Baas B: ‘Onderweg naar het podium kon ik ineens niet meer ademhalen’

Hoe voelt het om terug van weggeweest te zijn?

‘Ik zat niet lekker in mijn vel, waardoor ik niet goed kon omgaan met alle aandacht. En de wereld waarin ik zat.’

Is het raar om ineens weer in de spotlights te staan?

‘Het eerste interview was wennen, maar inmiddels heb ik er een paar gedaan. Eigenlijk is het gewoon hartstikke leuk.’

Daar dacht je tien jaar terug anders over.

‘Haha ja. Vroeger voelden interviews als presteren. Ik was bang dat ik het niet goed deed of het verkeerde zei. Onbewust remde ik mezelf daardoor heel erg af. Er zat een soort muur om me heen, die me afsloot van degene die me interviewde. In zo’n setting krijg je nooit echt een fijn interview, omdat er geen klik is. Ik merkte wel dat het nooit echt werkte met journalisten, maar ik wist eigenlijk niet waar dat aan lag.’

Je hebt in 2009 heel bewust een punt gezet achter je succesvolle muziekcarrière. Waarom?

‘Ik zat niet lekker in mijn vel, waardoor ik niet goed kon omgaan met alle aandacht. En de wereld waarin ik zat.’

Veel mensen doen een moord voor succes en beroemdheid. Wat vond jij er lastig aan?

‘In de zomer van 2004 braken Frans en ik landelijk door. We kwamen bij TMF, deden allerlei tv-dingen. In het begin genoot ik van al die aandacht. Je brengt je eigen muziek uit en mensen vinden dat leuk. Dat bevestigt je dat je op de goede weg zit. Maar op een gegeven moment keerde dat zich tegen me. Ik kreeg het gevoel dat het niet meer uitmaakte wat ik deed, omdat iedereen het toch wel fantastisch vond wat ik deed. Of ik nou optrad in mijn onderbroek of op mijn hoofd ging staan, overal was er applaus. Ik kreeg geen normale feedback op wie ik was, maar op het beeld dat mensen van me hadden. Daar kon ik totaal niet mee omgaan.’

Of ik nou optrad in mijn onderbroek of op mijn hoofd ging staan, overal was er applaus. Ik kreeg geen normale feedback

Je had ook kunnen denken: heerlijk, laat ze maar klappen.

‘Dat lukte niet. Kijk, als je bekend bent, dan zien mensen wat ze willen zien. Of dat nu klopt of niet. Dat klinkt misschien heel fantastisch, maar ik vond het heel gek dat ik geen normale verstandhouding meer met mensen kon hebben. Voordat we een woord hadden gewisseld, stond ik al op een voetstuk. Dat heb ik als heel vervelend ervaren.’

Ging de neerwaartse spiraal waarin je terechtkwam gepaard met drank en drugs? 

‘Aan de drugs heb ik nooit gezeten, maar ik heb flink wat gedronken. Dat deed ik nooit voor een optreden, omdat ik vond dat ik scherp moest zijn. Na afloop maakte ik dat dubbel en dwars goed. Dat was voor mij de manier om te dealen met spanning en stress. Een soort ontlading of vlucht.’

Hoe zag een gemiddelde dag uit het leven van Baas B er in die tijd uit?

‘De optredens waren pas ’s avonds laat, dus ik sliep eigenlijk altijd uit. Meestal werd ik rond enen wakker, dan begon mijn dag en ging het maar door. Er was altijd wel iets: tv-programma’s, radioshows, mediadingen. Tussendoor zaten we ook nog in de studio om nieuwe muziek te maken. En dan ’s avonds meerdere optredens en daarna feesten. Er waren heel weinig momenten waarop ik niks aan het doen was. Of even kon stilstaan. Dat is best een slopend bestaan.’

En ook behoorlijk leeg.

‘Ja, want je gaat maar door en door. Daarbij kom je op heel veel verschillende plekken, maar overal is het “hé hoi” en doe je letterlijk steeds hetzelfde liedje. Het gevoel waarmee je een nummer ooit hebt geschreven, vlakt daardoor langzaam af. We deden vaak wel vijf optredens achter elkaar op één dag, en dat maanden achter elkaar, waardoor ik op een gegeven moment op het podium stond na te denken over de boodschappen die ik nog moest doen. We zaten in een molen die nooit stopte, waardoor ik de hele tijd het gevoel had dat ik iets moest. Er zat een enorme gejaagdheid in mijn lijf, maar ik hield het allemaal in me.’

Op welk moment bereikte je de bodem van de put?

