Ho, deze zagen we even niet aankomen: een stripboek over Peter R. de Vries?
Het is ongelofeloos, maar per ommegaande ligt de allereerste crimeglossy van Peter R. de Vries in de winkels. De zowel immens populaire als intens gehate misdaadjournalist maakte dit magazine samen met ANP-rechtbanktekenaar Aloys Oosterwijk.
Het is mij niet aan komen waaien, ik heb ook moeten leren om mij te uiten
De Vries krijgt voor elk mediaklusje betaald en zal voor zijn plaatjesboek ook heus zijn deel wel opstrijken, maar wie ver- zint er nou een stripglossy over hem? Wat is er mis met Donald Duck en Mickey Mouse?
De zichzelf zeer serieus nemende De Vries komt door de heftige onderwerpen waarover hij spreekt, weleens wat plechtig, statisch en koeltjes over. Toch beschikt de gladde grijsaard over een verrassend gevoel voor humor, mede door zijn bovengemiddelde intelligentie. Er zal dus wel van alles te lachen zijn in het stripboek. De Vries zelf haalt in een persbericht een quote aan van Heineken-ontvoerder Cor van Hout, met wie De Vries bevriend raakte. De in 2003 geliquideerde crimineel noemde mensen van wie hij geen hoge pet op had of zijn bedoelingen niet vertrouwde, een ‘stripfiguur’. Dat deed hij met een zweem van verachting in zijn stem: zo iemand was niet echt, en dus een stripfiguur. De Vries zegt daar nu over: ‘Het is een uitdrukking die ik nooit zal vergeten en altijd als ergens de aanduiding “stripfiguur” voorbijkomt, moet ik even aan Van Hout denken. Cor was trouwens ook dol op een goede strip-tease, maar dat valt weer net buiten de context van deze glossy.’
Wat vindt Peter R. de Vries van zichzelf?
‘Het is mij niet aan komen waaien, ik heb ook moeten leren om mij te uiten.’
Ik had me zo voorgenomen om het gezellig te houden. Is niet helemaal gelukt
Wat vinden wij van Peter R. de Vries?
Misschien moet hij ook nog leren zich soms níét te uiten.
Klaas Wilting voormalig politiewoordvoerder
‘Ik ken Peter uit mijn tijd als voorlichter bij de Amsterdamse politie. Ik heb ook vele malen in zijn tv-programma gezeten. Als er een Amsterdamse zaak werd belicht, belde hij mij en kwam hij bij me langs. Ik liet hem ook gerust belangrijke stukken inzien, want bij Peter is een afspraak een afspraak. Ik wist ook: als hij je vraagt voor zijn programma, dan moet je ook gewoon gaan. Want deed je dat niet, dan was het over het algemeen toch niet zo prettig voor je. Dan meldde hij dat ook duidelijk. Ik werkte er graag aan mee, maar ik weet dat sommigen dat per se niet wilden. Dat had te maken met jaloezie. Omdat Peter soms dingen oploste die ze zelf niet opgelost kregen. In 2005 hebben Peter, Jan Nagel en ik de politieke partij PRDV opgericht. De initialen van Peter R. de Vries stonden voor de Partij voor Rechtvaardigheid, Daadkracht en Vooruitgang. Ik werd voorzitter, Peter lijsttrekker. Veel mensen zagen het wel zitten dat Peter in de Tweede Kamer zou komen, maar uiteindelijk heeft hij niet meegedaan aan de verkiezingen. Peter weet veel, heeft overal een mening over, wordt veel uitgenodigd en dat wordt niet door iedereen gewaardeerd. Dat hij overal verschijnt, daar moet je hém niet op aanspreken, maar al die programmamakers die telkens dezelfde mensen benaderen.’
Sommige politiecollega's worden jaloers
Dries Roelvink collega-ijdeltuit
‘Het klopt dat ik ijdel ben en hij misschien ook wel. Maar ik ben wel een enorme fan van Peter. Als ik hem hoor praten, denk ik vaak: ja precíes, zo zit het! Hij verwoordt wat heel veel mensen denken. En ach, dat stukje ijdelheid. Laat hem lekker z’n eigen stripboek hebben. Eerlijk: als Nieuwe Revu me zou voorstellen om wekelijks een Roelvinkjesstrip af te beelden, had ik dat hartstikke leuk gevonden. Om het met een knipoog te zeggen: ik ben er best een beetje jaloers op.’
Laat hem lekker z’n eigen stripboek hebben
Steve Brown aartsvijand
‘Een stripverhaal over Peter R. de Vries? Dat klinkt als een soort Noord-Koreaanse persoonsverheerlijking. Zoiets zou je verwachten van – pak ’m beet – Nelson Mandela of mensen van dat kaliber, maar toch niet van hém? Wie gaat dat nou lezen? Mensen met één hersencel en allemaal boven de zestig, denk ik? En hoe gaan ze hem in dat stripboek afbeelden? Zeker in z’n Speedo-zwembroek, als de mooiste, sterkte en intelligentste man van Nederland die al dertig jaar belangeloos de misdaad bestrijdt – kuch –. Daar hoort een grote kuch achteraan, want geheel belangeloos is het natuurlijk niet meer als je voor ieder tv-optreden tussen de 2000 en 5000 euro eist. Het stripboek over hem zou ik niet eens als toiletpapier willen gebruiken, want dat zou ik schadelijk achten voor mijn reet. De Vries heeft me in 1997 in de val gelokt met geheime opnames, waarbij ik werd neergezet als een crimineel die cocaïne gebruikte op de Wallen. De rechtbank vond het een onrechtmatige uitzending en heeft hem daarvoor veroordeeld. Ook wilde hij me uit de tent lokken door mij 2 kilo coke in ontvangst te laten nemen, een plan dat mislukte. In 2007 heb ik hem met mijn slippers een trap onder z’n laffe naad verkocht. Later heb ik hem knock-out geslagen bij de RAI en toen ben ik veroordeeld wegens mishandeling. Helaas zijn daar geen filmbeelden van, hij heeft gepiept en geschreeuwd om de politie en om z’n moeder. Hij zweette door zijn broek heen van angst. Ik heb zijn zonnebril afgepakt, die heb ik nog steeds als trofee. Dat hij nog niet is vermoord, verbaast me wel, met zoveel mensen die hij ten onrechte de bak in heeft geholpen als AIVD-, OM- en politie-informant én betaalde NPO-medewerker slash allesdeskundige. Als je kijkt naar wat hij bepaalde mensen de afgelopen veertig jaar heeft geflikt, dan had zijn lamp natuurlijk allang uitgeschoten moeten worden. Dat vind ik wel surrealistisch aan Nederland.’
Zijn lamp had natuurlijk allang uitgeschoten moeten worden
Online onbeperkt lezen en Nieuwe Revu thuisbezorgd?
Abonneer nu en profiteer!
Probeer direct- ANP, Bruno Press