‘Kinderen moeten nu worden gevaccineerd: lekker sociaal, wappies’

Het was een race tegen de klok, maar uiteindelijk kreeg mijn 17-jarige zoon dan toch nog een shot met Pfizer voordat hij vertrok naar Albufeira, Portugal, om met zijn vriendjes te gaan vieren dat ze waren geslaagd voor de middelbare school. Beter nog: hij was ook al besmet geweest en hoefde dus maar één injectie – een paar daagjes marineren in het vaccin en hij was al zo goed als compleet beschermd.

Aanvankelijk zag het er niet naar uit dat zijn leeftijdsgroep al zo vlug aan de beurt zou komen. Het zag er zelfs naar uit dat hij überhaupt niet aan de beurt zou komen. Want op zijn leeftijd valt zo’n coronabesmetting wel mee. En als je niet hoeft te spuiten, moet je het misschien ook maar beter niet doen, is nog altijd de geldende norm in de medische sector.

Die pientere redenering moest echter op de schop omdat wij, dankzij een onverwacht hoog percentage antivaxxers nog lichtjaren waren verwijderd van de gewenste groepsimmuniteit, en er bovendien een ongekend besmettelijke deltavariant van het virus roet in het eten was komen gooien. Plotseling waren er meer argumenten vóór dan tegen het vaccineren van kinderen tussen de 12 en 18 jaar, en zag de Gezondheidsraad zich geroepen het inenten voor kinderen mogelijk te maken en zelfs omfloerst te adviseren. Wat men niet hardop zei: kinderen moeten nu worden gevaccineerd omdat te veel volwassenen het niet laten doen. Lekker sociaal, wappies.

Ik vroeg me ineens af: mag je je kind eigenlijk verbieden zich te laten vaccineren, of juist dwingen dat te doen, desnoods tegen zijn wil? Goed nieuws: het blijkt dat kinderen boven de zestien zelf mogen beslissen, en kinderen tussen de 12 en 15 jaar samen met de ouders, waarbij geldt dat als het kind een weloverwogen beslissing kan nemen, zijn mening zwaarder weegt dan die van de ouders.

Dat moet een zware klap zijn geweest voor de rabiate antivaxmoeder die deze week in de krant bezwoer alles in het werk te zullen stellen om te voorkomen dat haar zoon – wakker geworden na een goed gesprek met zijn vrienden – zich tóch zou gaan laten vaccineren. En we vragen vanaf deze plek om een klein applausje voor die dappere jongen die zijn rug recht houdt, want het blijft toch je moeder, tenslotte, stapelgek of niet.

Juist op tijd (in de auto, onderweg naar de vaccinatiesportschool in Breukelen) bedacht ik me dat ik misschien nog even aan mijn zoon moest vragen of hij nog lang had moeten denken over wel-of-niet vaccineren. ‘Neuh.’ En je vrienden? ‘Allemaal gevaccineerd.’ Waarom dan? ‘Is toch logisch.’ En dat is het ook. Dus zeg maar dankjewel, antivaxxers, tegen mijn zoon, zijn vriendjes en dat jochie van Cruella de Vil.