‘In maart 2006 hadden we na een drukke dag nog één laatste optreden. Ik was onderweg naar het podium om te soundchecken toen ik ineens niet meer kon ademhalen. Ik kreeg een enorme aanval van hyperventilatie. Alle stress die zich in mijn lijf had opgebouwd, kwam er in één keer fysiek uit. Dat was het eerste teken dat het niet zo lekker met me ging. In de agenda stond op dat moment nog voor een half jaar lang aan optredens, daar kwamen we niet onderuit, maar ons management laste voor daarna meteen een agendastop in. Dat was heel fijn, want toen had ik eindelijk even rust. Ik leerde in die periode ook iemand kennen op wie ik heel erg verliefd was, wat aan de ene kant heel mooi was, maar ik hing tegelijkertijd al mijn geluk eraan op. Dat was niet zo handig voor de balans in de relatie.’

Dat was Yolanthe Cabau van Kasbergen.

‘Ja ja. Dat heeft een half jaartje geduurd. Toen dat ook wegviel, was het gat nog groter. Ik weet niet zoveel meer van die tijd eigenlijk. Achteraf had ik wat actiever met mezelf aan de slag moeten gaan, in de zin van met een psycholoog praten over mijn problemen. Maar ik heb gewoon mijn verstand op nul gezet en ben doorgegaan.’

Heb je die instelling van huis uit meegekregen?

‘Ik heb heel lieve ouders, met het hart op de juiste plek. Mijn moeder is lerares op een basisschool, mijn vader heeft heel lang als hoofd personeelszaken voor een bedrijf gewerkt en is daarna training en coaching gaan doen. Ze zijn er altijd voor me geweest, maar er werd nooit echt gepraat over diepere gevoelens. In de tijd dat het niet goed met me ging, waren ze ook net een paar jaar van elkaar gescheiden, waardoor ze wat meer bezig waren met hun eigen sores en ontwikkelingen en wat minder met mijn zusje en mij. Dat is geen verwijt, ik ben heel goed met mijn ouders, veel beter nog dan toen.’

Vonden ze het überhaupt een goed idee dat je rapper werd?

‘Op de middelbare school was ik al bezig met muziek en rappen, dus ik wilde daar na mijn examen wel mee verder. M’n moeder was redelijk vrij en zei: “Als jij dat leuk vindt, dan moet je ervoor gaan.” Maar mijn vader stond er wat ouderwetser in en had zoiets van: je kan goed leren, zorg maar dat je naar de universiteit gaat, dan krijg je een goede carrière. Ik durfde niet helemaal naar mezelf te luisteren, dus ik ben toentertijd psychologie gaan studeren. Na twee jaar was ik zoveel met muziek bezig dat ik met mijn ouders om de tafel ben gaan zitten: “Pap, mam, ik wil de overstap maken om vol voor muziek te gaan.” We spraken af dat ik het een jaar de kans zou geven, maar zo lang had ik niet eens nodig. Binnen een half jaar was Moppie een hit en kwam alles in een stroomversnelling.’

Totdat jij je plots terugtrok uit de publiciteit. Wat gaf de doorslag?

‘Ik kan me voorstellen dat het voor de buitenwereld een onverwachtse stap was, maar voor het team – Frans, het management en de rest – was het geen verrassing. Ik wilde er in 2007 eigenlijk al uitstappen, maar toen heb ik me laten ompraten en toch nog een album gemaakt. In de twee jaar daarna liep het eigenlijk steeds minder lekker. Frans was vooral met z’n eigen ding bezig, ik werd steeds ongelukkiger. Het omslagmoment kwam toen ik het boek De kracht van het NU van Eckhart Tolle las. Hij schrijft onder meer dat je niet je succes of je werk bent, je moet je ego en al die dingen juist los kunnen laten. Toen ik dat las, had ik een soort eureka-beleving. Ik dacht: wauw! Dat gaf mij de kracht om de hele muziekindustrie achter me te laten en in het onbekende te stappen.’

Dat lukte niet helemaal, want de ex van Lange Frans stond niet lang daarna met een geladen pistool voor je huisdeur te zwaaien. Wat ging er precies mis tussen jullie?

‘Tijdens de periode dat Frans en ik samen muziek maakten, was er een gezamenlijke bv, ik had een bv en Frans had een bv. Die bv’s waren opgezet door het management en werden beheerd door een dame van de afdeling financiën. Toen we in augustus 2009 stopten, zat ik een maand later alweer in de studiebanken, klaar om verder te gaan met mijn nieuwe leven. Maar op papier moesten er nog allerlei dingen afgehandeld worden. Het ging in die tijd zakelijk ook wat minder, waardoor er geldproblemen ontstonden. Dat hebben we uiteindelijk met behulp van advocaten goed opgelost, maar er moest helaas eerst een incident plaatsvinden, zoals dat met de ex van Frans.’

