‘Mijn kale plek is net zo groot als Texel, jouw kale plek is Borneo’

Mijn beste vriend zit aan de keukentafel met een stapel brochures in zijn hand. Op de bovenste folder staat een foto van een man met witte tanden en een volle bos haar. Zijn tanden zijn zo wit dat ik ze uit zijn mond wil trekken en er een iglo mee wil bouwen.

‘Kijk, dit is wat ik wil, James,’ zegt mijn beste vriend. Hij wijst naar de man op de folder. De man met de pepermunttanden en de volle bos haar. Zijn haar is voller dan de metro op de middagen dat Ajax thuis speelt. ‘Ik wil zijn haar,’ vervolgt hij, terwijl hij naar zijn eigen haar wijst. ‘En als je wilt, mag je mee. Misschien krijgen we dan korting, omdat jij ooit een keer een paar dagen BN’er bent geweest.’

‘Ik ga niet mee.’

‘Maar jouw kale plek is bijna net zo groot als mijn kale plek,’ zegt hij.

‘Onzin. Mijn kale plek is net zo groot als Texel, jouw kale plek is Borneo.’

‘Zit je er niet mee dan?’ vraagt hij.

‘Uiteraard. Kaal worden is geen pretje, maar het is nou eenmaal zo. 85 procent van de mannen krijgt te maken met haarverlies voor hun vijftigste jaar. Dat wat onvermijdelijk is, moet je niet proberen te vermijden.’

‘Voor minder dan 8000 euro zou je het kunnen vermijden, James. Dat zijn twee columns, toch?’

‘Het gaat niet om het geld. Het gaat dieper dan dat. Mijn vader en moeder hebben mij gemaakt. Ze bedreven de liefde en ik ben de vrucht van hun liefde. Ik wil die liefde niet verloochenen, begrijp je? Ik ben blij met de vrucht die ik ben, want ik ben hun vrucht. Al veertig jaar. En natuurlijk ben ik rot en beurs en plakkerig en liggen er schimmels op de loer, maar dat is de natuur, man.’

‘Het gaat om zelfverzekerdheid, lul. Het dunner worden van mijn haar maakt me zo onzeker. Mijn vriendin en ik waren gisteren op het strand. Ik stond met mijn blote voeten in het water naar de horizon te turen en mijn vriendin stond achter me op het strand. Ze was foto’s aan het maken. Van achteren. En ik flipte dus helemaal de pan uit. Ik wil dat ze alleen nog maar foto’s van voren neemt.’

‘Dat herken ik wel. Mijn vrouw maakt ook de hele tijd van dat soort foto’s. Van achteren. Het is net of mijn kaalheid haar heeft omgekocht of zo. Ik word er gek van.’

‘Zie je wel,’ zegt hij. ‘Laten we samen naar Turkije vliegen. Jij en ik. Kruinbroeders.’

‘En dan? Waar stopt het? Moet ik ook mijn tanden laten doen? Dan wil ik eigenlijk ook wel tien centimeter langer worden. En zouden ze misschien een computerchip in mijn keel kunnen plaatsen, zodat ik nooit meer stotter? En mijn platvoeten? En al mijn angststoornissen?’

‘Ja! Ja! Ja! Ja! Alles kan. Dus je gaat mee?’

‘Nooit. Het verschil tussen defect en perfect is maar twee letters. Alles wat mis met mij is, is alles wat aan mij klopt,’ zeg ik.

‘Saai hoor. Je bent echt een rotte appel.’