Rapper Ice-T: 'Ik ben en blijf hardcore. Dit is waar ik voor leef'

Toen Ice-T in 1990 een heavymetalnummer voor zijn vierde rapalbum opnam, was dat eigenlijk bedoeld als grap. Nu, 34 jaar later, staat zijn trashmetalband Body Count aan de vooravond van hun achtste studioalbum. In de tussentijd won de formatie een Grammy, werkte het samen met grootheden als Slayer, Megadeth en Black Sabbath én tourde het meermaals de wereld over.

Sinds 2006 heeft Ice-T geen hiphopnummer meer uitgebracht, maar wél vijf metalalbums. Als 66-jarige rocker klinkt hij nog even gretig, energiek, pisnijdig en maatschappelijk betrokken als de jonge rapper die in 1987 doorbrak met Rhyme Pays. ‘Rock-’n-roll kan je als ouwe lul blijven doen, bij hiphop ligt dat toch anders,’ verklaart de grondlegger van gangsterrap zijn verschuivende liefde in een videogesprek. ‘Rap is a young man’s game, metal voelt tegenwoordig natuurlijker voor mij. Daarin kan ik tekstueel harder gaan. Wat ook meetelt: als rapper sta je vaak alleen op het podium, hooguit met een dj achter je. Met Body Count doe ik het met een band, met mijn vrienden om me heen. Het is een andere energie. Maar vergis je niet: als het moet, verpletter ik alle jonge kutrappertjes nog steeds. Met twee vingers in de neus.’

Muzikale invloeden kunnen anno 2024 nogal door elkaar heen lopen, maar een gangsterrapper die ineens met een metalplaat op de proppen komt, dat was in 1991 best wel een dingetje. ‘Iedereen die zegt dat ik een sell-out ben, kan mijn lul zuigen. Ik doe wat ik leuk vind en ik hou toevallig van rock-’n-roll. Muziek die trouwens afkomstig is van Afro-Amerikaanse artiesten als Chuck Berry, Bo Diddley en Little Richard,’ klonk het destijds in de intro van het nummer Body Count. De rapper had duidelijk iets te verdedigen. Terugblikkend op die ophef zegt Ice-T nu: ‘Dat gezeik kwam vooral van critici en journalisten. De hiphopscene en de straten vonden die move juist cool. Die hebben mij nooit iets kwalijk genomen.’

Vergis je niet: als het moet, verpletter ik alle jonge kutrappertjes nog steeds. Met twee vingers in de neus

De rapper annex rocker trekt snel de vergelijking met Law & Order, de misdaadserie waarin Ice-T al twintig jaar de rol van politieagent op zich neemt. ‘Dat vinden sommige mensen ook vreemd, omdat ik ook bekendsta als die gast die liedjes als Cop Killer maakt. Maar de mensen van de straat, waar ik vandaan kom, die snappen mij. Die zeggen: Ice-T is een echte motherfucker van de straat en nu acteert hij in een grote serie. Die man pakt zijn geld. Iedere motherfucker van de straat zou hetzelfde doen. Iedereen wil ruiken aan die Hollywoodcenten.’

Echte motherfucker

Daar is geen woord aan gelogen. Ice-T, geboren als Tracy Lauren Marrow, is zeer zeker een echte motherfucker van de straat. De straten van South Central Los Angeles, om precies te zijn. Tussen het bendegeweld van Bloods en Crips en de crackepidemie rolde hij al op jonge leeftijd het criminele circuit binnen. ‘Ik ben betrokken geweest bij vuurgevechten, bij een overval en ben een paar keer neergeschoten – ik heb veel meegemaakt,’ erkende de rapper al eens in een documentaire.