Ben je bang geweest dat Daniëlle, zoals de ex heet, je echt iets zou aandoen?

‘Ja, zeker wel. Je moet je voorstellen dat ik ontzettend blij was dat ik uit alle aandacht was gestapt. Mijn leven speelde zich lekker in de luwte af, met mijn studie en m’n vrienden. En dan ineens is er een conflict, dat ook nog eens in de media wordt gegooid. Daar had ik helemaal geen behoefte aan, ik dacht: laten we dit op een normale manier oplossen. Maar toen stond zij ineens voor mijn deur, met dat doorgeladen pistool. Ik was gelukkig niet thuis, maar dan denk je wel: in wat voor bizarre film ben ik terechtgekomen? Dat was heel beangstigend, niet normaal.’

Hoe haalbaar is het überhaupt om een ‘normaal’ leven te leiden als iedereen je herkent?

‘De allereerste stap was heel eng. Ik weet nog dat ik de collegezaal instapte en dacht: wat nu? Maar dat wende heel snel. Ik had goed contact met mijn medestudenten, die me zagen als Bart en niet als Baas B. Iedereen was daar om te studeren, ik was zelf ook niet meer met muziek bezig. Het voelde heel fijn om opgenomen te worden in het geheel en niet meer zo los te staan van de werkelijkheid, met allemaal mensen die naar je kijken en op je letten.’

Je ging weer psychologie studeren. Waarom is dat een studie die bij jou past?

‘Voordat ik de eerste keer psychologie ging doen heb ik bedrijfskundige informatie gestudeerd. Een week, daarna ben ik gillend weggerend. Dat was niets voor mij, psychologie wel. Ik ben van mezelf best dromerig en filosofisch ingesteld en vind het interessant wat mensen beweegt en drijft in het leven. Daar kwam in 2009 bij dat het een soort therapie voor mezelf was, omdat je jezelf tijdens de studie psychologie heel erg onder de loep neemt. Dat paste wel.’

Welke inzichten heb je opgedaan?

‘Dat ik goed mijn eigen ruimte moet innemen. Ik moet mijn grenzen bewaken en staan voor wat ik wil en wat ik vind. En genieten van dingen. Stilstaan, successen vieren, ook de kleintjes. Maar dat is ook gewoon levenservaring, denk ik.’

Wat heeft je nog meer geholpen om uit het dal te krabbelen?

‘Ik ontmoette nieuwe mensen met wie ik bevriend raakte. Zij hebben me door moeilijke tijden heen geholpen. Ik ben met hen ook weer muziek gaan maken, wat een heel andere beleving was dan in al die jaren daarvoor. Ik weet nog dat ik een keer meeging naar een optreden van een kennis, eens kijken hoe dat was. Mijn verbazing was groot. Het was zo positief en vriendelijk allemaal! Dat kende ik helemaal niet. Niet dat het bij ons alleen maar negatief was, maar het was ook niet echt ontspannen.’

Je kreeg na een paar jaar ook weer een vaste relatie. Ben je nog steeds met haar samen?

‘Nee, dat is anderhalf jaar geleden uitgegaan. Nu ben ik vrij en gezellig.’

Yolanthe is weer vrijgezel.

‘Dat is een gepasseerd station.’

Lagen de vrouwen aan je voeten in de hoogtijdagen?

‘Aandacht krijgen was heel makkelijk, dat is een feit. Als je op een podium staat, dan wil iedereen iets van je. Het is heel gek hoe dat werkt. Achteraf denk ik: jongen, je had er veel meer uit kunnen halen. Gek genoeg was ik altijd op zoek naar die ene perfecte relatie die niet bestond. Nu besef ik: perfectie is saai. Maar ik geloof wel dat je iemand kunt ontmoeten met wie er een heleboel klikt.’

Je ging na je opleiding werken met jongeren met verslavings- en gedragsproblemen. Wat bracht dat werk je dat je muziekcarrière je niet bracht?

‘Wat meer diepgang, geen bullshit. Je hoort daar echte verhalen van mensen die de verbinding met zichzelf en hun omgeving verliezen. Ze raken de zin in het leven kwijt, wat vergelijkbaar is met wat ik allemaal meemaakte. Het was mooi om met die jongeren aan de slag te gaan en ze de tools te geven om weer met beide benen in het leven te staan. Dat was voor mezelf ook heel leerzaam.’

