‘Missen jullie me al?’

En daar stond hij opeens weer, op een conservatieve bijeenkomst in Florida: president nummer 45, oftewel, Donald Trump. Zijn haar in de vertrouwde slag liep hij met een sadistische grijns op zijn gezicht onder luid gejuich het podium op – USA! USA!

‘Missen jullie me al?’

Het was de eerste speech van Trump na de bestorming van het Capitool. En wat moet hij het gemist hebben: de aanhangers die idolaat van hem zijn, de lach die door de zaal buldert bij iedere grap. Ik ben vorige jaren naar campagne-evenementen van Trump geweest en het is indrukwekkend, die golf van enthousiasme. Het is de live-variant van een Twitter-account dat duizenden likes en opmerkingen krijgt. In de afgelopen weken moest Trump beide missen.

Normaal gesproken houden voormalige presidenten zich afzijdig van het politieke geweld in Washington DC. Het is een traditie die teruggaat tot Bush sr. ‘I will stay the hell out of Dodge,’ zei hij, verwijzend naar Dodge City in de staat Kansas, de cowboystad die in vroeger tijden het Sodom en Gomorra van Amerika was, aan de rand van het Wilde Westen. De presidenten na Bush sr. hielden de traditie in ere en keken met de handen in de zakken vanaf de zijlijn toe, zich zo min mogelijk met het beleid van de nieuwkomer bemoeiend.

Met Trump bestaat echter geen normaal. Niet alleen bekritiseerde hij in Florida het beleid van Biden – wat in de typische Amerikaanse manier van overdrijven zou leiden tot een communistische heilstaat – hij maakte ook duidelijk wat de uitkomst is van de ruzie in de Republikeinse partij na de bestorming van het Capitool. Er bestaat geen Republikeinse ideologie meer. Vanaf nu is het Trumpisme leidend.

Maar zoals Trump het Trumpisme beschreef, klonk het opmerkelijk veel als de Republikeinse waarden die we kennen: pro-vuurwapens, familiegericht en law and order. Zelfs Trump zelf realiseerde zich dat. ‘Ik vind het vervelend om toe te geven, maar ben ik nu een politicus geworden?’ vroeg hij zich hardop af. ‘Ik weet het niet. Misschien ben ik wel een politicus.’

Het is waar. Trump is niet langer de zakenman, de outsider in Washington DC. Vanaf nu is hij vergroeid met de Amerikaanse politiek en de uitkomst van zijn speech in Florida was dat hij dat veel te leuk vindt: in 2024 doet hij gewoon weer mee aan de race naar het Witte Huis.

Normaal duurt de verkiezingsgekte zo’n anderhalf jaar, vanaf het zoeken naar de juiste kandidaat tot die dag waarop we wereldwijd kijken naar een kaart waarin staat voor staat blauw of rood kleurt. Dit keer is het anders. Dit keer gaan we een verkiezingsachtbaan van bijna vier jaar tegemoet. En reken maar dat we daarbij weer veel van Trump gaan horen.