. Ik zeg je eerlijk, Worthy, ik word een beetje moe van al dat sombere gedoe. Toen ik je leerde kennen, had je een giftige pen. Je pen was een met inkt gevulde lul, weet je dat nog? Je schreef de wereld aan gort met een erectie van beton en punaises.’

‘Dat kan ik nog steeds, maar ik heb momenteel gewoon meer met schoonheid. De wereld is een teringbende. Een rattenhol. Alles is haat, stront en ziektes. We wonen in een huis van stront en ik wil niet meer over stront schrijven, begrijp je? Ik wil een raampje in de stront slaan, naar buiten kijken en opschrijven wat ik zie.’

‘En wat zie je? Stront, toch? Je ziet alleen maar meer stront. Schrijf dat op! Hoelang schrijf je al van die verdrietige, oudewijvenstukjes?’

‘Who cares, lul? De blauwe periode van Picasso duurde drie fucking jaar. Denk je dat zijn manager irritant ging lopen doen? Zo van, rood is ook best een mooie kleur, Pablo. Nee. Jij bent de lul en ik ben de kwast.’

‘Oké, ik wil alleen even zeggen dat je mijn werk stukken makkelijker zou maken als je weer een keer je lul in de verf doopt.’

‘Nee, ik betaal jou om mijn werk makkelijker te maken. Jij moet je werk doen. Jij bent een huis van stront zonder ramen. Sla een raam in jezelf.’

‘Wat onnodig en gemeen dit. Jezus, wat kan jij een lul zijn.’