‘Wat betrouwbaarheid betreft, heb ik tv-astrologen hoger zitten dan politici’

Mijn zoon van 7 jaar oud is bijzonder geïnteresseerd in de Nederlandse politiek. Ik denk dat het door al die persconferenties komt. De politiek is het nieuwe Sinterklaasjournaal. Alleen heeft de goedheiligman plaatstgemaakt voor schijnheiligen.

Ik begrijp hem wel. Mijn zoon. Macht is een fascinerend iets. Het heeft een aantrekkende werking. Het heeft zachte handen, maar ongelofelijk gespierde armen. Armen die vaak later pas tevoorschijn komen. Gedurende de verkiezingscampagnes zie je alleen de zachte handen. Fluweelzachte handpalmen, maar als de buit binnen is, gaan de knoopjes los en sta je oog in oog met de spierballen die alles kapot kunnen maken. Macht is in feite niets meer dan uitgestelde ongelijkheid.

Ik kan bijna niet meer naar politieke personen kijken. Ze maken me misselijk en boos. Met hun druilerige kledingstijl en hun doorsnee kapsels stralen ze ongevaarlijkheid uit, maar niets is kennelijk zo gevaarlijk als mensen die ongevaarlijkheid uitstralen. En het engste van alles vind ik misschien nog wel hoe makkelijk ze met de dingen wegkomen. Hoe makkelijk ze over dingen heen kunnen stappen. Mogen stappen. Ze houden elkaar de hand boven het hoofd en kunnen elkaar alleen nog maar door de vingers zien.

Vroeger toen ik klein was, schoot mijn buurjongen geregeld de bal in de boom die in onze straat stond. Ik kon alleen in de boom klimmen als ik eerst op zijn rug plaatsnam. Dat zie je de laatste weken ook in Den Haag gebeuren. Mensen maken trappetjes van zichzelf, zodat de ander het volk niet meer recht in de ogen hoeft te kijken. De kwetsbaren worden gestraft voor dingen waar de machtigen weg mee komen. Ik kan er simpelweg niet meer naar kijken. Wat betrouwbaarheid betreft, heb ik televisie-astrologen momenteel hoger zitten dan politici.

Ze lijken ook geen schuldgevoel of schaamte te voelen. Geen empathie of berouw. Het heeft bijna iets psychopathisch, alsof ze zijn gezegend met een onderontwikkeld geweten. Wat is macht in Nederland? Macht in Nederland is de dans ontspringen die een bijstandsmoeder wel moet dansen.

Ik kijk naar mijn zoon die naar het Jeugdjournaal kijkt. De Nederlandse politiek is zijn nieuwe Pokémon.

“Mijn vader zegt dat de mensen met de meeste stemmen gewoon de mensen met de meeste stemmen zijn,” zegt een jongetje dat op een schoolplein staat.

Ik moet denken aan een documentaire die ik ooit zag. Het ging over een zwaarbewaakte gevangenis in Amerika. Een journalist interviewde allemaal gedetineerden. Het was geen goede documentaire, maar een bepaald stukje is altijd blijven hangen. In die gevangenis kregen de grootste criminelen de meeste liefdesbrieven. En dit schijnt dus overal zo te zijn. Hoe meedogenlozer de boef, hoe groter de stapel liefdesbrieven.

Ik kijk naar mijn zoon die naar het Jeugdjournaal kijkt. Hij ziet alleen nog maar de zachte handen en ik laat hem. Hij hoeft de waarheid nog niet te zien. Dat is mijn liefdesbrief aan hem.