Wanneer begon de muziek weer te lonken?

‘Dat verlangen is eigenlijk nooit weggeweest. Eerst woonde ik weer een tijdje bij mijn vader, waar ik op mijn slaapkamertje een computer en een keyboard had waarmee ik muziek kon maken. Ik ben nooit opgehouden met liedjes schrijven en heb in 2013 zelfs nog wat uitgebracht. Op de achtergrond is het altijd een belangrijke factor in mijn leven gebleven, maar ik durfde er niet echt voor te gaan. Misschien had ik niet de volle overtuiging, misschien was ik er nog niet klaar voor. Maar het trok altijd aan me, de muziek.’

Wat gaf je het zetje om er weer mee naar buiten te komen?

‘Frans en ik hebben in 2019 voor het eerst weer contact met elkaar gehad. Terwijl we een koffie dronken, merkten we allebei dat de band tussen ons er nog steeds is. We kennen elkaar al van kleins af aan, we hebben zoveel meegemaakt. Er is blijkbaar niets wat daartussen kan komen. Dat was heel mooi om te merken. Na die ontmoeting begon het bij mij weer te kriebelen: hoe zou het zijn om samen op het podium te staan? Dat hebben we gedaan, waarbij het superleuk en fijn was om te ervaren dat ik kon genieten op het podium. Ik voelde de energie van het publiek, de band, het was het lachen en lol maken dat ik helemaal in het begin ook voelde. Ik dacht: het is zonde als ik mezelf dit niet meer geef of toesta om te doen. En toen ben ik mijn eigen album gaan maken. Het verhaal dat erop staat is best heel persoonlijk, maar dat voelt heel goed. Ik ben benieuwd hoe het is om met die nummers op het podium te staan. Dat gaat binnenkort wel gebeuren.’

Toen stond ineens de ex van Lange Frans voor mijn deur met dat door­ geladen pistool. In wat voor bizarre film was ik terechtgekomen? Dat was heel beangstigend

Wat hoop je met je album over te dragen?

‘Dat kwetsbaarheid kracht is. Iedereen heeft z’n shit. Het gaat erom: hoe ga je ermee om? Je kunt het donker wel blijven vermijden, maar je komt pas in het licht als je erdoorheen gaat.’

Vind je dat de rapwereld is veranderd tijdens jouw afwezigheid?

‘Ik heb niet zo’n goed beeld van hoe het helemaal in elkaar zit, maar je hebt veel meer verschillende takken dan in de tijd dat wij begonnen. Het is heel groot geworden. En weet je, de rappers van nu, dat zijn een soort supersterren. Ze verdienen bakken met geld. Ik vind wel dat het veel gaat over bitches, money en weet ik veel. Het luxeleventje. Misschien heeft het met de leeftijd te maken, maar ik denk dan: jongens, je hebt zo’n platform om iets te vertellen, er zijn zoveel kleine kinderen die naar je luisteren, is dit dan echt wat je ze wilt meegeven?’

We zien jou dus niet snel een album maken met Lil’ Kleine of Famke Louise.

‘Jorik ken ik van vroeger, omdat ik hem een keer op straat tegenkwam en hij zei: “Baas B, ik kan ook rappen.” Ik vond dat tof, dus ik zei dat hij maar een keer naar de studio moest komen. Toen heeft Frans hem op sleeptouw genomen. Voordat het incident met zijn vriendin op Ibiza plaatsvond, had ik het nog wel grappig gevonden om iets met hem op te zetten. We hadden dan alleen wel goed moeten kijken naar de onderwerpen. Ik ga niet over Rolexen of zo rappen. Wat ook niet wil zeggen dat ik alleen maar diepzinnige en bewuste dingen wil maken. Muziek is ook bedoeld om even niet aan je problemen te denken, los te gaan en te feesten.’

Is er een hoger doel?

‘Het lijkt me tof om als producer hits te schrijven. En ik zie mezelf ook wel in een mooi huis in een natuurlijke omgeving, met een erf, een studio, een paar honden, een lieve vrouw en twee of drie kinderen. Als je het hebt over een droom, dan is dat wel iets waar ik naartoe wil werken.’

NIEUWE REVU ONTMOET BAAS B

Waar?

Via een Zoom-verbinding.

Nog iets genuttigd?

Volledig nuchter.

Verder nog wat?

Baas B heeft een nieuw album uitgebracht: Die goede nieuwe tijd. Heeft niks te maken met GTST, wel met zijn leven. En dan vooral het leven dat hij nu leidt.