‘Bij Ajax denk je aan mooie, verzorgde voetballers en niet aan een belegen onetrickpony’

Voor ons normale stervelingen is het altijd maar weer afwachten of, en in welke staat, we worden toegezongen op onze verjaardagen, maar Steven Berghuis weet nu al dat hij niet in stilte zal verjaren. Hij viert zijn dertigste verjaardag namelijk op 19 december, en laat dat nou net de dag zijn dat de KNVB de Klassieker heeft vastgesteld in De Kuip.

Dus ja, het zal niet ongemerkt voorbijgaan, en van de liedteksten zal enkel Lang zal hij sneven de krant van de dag erop halen. Met een beetje pech ligt er zelfs een laagje sneeuw zodat er taferelen kunnen ontstaan als in december 1980, toen Wim Jansen als Ajacied terugkeerde in Rotterdam-Zuid en dat moest bekopen met een ijsbal midden op zijn oog. Dan ga ik er gemakshalve maar vanuit dat Berghuis die dag opdraaft in De Kuip. Misschien is het handiger om de week ervoor een rode kaart mee te pikken, een blessure te simuleren of een andere reden te verzinnen om het immer fijnbesnaarde Legioen te ontlopen.

Het kan natuurlijk ook zijn dat deze ‘overloper’, een van de weinige typeringen die ik op deze plek wel durf te herhalen, op die dag al niet meer onder ons is. Uit het kwalijk riekende woud van verwensingen die Feyenoord-fans her en der op de digitale snelweg plaatsten, steeg vooral de hoop op dat Berghuis nog voor de competitie onder een tram of auto zou komen, en dan het liefst met een geestverwant achter het stuur. Want Berghuis verpakt in een Ajax-shirt, veel erger kun je het Legioen niet raken. Niet voor niets is het al 26 jaar geleden dat een Feyenoorder rechtstreeks overstapte naar de aartsvijand en toen ging het nog ‘slechts’ om Arnold Scholten, die om bepaalde uiterlijke kenmerken de Witte Socrates werd genoemd, niet vanwege zijn voetbalcapaciteiten.

De Kuip was even te klein toen bleek dat de aanvoerder voor een overzichtelijke transfersom verhuist van Rotterdam naar 020, zoals de hoofdstad in die kringen bekendstaat. In een krampachtige poging de zaak te sussen, vertelde Mario Been dat ‘Berghuis eigenlijk helemaal geen echte Feyenoorder was’, een zinloze poging om vijf belangrijke jaren uit Berghuis’ en Feyenoords bestaan weg te poetsen. Want met de grillige aanvaller in de gelederen, die de laatste seizoenen als aanvoerder uitgroeide tot hét boegbeeld van de club, werd Feyenoord in 2017 voor het eerst in achttien jaar weer eens landskampioen.

De gefacelifte man die zich uitgeeft voor Dirk Kuijt gaf Frank de Boer de schuld, de ex-bondscoach die Berghuis in de armen van Ajax zou hebben gedreven door amper gebruik te maken van zijn capaciteiten tijdens het EK. Misschien had De Boer dat als een van de weinige zaken wél goed ingeschat. De aanvaller staat inmiddels op 28 interlands, wedstrijden die alle één ding gemeen hebben: qua Berghuis gingen ze vrij geruisloos voorbij.

Vooral daarom heb ik het moeilijk met deze switch. Kan hij in wedstrijden die niet tegen PEC en Heracles gaan ook het verschil maken? Bij Ajax denk je aan mooie, verzorgde voetballers en niet aan een belegen onetrickpony, die bij de minste of geringste tegenslag gaat steigeren en doodschoppen uitdeelt. Het was voor alle partijen het beste geweest als Berghuis naar pakweg Getafe, Sassuolo, SC Freiburg of Leeds United was verhuisd. Nu blijven we in de eredivisie opgescheept zitten met een lastpak, die straks in december de headlines haalt om de verkeerde redenen.

Laten we het een Berghuisconstructie noemen.