'Examenreis naar Albufeira met een avondklok: je zou denken dat er relatief weinig kon misgaan'

Het was nog een dubbeltje op zijn kant geweest of die hele examenreis naar Albufeira überhaupt wel zou kunnen doorgaan, nu grote delen van Portugal op oranje stonden. Maar ja, het vliegtuig vloog gewoon, onze zoon was op dinsdag gevaccineerd, had in oktober al corona gehad, én zou de dag voor de reis nog worden getest. Bovendien gold in de beruchte feestplaats een avondklok. Je zou denken dat er relatief weinig kon misgaan.

Dat vonden zijn vrienden ook en zo werd een oudere broer geronseld die de mannen naar Brussel bracht, van waaruit zaterdagochtend de voordeelvlucht van Tap Air Portugal via Lissabon naar Faro zou vertrekken. Het ging al direct mis. Door een defecte bagageband vertrok het vliegtuig naar Lissabon een uur te laat en miste het de aansluiting met het toestel naar Faro. Eerstvolgende vlucht: die avond, aankomst 23.00 uur plaatselijke tijd.

De tering voor je, besloot ons nijvere drietal, we nemen wel de bus. Dat duurt ook een uur of drie, maar dan ben je er ook om 20.00 uur en dat is altijd nog beter dan om 23.00 uur nog in Faro een taxi zien te hosselen. Netjes opgelost, vonden wij op het thuisfront nog.

Eenmaal in Albufeira bleven de heren de hele week religieus op anderhalve meter van verdachte lichaamssappen, en ‘namen’ ze bij de geringste twijfel een zelftestje om uit te sluiten dat er toch een virus was binnengesneakt. Het verbaasde dan ook niemand dat de officiële uitreistest alweer driemaal negatief was. Men mocht naar huis en zou zaterdag om 23.30 uur Belgische tijd landen. Niet dus. Het vliegtuig ging niet. Dat kwam, bleek later, door een tweedaagse landelijke staking van het grondpersoneel, dat alle vluchten van TAP Air aan de grond hield. De jongens stapten zuchtend op de bus naar Lissabon. Waar dus, bleek bij aankomst, geen enkel TAP-vliegtuig vertrok.

De tyfus voor je, zeiden de jongens. Wij zoeken wel een andere maatschappij. Dat werd na enig zoeken Ryan Air, om 06.20 uur de volgende dag, naar Eindhoven. In de tussentijd had men zich prima vermaakt met een ritje door Lissabon op een elektrische scooter en een overnachting in een duur hotel met binnenboordzwembad en een bar op de zestiende verdieping. Die zondag sloten we onze zoon eindelijk dolgelukkig en trots in de armen.

Was dat alles?

Mocht je willen. Hij had een keelontsteking opgelopen. Heel de week last van gehad. Ibuprofen en zuigtabletten van de Albufireze apotheek gekregen, plus het advies een kuurtje antibiotica te scoren bij de huisarts. Dus wij bellen maandag de huisarts. Die wil hem wegens nieuwe richtlijnen niet zien voor hij een PCR-test heeft gedaan. We zeggen dat hij de dag ervoor nog is getest voor de vlucht, maar tegensputteren helpt niet. We moeten ons melden bij een andere huisarts. We melden ons bij de andere huisarts. Die doet wegens een ziektegeval geen tests vandaag. We bellen de GGD. Ik hang een half uur in de wacht en krijg een medewerker die zegt ‘dit is heel vreemd’ en ophangt. Mijn vrouw belt de GGD en krijgt een vrouw met een hart. Onze zoon kan maandag om 11.00 uur worden getest. Wonder boven wonder komt de uitslag al dezelfde dag: negatief. Hij mag op dinsdag naar de huisarts en krijgt zijn kuurtje. Even later tuft ons bootje de haven uit voor een welverdiende vakantie. We zijn bijzonder benieuwd wat de komende week ons gaat brengen.