James Worthy: 'Sinds het stoplicht bij de school van mij zoon uitstaat maak ik elke ochtend een stoplicht van mezelf'

Het stoplicht nabij de school van mijn zoon doet het al meer dan een maand niet. Drie jaar geleden was dit stoplicht al een paar keer in het nieuws vanwege de te korte oversteektijd. Het licht gaf de oversteker namelijk maar 7 seconden om van de ene kant naar de andere te lopen. Oversteken leek een soort olympische sport te zijn geworden. Alle regionale televisiezenders stuurden hun beste journalisten naar het kruispunt toe.

‘Dit is geen zebrapad, maar een jachtluipaardpad,’ vertelde een buurtbewoonster van in de tachtig aan de camera. Daarna werd ze gefilmd tijdens haar oversteek. Als een Femke Bol met kunstheupen en spataderen snelwaggelde ze in de richting van betrekkelijke veiligheid.

Nu staat het ding dus al een maand uit. Overal hangen spandoeken dat de scholen weer zijn begonnen, maar de stoplichten in de buurt van onze school zijn klaarblijkelijk nog op vakantie. Elke ochtend sta ik nu dus naast het stoplicht dat op Menorca het nieuwe boek van Tommy Wieringa aan het lezen is. Elke ochtend maak ik een stoplicht van mezelf.

Er zitten vierhonderd kinderen op de school van mijn zoon. Vierhonderd kinderen maken in de ochtend dus gebruik van dit kruispunt.

Gisteren heb ik de gemeente gebeld, maar die vroegen om mijn postcode. De mevrouw begon vrijwel direct over die boete die ik in 2022 ontving voor verkeerd buitengezet afval. ‘Ik geef inderdaad meer om onze kinderen dan om het milieu. Shoot me! Dat stoplicht moet echt weer ingeschakeld worden. Er gaan doden of gewonden vallen. Het is een aaneenschakeling van bijna-ongelukken,’ zei ik.

De mevrouw beloofde om een notitie te maken, maar ik weet hoe het gaat met de notities van ambtenaren. Elke vrijmibo komen de gemeenteambtenaren samen om de notities van het volk te verbranden. Elke week weer stoppen ze de ‘no’ in notitie. Maniakaal lachend gooien ze benzine over de problemen van het gepeupel.

Ook vanochtend ben ik weer het stoplicht. Het is niet makkelijk om een stoplicht te zijn. Er komt verkeer van vier kanten en iedereen in Amsterdam overschat zichzelf. Iedereen is ontzettend belangrijk. ‘Je bent geen stoplicht, klootzak. En ook geen verkeersregelaar, want die dragen van die fluorescerende hesjes. Jij hebt hier geen jurisdictie,’ blèrt een man op een vouwfiets.

‘Gozer, kies alsjeblieft een kant. Of je fietst op een vouwfiets of je hebt een grote mond. Allebei kan niet. Je zit op een vouwfiets. Gedraag je. Ik sta hier voor de kinderen. Dit is een schoolgebied.’

‘Ik heb geen kinderen. Ik heb een carrière. Weet je wat dat is?’ vraagt de man.

‘Je stopt nu en je laat die kinderen oversteken,’ schreeuw ik.

‘En anders?’ vraagt hij.

‘En anders vouw ik die vouwfiets zo je reet in. Begrijp je? Dan ben je de meest nutteloze Transformer ooit.’

De kinderen steken rustig over en herhalen mijn woorden lachend. Vouwfiets. In. Je. Reet. Een meisje met een paarse bril maakt er zelfs een liedje van.

Ooit zal ik een braaf stoplicht zijn. Dit is belangrijk werk. Geloof mij, ik zal het nooit te licht opvatten.