Die valse start vormde de inspiratie voor zijn eerste rapplaten: Rhyme Pays (1987), Power (1988), The Iceberg/Freedom of Speech (1989) en Original Gangster (1991). Ice-T groeide ermee uit tot een van de succesvolste en invloedrijkste rappers van zijn generatie. In de schaduw van dat succes maakt hij al 35 jaar snoeiharde metalmuziek met zijn jeugdvrienden. ‘Ik heb altijd al van rockmuziek gehouden, ook als klein jochie,’ verklaart de muzikant die afslag. ‘Blue Öyster Cult, Deep Purple, Black Sabbath; ik checkte al die shit. En later ook de wat ruigere dingen: Suicidal Tendencies, Slayer, The Exploited. Dat was gewoon mijn shit. Dat niveau heb ik met Body Count nooit per se nagestreefd. Ik wilde gewoon muziek maken met mijn homies en lol trappen. Zo is het begonnen. We traden op in plekken als de Pizza Hut. We hadden geen grote ambities.’

Toch ging het ineens heel hard. In 1991, een jaar na die allereerste opname, werden Ice-T en zijn metalmaatjes uitgenodigd om op Lollapalooza te spelen – zeg maar het Lowlands van de heavy metal. Na die dag stond Body Count definitief op de kaart en was er geen weg terug. Of zoals de frontman het zelf verwoordt: ‘Shit blew the fuck up. We tourden ineens met gasten als Slayer en Guns N’ Roses dwars door Amerika, en later ver daarbuiten. Met elke show groeiden we. We werden omarmd door de rockwereld toen ze zich realiseerden dat wij geen nepperds waren, onze instrumenten echt bespeelden en deze shit serieus namen. We hebben een portie geluk gehad, maar deels is ons succes afgedwongen. Spontane projecten leveren vaak mooiere resultaten op dan het nastreven van onrealistische doelen.’

Cop killer

Body Count is ook een succesverhaal geworden vanwege een andere factor: de genadeloze teksten van frontman Ice-T. Maatschappelijke thema’s als sociale rechtvaardigheid, politiegeweld en raciale ongelijkheid deden het al goed op zijn hiphopbeats, maar bleken minstens zo effectief onder snoeiharde gitaarrifs en beukende drums. Beste voorbeeld is Cop Killer, de hit die in 1991 tot in het Witte Huis een golf van emoties en reacties teweegbracht. ‘Dit onsmakelijke liedje wordt geassocieerd met minstens twee schietincidenten en heeft raciale spanningen aangewakkerd in steden door het hele land,’ brieste de voorman van de nationale politiebond destijds.

Ook president George W. Bush riep op tot een boycot van het liedje en de band, en oordeelde dat teksten als ‘Cop killer, better you than me/ I’m a cop killer, fuck police brutality’ en ‘Die, die, die pig’ misdadigers en geweldplegers zou inspireren. De makers verdedigden zich daarop met de legendarische woorden: ‘Wij hebben er vaak genoeg zin in gehad, maar wij zijn heus geen echte politiemoordenaars. Als je dat gelooft, dan geloof je ook dat David Bowie een astronaut is.’

Wie de teksten van Ice-T er anno 2024 op naslaat, zal tot de treurige conclusie komen dat de wereld er sinds Cop Killer niet op is vooruitgegaan. Sterker nog, de maatschappelijke problemen waar Ice-T toen over zong zijn actueler dan ooit. Op hun nieuwste single Fuck What You Heard trekken de mannen van Body Count de rake vergelijking tussen politici en bendeleden. Democraten als Crips en Republikeinen als Bloods.

Ice T: ‘Denk er maar over na. Deze partijen maken constant ruzie en schieten zelfs op elkaar. Ze staan lijnrecht tegenover elkaar, in al hun opvattingen. Aanhangers kiezen één kant en beschouwen de andere kant als de vijand. Exact wat Crips en Bloods ook doen. En deze motherfuckers dragen ook nog eens precies dezelfde kleuren! En dan heb ik het niet alleen over de bloedfanatieke aanhangers van deze partijen. De overheid is de grootste gangbanger van iedereen. Een overheid die haar wil oplegt aan ons, het volk, ons afperst via belastingcenten en iedereen die haar niet gehoorzaamt zonder pardon in de bak gooit. Gangbangen in zijn puurste vorm. Het is een simpele observatie.’

