'Ik ga in Zwitserland toch om me heen kijken of het een geschikt toevluchtsoord is'

Ik ga op vakantie en neem mee, voor het eerst in m’n leven, een baby. Niet een hele kleine. Ze is negen maanden. Ongeveer net zo lang eruit als ze erin zat. Kan rechtop zitten en boterhammen met pindakaas eten, mits in ieniemienie frutterige stukjes gesneden.

We gaan naar Zwitserland. Wordt geen heel wilde bedoening. Geen aflevering ‘Zon, zuipen, ziekenhuis’. Misschien een druppie te veel kirsch in de kaasfondue. Sowieso Toblerone for breakfast. Maar niks waar je geen bébé bij kunt gebruiken.

‘Als er oorlog uitbreekt,’ zei mijn vader vroeger weleens, ‘dan hang ik de caravan achter de auto en rijden we met z’n allen linea recta naar Zwitserland.’ Waarom Zwitserland snapte ik toen niet, maar in The Sound of Music, de lievelingsfilm van m’n moeder, holde de Von Trapp-familie ook die kant uit toen de nazi’s eraan kwamen, dus het zou wel goed wezen.

Vanuit macho-perspectief klinkt vluchten misschien weinig heldhaftig, maar ik vond het toen een uiterst heroïsche gedachte. M’n vader achter het stuur van onze donkerrode Saab 900 Turbo, Bürstner City 530-sleurhut aan de trekhaak, zweet paar’lend op z’n voorhoofd, volgas de haarspeldbochten door, de Matterhorn omhoog slingerend. M’n moeder koelbloedig kaartlezen. M’n broertjes, zusje en ik op de achterbank gepropt, Lekturama-sprookjes op de walkman luisteren. Ver beneden ons, diep in het dal, het geknetter en geknal van tanks en mitrailleurs. Maar wij waren dan gered! Door onze bloedeigen vader! Wat! Een! Held!

Het is niet nodig geweest. De Koude Oorlog liep met een sisser af en ik weet niet met wie m’n vader verder nog dacht dat we overhoop zouden komen te liggen, maar uiteindelijk durfden ze niet, of het was gewoon niet nodig. Als je een beetje regelmatig te eten hebt, niet al te beroerd woont en je kinderen veilig naar school kunnen, staat oorlog voeren immers zelden bovenaan de to-dolijst. Dan ga je liever op vakantie. Naar Zwitserland, bijvoorbeeld.

Nu ben ik geen héél erge doemdenker, maar ik ga daar in die Schweiz toch even goed om me heen kijken. Eens zien of het nog altijd een geschikt toevluchtsoord is. Gewoon, voor het geval dat. Ik geloof niet dat we een Blitzkrieg vanuit het toekomstige ‘Forumland’ te vrezen hebben. Of dat de ons door onheilsprofeten geprognosticeerde moslim-tsunami ooit nog op gang komt en Nederland een sharia-kalifaat wordt. Maar ik heb er de laatste tijd soms wel een beetje een hard hoofd in dat het met die klimaatverandering nog goed komt. En in Zwitserland, boven op zo’n berg, heb je geen last van overstromingen. Water stroomt immers naar beneden. Boven de boomgrens ook geen last van bosbranden.

Het is misschien een tikkie voorbarig, van de vakantie een proefevacuatie maken, maar als de opwarming van de aarde uit de klauwen loopt, zal ik de held van mijn boterham-met-pindakaas-etende spruit zijn.