Trump & Musk

Van corrupte politici gaat ons gesprek al snel over de Amerikaanse verkiezingen, eerder deze maand gewonnen door Donald Trump. En daar barst Ice-T alweer los. ‘Deze gasten, Donald Trump en Elon Musk, zijn de types waar James Bond achteraan zou moeten zitten. Superschurken. Trump staat voor alles wat er mis is met de mensheid. Hij is een leugenaar, een motherfucker. Heel dichtbij een sekteleider. Hij heeft meer strafrechtelijke aanklachten dan al mijn jeugdvrienden en deze motherfucker draagt niet eens een enkelband. Ze noemen ons, de jongens van de straat, de criminelen, maar politici zijn de grootste criminelen. Ze komen weg met de ergste shit. Mensen zeggen soms tegen mij: “Ice, waarom ga jij niet in de politiek?” Dan antwoord ik: “Ik ben nu juist op het rechte pad.”’

Om die laatste uitspraak moet de rapper zelf ook een beetje lachen, maar wel als een boer met kiespijn. ‘Het is fucked up, man. We zien zoveel shit gebeuren momenteel. Het gaat de verkeerde kant op. Ik zie deze vorm van presidentschap niet nog eens vijftig jaar duren. Kan gewoon niet. Ik denk dat we tegen die tijd worden geregeerd door een soort supercomputer. Wij hebben dan allemaal een soort inlogcode die in verbinding staat met dat ding. En een soort koningin of minister, of, fuck, misschien wel iemand zoals The Rock, die ons land alleen nog maar vertegenwoordigt in plaats van regeert. Ik vind het geen slecht idee. Het zou veel ellende voorkomen, want dan is er ook geen pispaal meer. Nu kijkt iedereen naar de president als er iets misgaat. Met een computer kan dat niet.’ Na een korte stilte: ‘Ach, ik bekijk het allemaal en schrijf er liedjes over.’

Trump heeft meer strafrechtelijke aanklachten dan al mijn jeugdvrienden en deze motherfucker draagt niet eens een enkelband

Waar komt de behoefte vandaan om na veertig jaar in the game nog steeds boze platen te maken? Ice-T: ‘Ik voel niet per se een drang om nieuwe shit te maken. Die voel ik al heel lang niet meer. Daar zitten mijn fans ook helemaal niet op te wachten. Moet Pink Floyd een nieuwe plaat uitbrengen om weer te gaan touren? Hell no! Hetzelfde geldt voor mij. Mensen die naar een Ice-T-show komen, willen alleen maar Cop Killer en Colors horen. De klassiekers. En ik heb ook geen platenmaatschappij die mij pusht. Ik ben 66 jaar en heb al een flinke catalogus opgebouwd.

Ik zit nu in een fase waarin ik alleen nog maar muziek maak omdat ik dat leuk vind. Ik sta nog hele zomers op het podium te rocken omdat ik dat liever doe dan thuiszitten. Ik ben en blijf hardcore. Dit is waar ik voor leef. Ik ben niet veranderd. Ozzy blijft Ozzy tot hij sterft, George Clinton blijft George Clinton tot hij sterft. Hetzelfde geldt voor Ice-T. En ik ben eigenlijk maar een jonkie, man. Kijk naar Mick Jagger, die motherfucker is 81 jaar en rent nog vrolijk rond en pompt nog baby’s eruit. Ik ben pas 66. Ik kom net kijken.’

Nervositeit

In veel opzichten is Ice-T inderdaad nog steeds de rapper die in 1987 gangsterrap op de kaart zette. Voor de reacties op zijn nieuwe Body Count-album Merciless, die deze week verschijnt, is hij net zo gespannen als de debuterende Ice-T van 37 jaar geleden. ‘Het uitbrengen van een album beschouw ik als de bevalling van een kind. Pas als het er eindelijk is, weet je of het goed gelukt is. Of het mooi is, of juist spuuglelijk. Wat anderen ervan vinden. Een eng moment, altijd weer. De eerste reacties op Merciless zijn positief, dus daar ben ik blij mee.

Kijk, je wilt gewoon dat elk album goed klinkt en het goed doet. Die nervositeit verdwijnt nooit. Ik heb altijd veel te verliezen. Bij ieder album, ieder liedje, iedere show. Als die kut zijn, of slecht worden ontvangen, is dat een verschrikkelijk gevoel. Dat lijkt mij niet meer dan natuurlijk. Ik geef geen fuck om wie je bent: als je ergens niet nerveus van wordt, dan geef je er gewoon te weinig om. Daarom ben ik nooit volledig op mijn gemak, op geen enkel vlak. Niet in mijn werk, niet in mijn relatie, niet eens in het besturen van mijn auto. Je ergens te gemakkelijk bij voelen is a big fucking mistake.’

De werkwijze van Ice-T is evenmin onveranderd gebleven. De grootmeester werkt al veertig jaar met dezelfde, simpele formule: ‘Ieder liedje dat ik maak, moet de vorige overtreffen. Iets beters opschrijven, het beter rappen of overbrengen, het beter later klinken. Voor Merciless zijn wij in dezelfde sferen, hetzelfde geluid en dezelfde productie gebleven als bij Carnivore, onze vorige plaat, maar dan gewoon beter. Dat is aardig gelukt, denk ik. Sinds Manslaughter, onze vijfde plaat uit 2014, zijn we almaar beter geworden.’

Ter promotie tourde Ice-T afgelopen zomer met zijn metalband dwars door Europa. In een moordtempo: 22 shows in vijf weken tijd. Want: ‘Je maakt albums om ze live te spelen, niet om thuis op de bank te beluisteren.’ Of de routinier dat nog wel allemaal aankan? ‘Fuck yeah! Ik ben topfit. Altijd geweest. Ben atletisch aangelegd. Ik doe veel aan fitness en let goed op mijn gezondheid. En zo’n druk schema is ook gewoon een work-out, hè? Het enige wat bij mij verslechtert, is mijn stem. Die klinkt niet hetzelfde bij de laatste show als tijdens de première. Maar daar doe je niks aan. Behalve misschien minder praten overdag.’

Paradiso

Onvervalst hoogtepunt van die tour: het Amsterdamse Paradiso, afgelopen juni. ‘Een gezellige, rebelse chaos die de poptempel als een stadion liet klinken,’ oordeelde tijdschrift Maxazine. Ice-T kan zich wel vinden in die recensie. ‘Het was crazy. Wat een sfeer, man. Die show was snel uitverkocht ook. Dat is altijd een goed teken. Het betekent dat iedereen die erbij is, er ook echt bij wil zijn. Dat zie je terug in de energie van het publiek. Ik ben de wereld meermalen rondgereisd en Paradiso staat in mijn top drie van concertpodia. Hoe die tent is opgebouwd, hoe het publiek in your face is, hoe het geluid je als artiest omringt. Echt fantastisch. Ik kom sowieso graag in Amsterdam. Sinds mijn jonge jaren heb ik daar een vaste crew. Rapper Deams, DJ All Star Fresh; allemaal goede gasten die mij altijd even opzoeken.’

Zijn publiek omschrijft hij als ‘25 procent jonkies en driekwart oude lullen’. Maar aan de moshpits, walls of death en circle pits is dat zeker niet af te lezen, zo bezweert de rocker. ‘Het gaat er nog net zo ruig aan toe als dertig jaar geleden, geloof me. Dat blijft overeind. Ik heb altijd medelijden met de mensen op de eerste rij van onze shows, die denken dat ze rustig van een metalconcert gaan genieten, zonder omver te worden gebeukt of een elleboog in hun oog te krijgen.’ Lachend: ‘Dat had je kunnen incalculeren.’

Ik ben de wereld meermalen rondgereisd en Paradiso staat in mijn top drie vanconcertpodia. Hoe die tent is opgebouwd, echt fantastisch

De knaldrang was deze zomer bij Ice-T en zijn kornuiten dan ook levensgroot. De vorige plaat, Carnivore uit 2020, had een speellijst met veertig poppodia in Amerika en Europa, maar dat avontuur viel in duigen door de coronapandemie. ‘Toen die eenmaal op z’n gat ging liggen, zei mijn platenmaatschappij: “Maak nu maar een nieuwe plaat. De fans willen nieuwe muziek als jullie straks weer gaan touren.” Ik zei: “What the fuck bedoel je, maak maar een nieuwe plaat?! Ik ben geen fucking robot.” Ik kan niet op commando liedjes eruit pompen. Ik moet eerst leven, shit meemaken, inspiratie opdoen om daar vervolgens liedjes over te schrijven.’

Zo geschiedde. Voor Merciless kwam die inspiratie voor een groot deel uit het kijken van horrorfilms. Héél veel horrorfilms. ‘Ik kijk veel enge films, martelfilms en series over true crime. Ik heb ze allemaal gezien, geloof me. Zelfs de Aziatische. Ken je de Japanse film Grotesque? Nee? Houden zo. Straks klaag je mij nog aan. Dat is nasty shit, man. Motherfuckers die gemarteld worden, daar ga ik tegenwoordig lekker op. Die vibe wilde ik overbrengen op deze plaat.’

Ronkende kettingzaag

En of dat is gelukt. Op de single Psychopath, waarin Ice-T de handen ineenslaat met deathcoreband Fit for an Autopsy, horen wij samples van schreeuwende mensen, een ronkende kettingzaag en een zeer bloeddorstige Ice-T. ‘My blade cuts through, watch the blood spew/ Vital organs, I’ll abort them. Should I shoot or dismember? How many victims/ Oh, God, I can’t remember.’

Moeten we ons zorgen gaan maken? Ice-T: ‘Haha, nee. Dit gaat niet zozeer over mij. Dit lied schreef ik gewoon vanuit een bepaald personage. En bij psychopaten kunnen wij ons allemaal wel een voorstelling maken, toch? Kijk naar series als Dahmer en Mindhunter. Psychokillers worden daarin helemaal ontleed. Inmiddels weet iedereen hoe deze mensen denken, hoe ze eruitzien, waarom ze de dingen doen die ze doen. Dat inspireerde mij om in zo’n personage te kruipen en liedjes te schrijven over iemand die de ingewanden uit zijn slachtoffers rukt.

Ik noem Body Count altijd mijn ‘Grindhouse’, de muzikale versie van een Tarantino-film. Onze liedjes en teksten zijn zo schandalig, grof en over de top dat het grappig is. Als je niet kan lachen om een nummer als KKK Bitch, dan mis je het punt. Over dit soort shit fantaseer ik niet echt, gelukkig. Dit soort shit deed ik ook al in 1991, met Cop Killer. Dat schreef ik vanuit het perspectief van een politiemoordenaar. Zoals ik al zei: ik ben dezelfde motherfucker als toen. Ik ben nooit veranderd en zal nooit veranderen. Mensen die daar iets van vinden, laten mij koud. Ik ben op een leeftijd dat ik geen fucks meer over heb. Ik ga zeggen what the fuck ik denk en waar de fuck ik zin in heb. Take it or leave it. Er zijn al genoeg dingen over mij gezegd en geschreven, goed en slecht.’ Lachend: ‘En alles was waarschijnlijk waar.’